Niet iedereen heeft even veel te zeggen in ‘Dwars Door de Lage Landen’

2 / 5
© VRT
2 / 5

Programma - Dwars Door de Lage Landen

Genre - Human interest

Wanneer en waar uitgezonden - Vrt 1, maandag 07/10, 20u40

Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

‘Wauw.’ Dat woord markeert het begin van het nieuwste avontuur van Arnout, Ruben en Filip. Arnout verzucht het wanneer hij het huisje ziet waarin ze de eerste nacht mogen slapen op hun duizend kilometer lange tocht van Lauwersoog (in Nederland) naar De Panne. Het huisje ademt nostalgie, romantiek en de mogelijkheid van een ideale wereld. Allemaal zaken waar Arnout met het verstrijken der jaren gevoelig voor is geworden.

De volgende dag stappen ze langs de afsluitdijk. Die zorgt ervoor dat Friesland vandaag vasteland is en geen zee. Dat is een staaltje van menselijke daadkracht, maar in beeld is het vooral een hoge, groene berm die monotone verveling uitstraalt zoals ook een industrieterrein dat kan. Daar stap je dan. Uren en uren, langs een metershoge muur van kaalgevreten gras, en je komt amper een andere mens tegen. Zelfs geen enkele. ‘Twee uur wandelen en nog steeds geen Fries’, mompelt Arnout, alsof hij het zelf amper kan geloven.

Gelukkig is Arnout in al die jaren wandelen omgevormd tot een vat vol weetjes. En dus vertelt hij aan niemand in het bijzonder hoe de Friezen ooit een zeevolk waren, maar dat ze met de bouw van de dijk boeren werden en hoe dat voor ‘een switch in de geest’ zorgde. Je voelt aan alles dat hij die switch graag wil aanwijzen in een levende Fries, maar voorlopig krijgt hij hoofdzakelijk schapen, gras en koeien te zien. De mensen lijken allemaal vertrokken naar eenzelfde feestje, waarop Arnout en de zijnen helaas niet zijn uitgenodigd.

Een stroef volkje, besluit Arnout terwijl hij in zijn stokbrood bijt.

Als ze dan toch een mens ontmoeten, een boer op een tractor, snauwt die eerst dat hij niet gefilmd wil worden. Daarna wimpelt hij hen af met de mededeling dat hij ‘hier geen tijd voor’ heeft, want in tegenstelling tot het jolige trio moet deze boer wel werken. Arnout moet heel droevig gekeken hebben, want uiteindelijk staat de boer toe dat ze in zijn schuur hun boterhammen opeten. Een stroef volkje, besluit Arnout terwijl hij in zijn stokbrood bijt. Even lichten de ogen van de boer op, want dat stokbrood herinnert hem aan zijn familie in Frankrijk waar hij verder geen contact mee heeft, want ze praten Frans en hij Nederlands en dan ben je snel uitverteld. Tegen zoveel ijzeren logica kan zelfs Arnout niet op.

Gelukkig botsen ze even verder op de volgende Fries, deze keer een vrouw. Zo nors als de boer hen bejegende, zo uitgelaten treedt deze vrouw hen tegemoet. Ze heeft immers alle tochten van Arnout gevolgd, en nu heeft ze het gevoel dat ze hem al jaren kent. Ze is op zoek naar de zwarte ibis, een zeldzame vogel die hier gesignaleerd werd. Of Arnout hem misschien gezien heeft? Ook dat herinnert Arnout zich uit zijn voorbereidingen: dit deeltje van Nederland staat erom bekend meer vogels dan mensen te huisvesten.

En zo struinen Arnout en zijn vrienden verder op hun reis van noord naar zuid. Zoals steeds komen ze mensen tegen, van wie sommigen iets te vertellen hebben en anderen veel minder. Zoals steeds houdt Arnout met dat laatste geen rekening. De stiltes vult hij op met wetenswaardigheden over volk en land, of met zijn ‘Friese lijst’ op Spotify. ‘De mensen zijn gelukkig in Friesland’, besluit hij na twee volle dagen in de regio. ChatGPT had het niet beter kunnen verwoorden.

Lees meer over:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content