Paul Baeten

‘Artiesten worden blijkbaar als te dom of onnozel beschouwd om rechtstreeks bij het geld te kunnen’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Hallo! Iedereen een leuke vakantie gehad?

Nee? Oké, prima! Dan nu een stuk over de implosie van de culturele sector!

Natuurlijk hebben we net nu te maken met een generatie politici die de ergste moet zijn sinds, welja, de tweede ergste generatie politici uit onze geschiedenis. Dat die mensen nog de vermetelheid hebben om uitspraken te doen in de media in de plaats van zich bij hun vaders en moeders, hun kiezers en vervolgens alle Belgen met gebogen hoofd te verontschuldigen alvorens hun ambt neer te leggen om het daarna nooit – maar echt nóóit – meer op te pikken, daar kan ik zonder enige vorm van overdrijving gewoon niet bij. Dat zij in al hun hatelijke onverantwoordelijkheid ook nog eens een hele culturele sector kapot laten gaan, zal slechts een deel zijn van hun beschamende erfenis, maar het zal er wel degelijk een deel van zijn.

Artiesten worden blijkbaar als te dom of onnozel beschouwd om rechtstreeks bij het geld te kunnen.

Maar er is nog een ander probleem, los van de onwil om voldoende geld te steken in de duizenden cultuurmakers die vandaag met het water aan de lippen staan of al verdronken zijn.

Rond kunstenaars ontstaan namelijk nogal eens ‘structuren’: orkesten, theaters, beurzen, festivals, zalen… Die zijn natuurlijk heel nuttig, zelfs nodig, om van het zuiver artistieke iets te maken dat een publiek vindt in de vorm van tentoonstellingen, concerten, lezingen en nog allemaal andere dingen waar introverten een lief kunnen vinden.

Het probleem is dat in de meeste structuren de mensen met ondersteunende of managementfuncties feitelijk als belangrijker worden behandeld dan de artiesten. Tom Van Dyck sprak onlangs in die zin over de wereld van acteurs en theaterhuizen, ik hoor precies dezelfde klachten van (klassieke) muzikanten en weet uit ervaring dat het voor schrijvers net zo is.

Het probleem is dat artiesten blijkbaar als te dom of te onnozel worden beschouwd om zomaar rechtstreeks bij het geld te kunnen dat hun toekomt. Er moet een soort patronaat worden ingebouwd dat als ‘de volwassene’ fungeert en mag beslissen wie een beetje van het geld krijgt en wie niet. Kortom: de macht wordt van de artiesten ontnomen en de structuren worden machtsblokjes die vaker wel dan niet wegdrijven van hun muzikanten, schrijvers of acteurs. Mensen die zij in sommige gevallen als een noodzakelijk kwaad lijken te beschouwen, met al hun ego’s en ‘emoties’, my god zeg. Kunnen we godverdomme de kunstenaars niet vervangen door mensen die keurig op tijd komen en verder niet te veel zeuren?

Deze situatie is niet nieuw, maar een crisistijd zoals deze maakt pijnlijk duidelijk wie meteen zonder geld zit en mag oprotten, en wie gewoon ‘van thuis mag werken’ tot het hiernamaals.

Ik wens niemand geldproblemen toe, dat zou nogal lelijk zijn. Maar dat lompe, van de kern afgedwaalde organisaties eens uitgebeend worden of zelfs overkop gaan? Tja. Huilen ga ik er niet om doen. En dat Boek.be, waar ze graag naar echte schrijvers kijken als naar meubilair dat niet naar hun smaak is, zijn onnozele kutbeurs eens niet kan organiseren: laat dat dan het eerste grote coronavoordeel zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content