Waarom u na ‘Red Rose’ weer een post-it voor uw webcam zult hangen

Alles wat u moet weten over de Britse horrorreeks waarin zowel fans van Derry Girls, Black Mirror als Ken Loach hun gading zullen vinden.

Het is een kruising tussen Derry Girls en Black Mirror

Red Rose deelt een productiehuis met Sex Education, maar er zijn logischer vergelijkingen te maken. ‘Een engere Black Mirror’, zo omschreef The Guardian de Britse reeks, die afgelopen zomer al te zien was op BBC Three en nu naar Netflix komt. Red Rose combineert de technologiehorror van Black Mirror met de tienerhumor van Derry Girls en het sociaal realisme van Ken Loach. Klinkt misschien als een vreemd samenraapsel van genres, maar Red Rose komt er verrassend goed mee weg.

Hebben ze in Bolton nog nooit van phishing gehoord? Drinken Britse jongeren echt zo veel sherry? Zijn camcorders weer een ding?

‘Mensen vragen ons altijd: wat is Het Thema?’ aldus Michael Clarkson, die de reeks samen met zijn tweelingbroer Paul schreef en bedacht. ‘Maar waarom kunnen er niet meerdere thema’s zijn? Wie wil er nu kijken naar een reeks over één ding? Het leven is complexer dan dat.’

Bij deze toch een poging om de reeks samen te vatten: Red Rose draait om een vriendengroep die zichzelf ‘the dickheads’ noemt, net de middelbare school heeft afgerond en zich klaarmaakt voor een zorgeloze zomer vol braspartijen en doelloos rondhangen op de heide van het weinig inspirerende Bolton. (Niet toevallig ook de geboortestad van de broers Clarkson). Tot Rochelle, de officieuze leider van de groep, de app Red Rose downloadt en daarmee ongewild het portaal opent naar een duistere wereld waarin smartphones louche bevelen uitdelen, filmpjes ongevraagd op sociale media verschijnen en dode ouders virtueel tot leven worden gewekt. Kortom: van die zorgeloze zomer komt weinig in huis.

U gaat uw telefoon wantrouwen

De plot van Red Rose lijkt op het eerste gezicht misschien nogal vergezocht, maar wat de reeks pas echt angstaanjagend maakt, is dat ze wel degelijk aannemelijker is dan het gros van de horrorfictie. De kans dat een app u met bezwarend beeldmateriaal chanteert, is misschien klein, maar wel groter dan dat u per ongeluk een moordende porseleinen pop in huis haalt of geconfronteerd wordt met een demon die zich als non vermomt. Red Rose doet zelfs een beetje denken aan de Blue Whale Challenge, de onlinechallenge die in 2016 tieners opdroeg allerhande gevaarlijke opdrachten uit te voeren.

Met andere woorden: het risico bestaat dat u een beetje paranoïde wordt de eerstvolgende keer dat een app toegang tot uw camera vraagt of Alexa niet wil luisteren wanneer u haar vraagt of het vandaag gaat regenen. Wij hebben alvast een post-it op onze webcam geplakt. Gewoon, voor de zekerheid.

De soundtrack is… speciaal

Hebben ze in Bolton nog nooit van phishing gehoord? Drinken Britse jongeren echt zo veel sherry? Zijn camcorders weer een ding? Waarom verwittigt niemand de politie? Red Rose roept wel meer vragen op, maar de prangendste is toch: waarom negeren de personages zo halsstarrig dat er muziek is uitgekomen na 1999? De reeks speelt zich af in een heden doorspekt met technologie, maar muzikaal gezien valt daar weinig van te merken. Op de feestjes van de tieners knallen Insomnia van Faithless, Show Me Love van Robin S. en Rhythm Is a Dancer van Snap! door de boxen en emotionele scènes worden ondersteund door een ingetogen cover van Alice Deejays Better Off Alone – zowat de enige uitzondering op de soundtrack is Gayles ABCDEFU. Het allervreemdst is evenwel de nogal dramatische versie van Barbie Girl door ons eigenste Scala. Tijdens een begrafenis. Een koor dat vol overtuiging ‘I’m a Barbie girl, in the Barbie world / Life in plastic, it’s fantastic’ zingt terwijl de camera inzoomt op rouwende gezichten: ofwel zien we iets over het hoofd, ofwel is dat vrij random.

De cast is er eentje om in de gaten te houden

Houdt dan weer wel steek: de casting. Red Rose rust op de schouders van een vrijwel onbekende, maar overtuigende cast. (Al herkent u tussen de volwassenen misschien Danny Pink uit Doctor Who of brandweerman Vasily uit Chernobyl). Tussen de horror en de high-schoolkomedie door kaart de reeks zware onderwerpen als mentale gezondheid, armoede, alcoholisme, depressie en criminaliteit aan. Soms probeert de reeks daardoor iets té veel dingen tegelijk te zijn, maar met name de jonge acteurs leveren de nodige herkenbaarheid en geloofwaardigheid aan. (En een zeer sappig, ietwat onverstaanbaar accent, maar dat terzijde).

Eén actrice in het bijzonder valt daarbij op. De Schotse Isis Hainsworth, die Rochelle speelt, liet zich al een tijdje in het theater opmerken en scoorde kleine rolletjes in het bejubelde Emma. en de komedie Misbehaviour. Maar in 2022 belandde haar carrière in een stroomversnelling. Naast Red Rose kreeg ze namelijk ook een hoofdrol in de Netflix-film Metal Lords, over twee tieners die een metalband beginnen, en werd ze door Lena Dunham gecast in haar middeleeuwse komedie Catherine Called Birdy. Een naam om af en toe eens te googelen, dus. Als u nog durft.