Sri Lanka, een aprilnacht in 2001. ‘Journalist! Journalist!’ roept Marie Colvin nog. Het mag niet baten. Met een raketwerper wordt een granaat in haar richting afgevuurd.
Colvin overleeft de aanval, maar verliest door de granaatscherven het zicht in haar linkeroog, waarover ze voortaan een ooglapje zal dragen. Ze was in het door burgeroorlog geteisterde land voor een interview met een leider van de opstandige Tamiltijgers, maar valt in een hinderlaag van het leger. De scène zit in het begin van A Private War (2018), een film over de laatste jaren van de Amerikaanse oorlogscorrespondente (vertolkt door Rosamund Pike) en over de persoonlijke tol van haar frontjournalistiek.
Terug in Londen – ze werkte bijna dertig jaar voor The Sunday Times – wordt Colvin met posttraumatische stressstoornis gediagnosticeerd. Niet dat ze voortaan het gevaar uit de weg gaat. Integendeel. Of ze nu in Fallujah verslag uitbrengt over de massagraven van Saddam Hoessein of naar Libië trekt om kolonel Khaddafi te interviewen, Colvin blijft onverantwoorde risico’s nemen. Ze wil getuigen over de misdaden tegen onschuldige burgers. De sporen die dat nalaat, tracht ze met alcohol te verdrijven.
In 2012 is ze in het Syrische Homs met freelancefotograaf Paul Conroy (vertolkt door Jamie Dornan), wiens relatie met haar een belangrijke rol speelt in A Private War en die ook als consultant aan de film meewerkte. Marie Colvin sterft er onder artillerievuur.
Regisseur Matthew Heineman had met het Oscargenomineerde Cartel Land (2015, over de drugsoorlog) en City of Ghosts (2017, over burgerjournalisten in Raqqa) zijn sporen als documentairemaker al verdiend. Dit speelfilmdebuut, gebaseerd op een Vanity Fair-artikel, is rauw, authentiek en pakkend, met dank ook aan het fraaie cinema-véritécamerawerk van Robert Richardson, bekend van zijn werk voor Tarantino, Scorsese en Stone.
En Rosamund Pike graaft diep voor wat een van de meest uitdagende rollen van haar carrière moet zijn. Ze zet heel overtuigend een compromisloze vrouw neer die in oorlogsgebied onder haar hemd een dure La Perla-beha droeg. ‘Als iemand mijn lichaam uit een loopgraaf trekt, wil ik dat ze onder de indruk zijn’, zo klinkt het.
