In dit jaargetijde van oprukkende duisternis kunnen we geen knusser kijkspel aanraden dan het bescheiden, hartverwarmende Somebody Somewhere. In deze HBO-serie, die toe is aan zijn derde en laatste seizoen, speelt de Amerikaanse actrice, comédienne en cabaretzangeres Bridget Everett (52) de hoofdrol. Zij is Sam, een depressieve, gesloten single die is teruggekeerd naar haar geboortestadje en de puzzelstukken van haar leven maar niet gelegd krijgt. Toch zijn er lichtpuntjes. Er groeit langzaam een diepe affectie tussen haar en haar vroegere schoolgenoot Joel (Jeff Hiller) en zijn joviale lgbtqia+-kliek. Ook herontdekt Sam dat zingen haar vleugels geeft.
Wat nog meer? Helemaal niks. Op papier is deze plotloze serie aartsmoeilijk te verkopen. Wellicht zal het ook een tweetal afleveringen vergen vooraleer je went aan het sobere opzet. Somebody Somewhere is bovenal een weefsel van gesprekjes tussen vrienden of familie, in de auto, aan tafel, op de bank. Sam lacht in gezelschap met een fles wijn erbij (of, in een memorabele scène uit het tweede seizoen, een fles slaolie). Maar ze plengt ook traantjes in eenzaamheid. Zo dwarrelen de kalenderblaadjes van haar doelloze leven geruisloos van de muur. Juist die dagdagelijksheid verleent deze reeks zijn authenticiteit.
Toch merk je over de drie seizoenen dat Sam haar schild langzaam laat zakken. Gaandeweg leert ze dat je openstellen voor vriendschap datgene is wat een mensenleven uiteindelijk betekenis schenkt. Maar geen paniek: moraliserend is dit coming-of-middle-ageverhaal geenszins. Somebody Somewhere zal je zelfs af en toe aan het schateren krijgen. Ook het samenspel van de acteurs is zo naturel dat het soms nauwelijks op acteren lijkt. Veel medespelers zijn dan ook in het ware leven vrienden van Everett: zo geeft Murray Hill, trans man en Everetts New Yorkse cabaretcollega, gestalte aan Fred Rococo, ceremoniemeester van het kerkkoor. Want ook in de Midwest, zo etaleert deze serie fijntjes, wonen mensen die niet hetero of cis zijn, en die net als iedereen kreunen onder la condition humaine.
‘Het enige onrealistische aan deze serie,’ aldus een recensent, ‘is dat ze van de kijker vraagt om tevreden te zijn met maar zeven afleveringen.’
