‘Als je echt geniet, denk je dan aan Instagram?’

P.B. Gronda, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Instagram maakte melding van een collega-schrijver die net lid was geworden van Instagram.

Exact in de week waarin ik al een paar keer met mijn vinger boven de ‘delete account’-knop had gehangen.

Maar ik kijk graag naar oude sportwagens om in slaap te vallen. En het is mijn laatste lidmaatschap van een sociaal medium.

Dus je hebt dan de keuze: houd ik nog een kleine teen in dat virtuele gebeuren, of ga ik voluit voor de rare zonderling, alleen aan het einde van de toog, tegen zichzelf prevelend over een livealbum van Nirvana?

Intussen zijn de statistieken hoopgevend. Sterke daling van het aantal Facebookgebruikers. Zelfs mijn moeder ging eraf. Waar is de tijd dat je zei: zelfs mijn moeder zit nu op Facebook? Heel lang geleden, blijkbaar.

Maar goed, Instagram dus. Hier is iets wat ik niet begrijp: je hebt accounts die erg privaat zijn, waarop veel foto’s van kroost en andere intieme eigendommen of momenten worden gedeeld. Zo begon het ooit – ik denk in 2011 – met allemaal volgers die in het echte leven ook vrienden waren, veel inside jokes en andere zaken waar een groter publiek niks aan had gehad. Vijfentwintig miljard gebruikers later kan ik me onmogelijk voorstellen dat het er nog zo aan toe zou gaan. Ik zie mensen met duizend of meer volgers hun hele leven online gooien. De plaats waar hun gezin ontbijt, waar hun kinderen slapen.

Ik kan daar met de slechtste wil van de wereld niet bij.

Of je moet een van die freaks met Kardashian-DNA zijn en er een miljardenbusiness op baseren. Dan is het je job. Een onnozele job, maar een job desalniettemin.

Ik gebruik Instagram dus zo goed als niet meer, en al zeker niet als een persoonlijk forum. Ik post zelden en elke keer dat ik het toch doe, heb ik ongeveer meteen spijt. Niet zelden delete ik mijn post dan ook weer na vijf minuten.

Het is een beetje zoals consumeren. Ik doe het vooral als ik niet goed in mijn vel zit, een soort kortstondige gratificatie wil voelen of op zoek ben naar bevestiging of complimenten. Soms post ik ook uit eenzaamheid, uit nood aan wat reactie.

Vroeger dacht ik ook: om contact te houden met mijn publiek. Pas een tijd geleden besefte ik wat een compleet bewijs van zelfoverschatting en pathetiek in die gedachte zit. Maar er zijn veel van die mensen die denken dat ze ‘het moeten doen’. Hilarisch. Echt hilarisch.

Dit is een goede test: als je echt geniet, denk je dan aan Instagram? Ik kan je dit wel zeggen: als ik met mijn dochter of mijn grote liefde ga zwemmen, in een bos ga wandelen of gewoon in de zetel naar een filmpje lig te kijken, of op bezoek ben bij familie, is het aller-, aller-, allerlaatste waar ik aan denk hoe mijn carriere als profrenner er zou hebben uitgezien. Maar slechts een enkele plaats hoger op die lijst staat Instagram en bij uitbreiding alles waar je een telefoon voor nodig hebt. Behalve misschien als het een druk feest is en je naar je lief wilt sturen hoe mooi ze eruitziet en dat je dan ook op tijd naar huis wil. Om de hele nacht elkaars posts te liken.