Voor actrice Xenia Borremans is ‘Déjà-vu’ echt een déjà-vu: ‘Ik wás Louise toen ik vijftien was’
Xenia Borremans, dochter van kunstschilder Michaël, was eigenlijk alweer klaar met acteren voor ze goed en wel begonnen was. Maar dat was buiten de Streamz Original Déjà-vu gerekend. ‘Als het even kan, zou ik toch graag wat vroeger doorbreken dan mijn vader.’
In Déjà-vu speelt Xenia Borremans (21), dochter van een van onze grootste kunstschilders, Louise, de dochter van Florence Fierens (Natali Broods), een bekende radiopresentatrice die zichzelf verliest in haar werk. Wanneer Louise onverwacht komt te overlijden, krijgt Florence een tweede kans om het leven van haar dochter te redden. De zesdelige serie van Raf Reyntjens (Paradise Trips) werd tegen de klok gedraaid in volle coronacrisis, en op het nippertje afgerond voor de verstrengingen van oktober.
Ik kan er niet zo goed tegen wanneer mensen me vragen wat er in mijn vaders hoofd speelt. Vraag het hem dan gewoon zelf, jongens. Weet ik veel.
We zitten in de Gentse tuin van Borremans’ vader, op een veilige afstand. Er is thee, lentezon en een flinke dosis argwaan telkens als we de naam van die vader laten vallen. Xenia Borremans praat liever niet te veel over hem. Niet nu het voor een keer over haar mag gaan, en ze als actrice net een beetje los lijkt te komen van zijn schaduw.
‘Corona is een sluipschutter die elk moment kan toeslaan. Elke dag is het overleven en hopen dat je niet getroffen wordt’, wist producent Mariano Vanhoof. Is dat overdreven pathos, of heb jij het ook ervaren alsof je in Kabul aan het draaien was, en niet in Westmalle?
Xenia Borremans: Voor mij was het vooral lastig om te repeteren met mondmaskers op. Het is vreemd oefenen zonder dat je de mimiek van de ander kunt zien. Maar ik snap dat Mariano het als een oorlogssituatie heeft ervaren, want het was zijn geld dat op het spel stond. Draaien in coronatijden is ook altijd een berekend risico. Er kan veel mislopen. (aarzelend) Zo hebben we de opnames een week moeten schrappen. Door mij. Omdat een vriendin van mij – mijn knuffelcontact – corona had opgelopen, heeft men de productie uit voorzorg stilgelegd. Pijnlijk. Mijn eerste grote rol en dan kom je zoiets tegen.
Hoe is het productiehuis bij jou uitgekomen?
Borremans:Déjà-vu was mijn eerste casting in lange tijd. Ik heb altijd willen acteren, maar ondertussen was ik er eigenlijk klaar mee. Na De vijver, een horrorkortfilm waarin ik op mijn twaalfde een hoofdrol had, bleef ik castings afschuimen met mijn moeder, maar ik werd nooit gekozen. Er is niks mis met dromen, maar je moet een beetje realistisch blijven. Ik had me er al bij neergelegd dat die acteercarrière er nooit in zou zitten. Maar nu flakkert die hoop toch weer op. (lacht) We zien wel.
Gaf de regisseur je voorbeelden mee om Louise op te baseren?
Borremans: Dat was niet nodig: ik wás Louise toen ik zelf vijftien was. Nu ja, beter gekleed en net iets minder dramatisch misschien. ( lacht) Neem nu bijvoorbeeld de scène waarin Louise aan het werk is, haar beroemde moeder binnenwandelt en door een fan meteen om een selfie gevraagd wordt. Die nadrukkelijke oogrol van Louise heb ik echt niet voor de spiegel hoeven te oefenen. Want zo was het ook voor mij.
‘O nee’, klonk het bezorgd aan de telefoon toen je hoorde dat er ook vragen over jouw vader gesteld zouden worden. Die ‘o nee’ kwam van diep.
Borremans: Ik heb een goeie band met mijn vader, maar ik kan er niet zo goed tegen wanneer mensen me vragen stellen over hem of over wat er in zijn hoofd speelt. Vraag het hem dan gewoon zelf, jongens. Weet ik veel. (denkt na) Ik heb doorheen de jaren ook wel een paar ‘vrienden’ gehad van wie ik te laat doorhad dat het hen vooral om mijn achternaam te doen was. Vrienden die enkel wilden afspreken wanneer ik bij mijn vader was, bijvoorbeeld, nooit bij mijn moeder. Dat maakt dat het toch allemaal wat gevoelig ligt.
Wat dacht je van een artiestennaam?
Borremans: Ik heb dat oprecht overwogen toen ik jonger was. Het zou een en ander gemakkelijker maken. En niemand zou me ooit kunnen verwijten dat ik mezelf probeer te promoten op de kap van mijn vader.
Louise blijkt ook niet de makkelijkste puber te zijn. Hoe diep moest je daarvoor graven?
Borremans:‘Je moet echt gewoon je oude zelf spelen’, zei mijn moeder. (lacht) Ik hoop dat ik met een volgende rol een compleet andere richting uit mag, maar het is best comfortabel om het bij je debuut niet al te ver te hoeven zoeken. Net als Louise heb ik ook lang met mezelf in de knoop gelegen. Vooral in het jaar dat ik op internaat zat aan de Antwerpse Kunsthumaniora, in de dansopleiding. Ik dans doodgraag, maar ik denk er sindsdien niet meer aan om daarin carrière te maken. Dat jaar heeft iets kapotgemaakt in mijn hoofd.
Op welke manier?
Borremans: In mijn ervaring zijn dansscholen best wel een toxische omgeving. Op den duur zie je zelfs je beste vrienden als concurrenten en je komt er bijna zeker buiten met een eetstoornis. Ondertussen heb ik weer een gezondere relatie met eten, maar destijds overleefde ik op een appel per dag. Net als de rest van mijn klas overigens.
Wat studeer je nu?
Borremans: Niks, voorlopig. Ik heb de dramaopleiding van het Kask overwogen, net als de mixedmedia-opleiding van Luca, maar die audities zijn nergens op uitgedraaid. En de modeacademie van Aalst raadde me aan om dit jaar niet meer te starten, aangezien ik dan de basis zou missen door de opnames van Déjà-vu.
Je hebt vrijwel alle kunsttakken opgesomd, behalve schilderkunst. Luidens bepaalde bronnen ben je er nochtans goed in.
Borremans:(grinnikt) Mijn vader forceert mij daar graag in. Voor zijn verjaardag smeekt hij dan om een tekening of schilderij. Die ik hem uiteindelijk ook geef, weliswaar met frisse tegenzin. Ik vind mezelf ook echt niet zo goed. Zijn beeld van me is gewoon gekleurd omdat ik zijn eigen vlees en bloed ben. (denkt na) Ik haat tekenen niet, maar ik wil er ook mijn hele leven niet aan spenderen. Het enige wat ik echt wil, is acteren in films. Maar daar heb je in Vlaanderen niet echt een exclusieve opleiding voor – je moet er meteen theater bijnemen – en ik weet niet of ik het nu al aandurf om naar het buitenland te trekken. Misschien hoef ik ook geen opleiding? Er zijn genoeg mensen die hun dromen waarmaken zonder diploma. Net zoals er genoeg mensen met een diploma zijn die nooit bereikt hebben wat ze wilden.
Helpt de wetenschap dat jouw vader pas definitief doorbrak als late dertiger? Je hoeft er op je eenentwintigste echt nog niet helemaal uit te zijn.
Borremans: Ik heb iets minder last van de druk die mijn generatie voelt om zo snel mogelijk grote successen te boeken. Maar als het even kan, zou ik toch graag wat vroeger doorbreken dan mijn vader. (lacht) Ik ben ook nog wat zoekend. Ik hoop dat ik verder kan als actrice, maar een absolute zekerheid is dat niet, en ik ben er nog niet uit wat ik anders wil doen. Aangezien mijn vader al van jongs af aan duidelijk wist waar zijn passie lag, snapt hij dat niet altijd, merk ik. Hij denkt waarschijnlijk gewoon dat ik lui ben. Terwijl ik gewoon nergens aan wil beginnen zonder er rotsvast van overtuigd te zijn. In de tussentijd fiets ik wel wat rond voor Uber Eats.
Als de dochter van de duurste Belgische kunstenaar kilometers maalt met afhaalpizza’s is dat vermoedelijk een keuze?
Borremans:Vooral zijn keuze. Ik moet werken voor mijn centen. Hij wil me opvoeden zoals Stella McCartney, zegt hij.
Hoe is Stella McCartney precies opgevoed?
Borremans: Ze werd blijkbaar allesbehalve verwend. Zijn favoriete zinnetje is: ‘Stella McCartney heeft ook haar eigen boontjes moeten doppen.’ (lacht) Ik ben hem er ook dankbaar voor dat hij me heeft geleerd dat geld niet uit de lucht komt vallen.
Florence heeft een feministische radioshow, strijdt voor vrouwen-rechten en runt een opvangcentrum, maar door die gedrevenheid lijkt haar gezin soms wat naar het achterplan te verdwijnen. Ik wil geen verbanden blijven leggen, maar…
Borremans: Er zijn best wel wat gemiste balletvoorstellingen geweest, ja. Omdat mijn vader het te druk had met zijn kunst. Net zoals er stevig wat avonden zijn geweest dat ik hier als kind alleen in dit grote huis zat. Zoiets blijft hangen. Het is nooit zo erg geweest als in Déjà-vu, maar ik snap Louise wanneer ze krampachtig de aandacht van een ouder probeert te zoeken. En ik herken het ook dat die ouder denkt: ach, die is gewoon aan het puberen. Terwijl het allemaal veel dieper zit dan dat. Voor alle duidelijkheid: ik werd niet verwaarloosd, hè. (lachje) Ik zeg alleen dat als je een reden zoekt waarom ik graag ook eens in de aandacht sta, je het niet te ver hoeft te zoeken.
‘Ze is veertien. Ze is altijd eerlijk.’ Als jouw vader twijfelde aan zijn werk, vroeg hij jou destijds om scherprechter te spelen. Doe je dat nog steeds?
Borremans: Ik probeer altijd eerlijk te zijn als hij naar mijn mening vraagt. Zéér eerlijk. Waarom zou je ook liegen over zoiets?
Om een al dan niet fragiel kunstenaarsego te sparen?
Borremans:(lacht) Het is net omgekeerd. Soms laait het ego iets te hoog op en zeg ik: ‘Zo goed ben je nu ook weer niet. Voetjes op de grond.’ Hij is me daar ook dankbaar voor, merk ik, want hij beseft dat hij af en toe eens naar beneden gehaald moet worden.
Déjà-vu
Vanaf 15/3 integraal in Streamz.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Xenia Borremans
Geboren in 1999 in Gent.
Dochter van kunstschilder Michaël Borremans.
Speelt de hoofdrol in De vijver (2014), een kortfilm van Jeroen Dumoulein.
Is vanaf deze week naast Natali Broods te zien in de miniserie Dèjà-vu.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier