Er was eens een filosoof die zo weinig van zijn soortgenoten hield dat hij meende dat de ene mens een wolf is voor de andere. Hobbes was zijn naam en hoewel zijn uitspraak getuigde van even weinig kennis over de wolf als over de mens, houdt die overtuiging meer dan 350 jaar later nog steeds stand. ‘Hoe valt dit anders te verklaren?’ zeggen voorstanders, waarbij ‘dit’ dan verwijst naar de oorlog in Oekraïne, de wraakcampagne in de Gazastrook of Donald Trump die hoog scoort in de peilingen. De mens lijkt zich vooral te laten leiden door egoïsme, machtshonger en eigendunk.
Al wie het tegendeel beweert, dat mensen liever samenwerken dan elkaar tot de dood beconcurreren, vindt voldoende bevestiging in wetenschappelijke analyses, maar moet in de wereld zoals we die te zien krijgen soms hard zoeken naar sluitend bewijs. Gelukkig is er nu De droomfabriek, producent van warmte, liefde en schoonheid, vervuller van soms grote, maar veel vaker kleine dromen.
Mochten sociologen en psychologen zich op een dag buigen over de dromen van de mens, dan zou men vaststellen dat het gros van die dromen eerder teder en grappig is dan groots, en dat mensen vaker iets vragen voor een naaste dan voor zichzelf. Kortom, het ongelijk van Hobbes wordt hier iedere week voor een livepubliek aangetoond. Ja, zelfs de uitgangspunten van de reclamesector, dat mensen altijd groter en meer willen, worden hier week na week vakkundig met de grond gelijk gemaakt. Want de meeste dromen die Maaike Cafmeyer en haar dreamteam in hun mailbox krijgen, gaan niet over hebben of krijgen, maar over beleven en geven. Of dat zijn alvast de dromen die ze met het brede publiek delen.
Vera wil altijd al als een vogel in een nest liggen. Cynthia droomt ervan een olifant een pedicure te geven. Kasper zou graag met een flamingopak tussen de echte flamingo’s staan. Na zeven jaar verloving zoeken Lies en Dylan inspiratie voor hun Valentijnsavond. Een cynicus kan opmerken dat dat gebrek aan ideeën misschien wijst op een grotere malaise in de relatie, maar als een type mens beter ver wegblijft van De droomfabriek, dan is het de cynicus.
Cafmeyer zorgt voor een tikje sarcasme en een flinke portie ironie, maar verder verdient elke droom een kans. Al is het niet de bedoeling om al dat gedroom ook even ernstig te nemen. Precies die mengeling tussen oprechte interesse in mensen en hun dromen en het bijzondere talent om aan de vervulling ervan een onverwachte, vaak komische draai te geven, verhindert dat De droomfabriek een platte, kleffe spektakelmachine wordt.
Neem bijvoorbeeld de wens van Anika. Zij wil dat haar ouders eindelijk foto’s hebben van hun huwelijk dat meer dan dertig jaar geleden plaatsvond. Om kosten te besparen was nonkel Gino in die dagen gebombardeerd tot fotograaf, toen nog met een analoge camera. Honderden foto’s nam hij die dag, niets ontsnapte aan zijn aandacht. Alleen vergat hij na iedere foto ook door te draaien, waardoor er na ontwikkeling geen enkel beeld overbleef. Anika wenst haar ouders een herkansing toe. Zelf had ze misschien aan een professionele fotograaf gedacht, maar de makers van De droomfabriek gunnen ook Gino een herkansing als fotograaf. Opnieuw krijgt hij een analoge camera in de handen gedrukt. Deze keer zal hij niet alleen dolenthousiast zijn broer en schoonzus fotograferen, maar ook als een gek aan het doorspoelwieltje draaien. De man die dertig jaar geleden het mikpunt werd van spot, mag nu stralen van trots. Dat zijn de kleine wonderen van De droomfabriek. En ook al ben ik geen fan van de vele oohs en aahs en al het applaus, De droomfabriek is een heerlijke remedie tegen zwartgalligheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
