De alleenstaande moeder Anna woont samen met haar vier kinderen, drie katten en een schildpad in het door de oorlog verscheurde stadje Krasnohorivka in het separatistische Oost-Oekraïne. Wanneer haar oudste dochter Myroslava wordt toegelaten tot een universitaire filmopleiding, wordt ze samen met haar twee zonen en dochter ingeschakeld voor Myroslava’s eerste opdracht. Terwijl de tanks voorbij glijden en de bommen ’s nachts langs hun huis inslaan, maakt de familie een film.
Tussen de rantsoenering in de schuilkelder onder hun huis richten Anna en Myroslava een primitieve studio in. Terwijl de granaten uit de lucht vallen, werkt het gezin er ongestoord verder aan hun poging om hun leven aan het front en de hachelijke situaties die ze hebben meegemaakt op beeld vast te leggen. Anna leert zichzelf monteren, de jongste kinderen pakken hun muziekinstrumenten op om een soundtrack te componeren en Myroslava voert soldaten en tanks op om het relaas zo echt mogelijk te houden.
De Oekraïense cineaste, schrijfster, filmdocent en dichteres Iryna Tsilyk vat dat proces op haar beurt samen in een pakkende documentaire. Ze heeft al verschillende films en docu’s over de oorlog in de regio gedraaid, geeft er filmworkshops aan jongeren en kwam in contact met Anna en haar familie via een van haar studenten. Tussen de opnames over de film door richt ze haar lens ook op de alledaagse beproevingen van het gezin. Zo maakt Tsilyk van The Earth Is Blue as an Orange een bijzonder familieportret en een atypische oorlogsfilm met een intrigerend meta-kantje.
De titel is een knipoog naar een surrealistisch gedicht van de Franse dichter Paul Éluard. Even surrealistisch wordt deze docu, bekroond op Sundance en goed voor meer dan twintig prijzen op verschillende Europese filmfestivals, evenwel nooit. Wat je wel krijgt, is openhartige cinéma vérité over kunst als een manier om te overleven.
