Els Van Steenberghe
Ariane Van Vliet zwalpt over de scène
‘Half elf zomeravond is een bezwerende monoloog van de bedrogen en dronken Maria. Bart Meuleman regisseert de tekst tussen meterslange voilegordijnen.
The Play = Half elf zomeravond
Gezelschap = Toneelhuis
In een zin = Een bezwerende monoloog in een niemandsland waarin muziek, licht, decor en taal elkaar versterken. Het spel zorgt voor ruis.
Hoogtepunt = Het moment waarop Van Vliet – als Maria – vertelt over haar tocht door het nachtelijke hotel en over haar rit door het slapende Spaanse dorp. Op zoek naar een moordenaar. Je waant je – door het spel van Van Vliet, de muziek van Janssen en het lichtspel in de gordijnen – in een zwoele nacht in Spanje.
Score = * * *
Quote = ‘Ze zijn er nog altijd, met elkaar verstrengeld, roerloos, zijn hand nu verstild op haar heupen, voor altijd, terwijl zij, zij, zij, haar handen zijn schouders vasthoudend, verstild in haar greep haar mond tegen zijn mond, terwijl zijn hem verslindt.’ (Maria observeert de omhelzing van Pierre en Claire – Marguerite Duras)
Wiegelend en fragiel als een korenbloem. Zo staat Ariane Van Vliet – in een korenblauw zijden jurkje en met huidkleurige pumps – tussen de enorme voilegordijnen die Half elf zomeravond tot een bezwerende monoloog in een niemandsland maakt. Bart Meuleman bewerkte Marguerite Duras’ gelijknamige roman tot een toneelstuk dat visueel en verbaal de absolute essentie en perfectie nastreeft maar daar nog niet helemaal in slaagt.
Dat ligt niet aan de krachttoer die Van Vliet uithaalt. Het was een poosje geleden dat ze de grote scène nog bespeelde. Dat is jammer. Want hier bewijst deze topactrice dat de grote scène haar ’thuis’ is. Met het gemak waarmee je langs een etalage flaneert, wandelt Van Vliet de scène op. Ze zuigt meteen alle aandacht naar zich toe én weet die meer dan anderhalf uur vast te houden. Ze vertolkt Maria, een vrouw die letterlijk en figuurlijk door het leven zwalpt en toeziet hoe – tijdens een vakantie in Spanje – haar man Pierre bezwijkt voor de charmes van Claire, Maria’s beste vriendin. Ondertussen loopt haar dochtertje Judith er verloren bij. Maria vlucht in de drank en in fantasieën over een passionele moord en de moordenaar. De vrij grote Van Vliet vertolkt Maria met gebogen rug. Letterlijk gebukt onder de zorgen en het gepieker. Het levert een even prachtig als schrijnend beeld op.
Maria’s klaagzang vatte Duras in een taal die in verlangen, weemoed én manzanilla (Maria’s lievelingsdrank) lijkt gedoopt. Duras’ taal is poëtisch, muzikaal en introvert. De onheilspellende zindering die Duras’ woorden kleurt, kleurt ook de woorden die Van Vliet uitspuwt. Elk woord draagt betekenis én verraadt emotie: Maria’s verdriet om de verdwenen passie en om haar instortende leven. Waar Van Vliet in slaagt, daar slagen Ruth Becquart en Gert Lahousse minder goed in. Hun spel doet star aan. Ze zijn weinig meer dan houterige schimmen tussen de gordijnen. Ook danser Radouan Mriziga voegt weinig meerwaarde toe.
Dit in tegenstelling tot het klankendecor van Senjan Jansen dat wél een complementaire kleur toevoegt aan deze razende monoloog van een vrouw die op de scène staat als een geknakte korenbloem.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fragment uit Half elf zomeravond | Bart Meuleman from Toneelhuis on Vimeo.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.toneelhuis.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier