In ‘Zonder Afspraak’ worden clichés en waarheden over Turken en Belgen verweven tot een fijne serie, zonde meer

3 / 5
© National
3 / 5

Programma - Zonder Afspraak

Wanneer en waar uitgezonden - Canvas (en VRT Max), dinsdag 18/04, 22.00 uur

Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Het leven is wat gebeurt als je druk bezig bent met andere plannen maken. John Lennon zong het voor zijn zoon in Beautiful Boy, al schijnt het dat hij de wijsheid pikte uit Reader’s Digest. In ieder geval lijkt de uitspraak op het lijf geschreven van Aziz (Ali Can Ünal) uit de nieuwe tragikomische sitcom Zonder afspraak. Op zijn veertigste verjaardag beseft de man dat hij vooral het leven van anderen geleid heeft. Hij nam het kapsalon van zijn vader over. Hij knipt haren en baarden omdat het van hem verwacht wordt, maar hij droomt ervan de wereld te veroveren met traditionele Turkse liederen.

Nooit eerder werd een droom van Aziz werkelijkheid. Dit keer, midden in zijn midlifedinges, wil hij er voluit voor gaan. ‘Ik zie mensen hand in hand dansen van Gent tot Emirdag. Alleen zo kunnen zij begrijpen dat we ook dromen hebben’, vertelt hij aan zijn familieleden.

Zijn vrouw, naar eigen zeggen ‘een chagrijnige Marokkaanse’, zijn dochter ‘iets te dik’, zijn vader ‘verlamd en cynisch’ en zijn schoonbroer ‘het crapuul’ kijken hem lauw aan. Ze schonken hem net een prachtig uithangbord voor de kapperszaak, Aziz in roze neonletters. Eindelijk krijgt hij waar hij volgens hen van moet dromen: een kapperszaak op zijn naam. De zaak zal niet langer Ali heten en de naam van de vader dragen, maar wordt officieel Aziz. Dit is het toppunt van wat hij ooit zal bereiken. ‘Daarmee ga je het moeten doen’, zegt zijn vrouw.

Echt blij wordt Aziz niet van zijn nieuwe neonletters. Hij verwijt zijn familie dat ze zijn dromen in de kiem smoren, dat ze van Turken niet meer verwachten dan dat ze kapper zijn of een kebabzaak uitbaten. Aziz heeft genoeg van de clichés. Hij wil de grenzen van wat zogezegd maar mogelijk is doorbreken.

Het snedige ritme kan niet verhullen dat sommige dialogen nogal houterig worden uitgesproken.

Gelukkig is daar zijn aalgladde buurman Patrick (Tom Vermeir), eigenaar van het immokantoor Patrimmo, man die het niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw en tevens eigenaar van de zaal waar Aziz zijn traditionele gezangen oefent in ruil voor een wekelijkse scheerbeurt. Na de zoveelste scheve schaats mag Patrick zijn koffers pakken, en nu heeft hij dringend geld nodig. Hij denkt eraan zijn zaal te verkopen, het liefst aan zijn favoriete kapper en buurman. Buiten een neonbord met zijn naam in roze letters, is er weinig dat Aziz werkelijk bezit. Maar, beseft hij ook, als hij nu niet voor zijn droom gaat, zal het nooit gebeuren.

En dus schrijft hij de bruidsschat die hij voor het huwelijk van zijn zoon bij elkaar spaarde over naar Patrick want, zo meent hij stellig, die zoon van hem zal toch nooit trouwen. Omdat het misverstand de bestaansreden vormt van de sitcom, duikt natuurlijk net op dat moment die zoon van hem op om aan zijn ouders zijn aanstaande bruid voor te stellen. Iedereen blij, iedereen opgewonden, iedereen dolenthousiast. Behalve Aziz. Die staat erbij als de man die het nieuwe voorschotbedrag voor elektriciteit zag en prevelt: ‘Nu zit ik diep in de shit.’

Zoals Grond humor brouwde uit de eigenheden, tradities en generatieconflicten binnen de Marokkaanse gemeenschap, weeft Zonder afspraak clichés en waarheden over Turken en Belgen aan elkaar. Aan pompende energie ontbreekt het de reeks alvast niet. De dialogen zijn vinnig, de scènes wisselen elkaar in ijltempo af en lichtjes opgefokte tokkelmuziek maakt het hyperactieve brouwsel helemaal af. Toch kan het snedige ritme niet verhullen dat sommige van die dialogen nogal houterig worden uitgesproken en dat als Aziz zijn droom verkondigt dat net iets te veel klinkt als het jongetje dat de voorbeden debiteert tijdens zijn eerste communie. Het maakt dat Zonder afspraak is wat het is: een fijne, grappige serie zonder meer.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content