Ach, we weten dat hij zo is. Of ‘ça va, c’est Gérard’. Vrouwen in de buurt van Depardieu, zo blijkt uit deze documentaire, hebben deze woorden opvallend vaak gehoord. De aangebrande moppen, de seksueel getinte opmerkingen en de ongewenste aanrakingen. Ze moesten het maar aanvaarden, want zo was Gérard nu eenmaal en ze mochten al blij zijn dat ze aan zijn zijde mochten staan.
La chute de l’ogre, zoals de reportage oorspronkelijk heet, werd in december op de Franse televisie uitgezonden en deed het stof rond Depardieu opnieuw opwaaien. Niet alleen ging het over het seksueel grensoverschrijdende gedrag van de acteur, maar ook over de medeplichtigheid van de Franse filmwereld. Wat wist men? Wat dekte men al die jaren toe omdat het succes van Depardieu zwaarder woog dan een mogelijk trauma van een minder bekende actrice?
Na de klacht voor verkrachting die Charlotte Arnould in 2018 neerlegde, was de reactie van regisseuse Josée Dayan zowel tekenend als schrijnend. ‘Im-pos-sible’, noemde ze het en van mogelijke dader veranderde ze Depardieu in het slachtoffer van een meisje dat worstelde met zichzelf.
Je ziet het elke keer opnieuw. Als een bekende man beschuldigd wordt van seksueel grensoverschrijdend gedrag, zijn er vrouwen die zich rond hem scharen om hem te verdedigen. Ik herinner me in een ander verhaal zelfs de uitspraak van een vrouw die alle geruchten over handtastelijkheden van een machtige man wegwuifde met het argument ‘dat hij het nooit bij haar had geprobeerd’. De dame in kwestie was tevens de vertrouwenspersoon die verondersteld werd de slachtoffers van de man een luisterend oor te bieden. Ze verwonderde zich erover dat geen van de feiten die ineens aan het licht kwamen ooit tot bij haar waren geraakt. Een bijkomende reden om ze als verzinsels van gefrustreerde vrouwen te klasseren.
Vrouwen moesten het maar aanvaarden, want zo was Gérard nu eenmaal.
Maar terug naar Depardieu in Fall of an Icon. Naast het seksueel onaangepaste gedrag toont de documentaire het ongepaste en verwende gedrag tout court van de acteur. Niet alleen vindt hij het een goed idee om de zeventigste verjaardag van het dictatoriale en mensonterende regime in Noord-Korea mee te vieren, hij laat zich rondrijden in een rolstoel, imiteert respectloos de Koreaanse taal en trakteert iedere vrouw die hij ontmoet op vunzige toespelingen. ‘Ik ben een jager’, zegt hij tegen de vrouwelijke tolk die hem tijdens zijn trip zal vergezellen. De vrouw probeert zijn opmerkingen weg te wuiven, weg te lachen, gegeneerd opzij te schuiven. Het is een al te bekend en pijnlijk tafereel. Vrouwen die zich een houding zoeken omdat een man zich niet kan inhouden terwijl zijn entourage zich schaapachtig gedraagt. Niemand grijpt in, niemand zet hem op zijn plaats, niemand spreekt hem tegen. Ze laten de vrouwelijke tolk spartelen en wimpelen zijn schunnigheden weg met de woorden die al jaren zijn gedrag lijken toe te dekken. ‘Ça va, c’est Gérard.’ Zelfs als hij seksueel getinte toespelingen maakt op jonge meisjes die paardrijden, durft of wil niemand van zijn hofhouding hem de mond snoeren.
Maar Gérard of niet, niemand heeft het recht zichzelf seksueel aan iemand anders op te dringen, niet in woorden en zeker niet in daden. Het is de verdienste van #MeToo om dat duidelijk te maken en het vergoelijken van het ontoelaatbare niet langer te aanvaarden. Tussen de expliciete beelden door, toont deze documentaire ook wat er gebeurt met een mens wiens laakbare gedrag al te lang wordt afgeschermd en goedgepraat. De Depardieu die hijgend door Pyongyang sloft, is een zielige en grofgebekte karikatuur die nog steeds denkt dat hij onaantastbaar is. Ondertussen heeft de tijd hem ingehaald. Ça suffit, Gérard.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
