Ondanks het toegenomen bewustzijn blijft de mentale gezondheid van jongeren achteruitgaan. Terwijl de wachtlijsten in de zorg aandikken, worstelt een op de vijf jongeren met donkere gedachten. In Wildlife geeft Dieter Coppens die jongeren een gezicht. Samen met psycholoog Dominique trok hij naar de Wildlife Friends Foundation in Thailand, waar acht jongvolwassenen met een psychische kwetsbaarheid zich ontfermen over verwaarloosde dieren én elkaar.
Dieter Coppens: Ik heb zelf jonge twintigers in huis en zie van dichtbij hoe de jeugd worstelt. We moeten hun verhalen vertellen. Het reservaat in Thailand leek daar de geschikte plek voor, ver weg van hun dagelijkse wereld. De natuur brengt mensen tot rust en het is wetenschappelijk bewezen dat dieren verzorgen kan helpen. Dat is een mooi uitgangspunt om samen te werken, elkaar te leren vertrouwen en uiteindelijk ook hun verhaal te delen met elkaar. En ik denk dat dat gelukt is. Zo is Aveline iemand die zes zware jaren achter de rug heeft. Nadat ze met een olifant was gaan wandelen, zei ze: dit was de mooiste dag van mijn leven. Dat raakt je.
In de eerste aflevering zien we jongeren olifantendrollen opscheppen. Dat kan dus therapeutisch werken?
Coppens: Zeker. Het geeft een boost als je iets kunt betekenen voor een ander wezen. Zeker aangezien die olifanten in het reservaat zelf mishandeld werden: hun wimpers werden bijvoorbeeld uitgetrokken om juwelen van te maken. Door te praten met hun verzorgers, leerden de jongeren het traumatische verleden van de dieren kennen, wat vaak ook herkenbaar was voor henzelf.
Kon je in Thailand terugvallen op de ervaring die je hebt opgedaan tijdens Down the Road?
Coppens: Het was heel anders. Bij Down the Road moest ik fysiek meer zorg bieden en helpen met pakweg veters strikken. In Thailand had de groep mij veel minder nodig. Ik was meer geleider dan begeleider: ik initieerde gesprekken en probeerde een veilige omgeving te creëren om verhalen te delen. Verder begaf ik me op de zijlijn. Zij konden elkaar helpen. Het is nog mooiere tv als ik me niet in hun gesprekken meng.
Wat moeten we onthouden van Wildlife?
Coppens: Psychische kwetsbaarheid zit niet tussen de oren. We moeten meer aandacht hebben voor elkaar in een wereld waarin wie het luidst roept gelijk krijgt. Daarnaast willen we ook hoop geven. Ik heb gezien wat voor kracht jongeren halen uit therapie. Hoe het hun handvaten gaf om door te gaan. Zij hebben geleerd om te luisteren. Ze onderbreken niet met ‘bij mij ging het zus of zo’. Ze laten elkaar uitpraten en stellen daarna pas vragen. Daar viel mijn mond van open. Ik kan therapie niet warm genoeg aanbevelen.
Vanaf maandag 10.03, 20u40 op VRT 1
