‘Van twee tot vijf zult gij kinderfeestjes organiseren: ik denk dat het een wet is’

‘Veel discussies over cultuurverschillen lijken neer te komen op het uitvergroten of zo goed als ontkennen ervan’, schrijft P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder Vrienden.

Cultuurverschillen: altijd lachen.

Mijn dochter was zeven geworden. Dat werd gevierd door alle kinderen van haar klas uit de Scuola Materna van Borgosesia binnen te laten, hen vol te proppen met snelle suikers en vetten en te zien wat er dan gebeurt.

Een beetje zoals in België, dus. Alleen begon het feest pas om halfvier, wat betekent dat de laatste mensen rond iets over vijf toekomen, het uur waarop elk Belgisch kinderfeest eindigt en voor eeuwig ook zal eindigen. Van twee tot vijf zult gij kinderfeestjes organiseren: ik denk dat het een wet is. Anders kan het er evengoed een worden, en dat zal dan lekker on-Belgisch de eerste wet zijn die iedereen strikt naleeft.

Net zoals in Belgie is er dus ook eten en drank. Wel veel meer. Nee, echt. Veel. Meer. Weet bij deze ook dat in Italië de ouders meekomen naar het feest, ik schat tot het kind naar lokale normen klaar is voor de wereld, tegen een jaar of 42. Doe dus de eenvoudige wiskunde maar. Klas van een goed twintigtal leerlingen. Plus paar kinderen uit de buurt en een verloren nichtje. Met hun ouders. Kortom, je hebt al snel een klein trouwfeest gaande. Elk jaar.

Maar dan met meer decibels – het is Italië, plus het zijn kinderen – en ook meer alcohol.

Kortom, rond 1 uur ’s nachts schraapten de laatste waggelende ouders hun comateuze kroost van de fris beschilderde parketvloer om al maar weer eens huiswaarts te keren.

Een kinderfeestje van een uur of negen onafgebroken vrijheid en blijheid, dus. Op een bepaald moment kreeg een kind een boek op zijn kop, een ander stikte bijna in een stuk snoep en de Peruviaanse mama leerde op Despacito aan de aanwezige zevenjarigen en hun papa’s wat twerken nu precies is. Ik heb het gezien en zal het niet meer vergeten. Je kunt het snel doen of net heel traag. Weten nu ook de kinderen. Dat was een speciaal moment. Maar hey, je wordt maar een keer zeven jaar.

Kortom, hoewel het idee en het concept eigenlijk identiek is aan dat in België, zijn er in de uitvoering en de details toch heel wat verschillen tussen Borgosesia en pakweg Boom.

En dat is dus tussen een van de meest noordelijke dorpen van Noord-Italië, eigenlijk een soort slecht geregeld Zwitserland, en Vlaanderen, ook een slecht geregeld Zwitserland. Ik wil maar zeggen: er zijn grotere spreidstanden te bedenken dat deze.

Toch lijken veel discussies over cultuurverschillen neer te komen op het uitvergroten of zo goed als ontkennen ervan. Gedreven door overdreven liefde of overdreven angst voor alles wat ons vreemd is. Maar wie is ons en wat is vreemd?

Want wat ik ook leerde, is dat de dynamiek van een groep of een buurt of een dorp overal dezelfde is. Dezelfde modellen en stereotypen komen telkens terug, enkel de gewoontes veranderen. Sommige gewoontes zijn heel lokaal, of zelfs individueel, andere nationaal of zelfs nog breder. Mensen zijn in die zin echt wonderbaarlijk, omdat ze tegelijkertijd heel erg op elkaar lijken en toch nog een rijke variatie kennen in hoe ze dan overal hetzelfde zijn. Of zijn er plaatsen waar jarige kinderen niet worden gevierd?