Recensie: Wildcard: Myanmar

‘Vervolg’ is een oneerbiedige omschrijving voor Wildcard: Myanmar – een reeks die gemakkelijk op zichzelf zou kunnen staan.

Elke donderdag, Canvas ***

Wildcard: Tanzania was zeker niet het meest opvallende programma van 2008, maar de reeks waarin schrijver Ramsey Nasr samen met een groepje biologiestudenten op stage ging in Afrika groeide in al zijn eenvoud wel uit tot een van de beste van dat jaar. Dat Nasr een vervolg mocht maken, vervulde ons in deze tijden waar zelfs verwerpelijke rommel als Het Zesde Zintuig het drie seizoenen uit kan houden, dan ook met enige blijdschap.

Nu is ‘vervolg’ een beetje een oneerbiedige omschrijving voor Wildcard: Myanmar, want de reeks zou evengoed op zichzelf kunnen staan. Ditmaal trekt Nasr op met een groepje aankomende dokters, die samen met hun lesgevers en spoedarts Luc Beaucourt naar Myanmar gaan om er de plaatselijke bevolking bij te staan. Terwijl de vorige reeks ging over de aantrekkingskracht van de wetenschap en het plezier dat de studenten in hun vak vonden, lijkt dit seizoen meer de maatschappijkritische kant op te gaan: de militaire dictatuur Myanmar is een van de meest gesloten landen ter wereld, en in de eerste aflevering ging dan ook veel aandacht naar de penibele omstandigheden waarin de bevolking (over)leeft en de manier waarop het regime de bezoekers controleert en in het gareel houdt.

Dat is natuurlijk geen bezwaar: via Wildcard: Myanmar krijg je een blik op een samenleving die slechts zelden in het nieuws komt, en dat bovendien door de ogen van Nasr, een man die heel onbevangen naar de wereld om hem heen kijkt en net daardoor vaak een perfecte gids blijkt. Het mooiste moment uit de eerste aflevering zat dan ook helemaal op het einde, toen de schrijver een fragment uit zijn dagboek voorlas. Het begon als een kritiek op het regime dat overal een spion meestuurde – door Nasr ‘Benernie’ gedoopt – waardoor de auteur zelfs in een stukje in het Nederlands op zijn woorden moest letten.

Om Benernie te misleiden moest Nasr bijvoorbeeld ‘Sonia’ zeggen als hij de gevangen dissidente Aung San Suu Kyi bedoelde, en hij voegde er cynisch aan toe dat de dictatuur daarom eigenlijk een zegen is voor de verbeelding. Tegen het einde was het dagboekfragment echter uitgegroeid tot een soort literatuurvoordracht, waarin Nasr beschreef hoe hij door de studenten medicijnen in de buik van Boeddha werd ingebracht, als metafoor voor hoe hij probeerde in de buik van Myanmar te raken. Pure poëzie, en dat op een doordeweekse avond op Canvas.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Wildcard: Myanmar? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content