The Spiral, de nieuwe Eurokrimi op Eén, heeft ambitie en visuele flair, maar in de eerste aflevering ontbrak elk spoor van een goed scenario.
Elke zondag, één *
Quote: ‘De verhalen die je gehoord hebt over mijn gebrek aan respect voor autoriteit, zijn allemaal fel overdreven.’ Juha stelt zich voor aan Roos Dubois, en laat meteen aan de kijker even weten welk cliché hij in zal vullen.
‘Het is het moment om te tonen dat je je budget waard bent’, zo kreeg inspecteur Roos Dubois (Lien van de Kelder) op het einde van de eerste aflevering van The Spiral te horen van haar baas. De man had tijdens een vergadering het bestaansrecht van de cel kunstcriminaliteit waar Dubois voor werkt in twijfel getrokken, maar aangezien de leden van het schimmige kunstenaarscollectief The Warehouse net op dat moment over heel Europa zes kunstwerken van de muur roofden, mochten Dubois en haar collega’s toch nog even verder werken.
Er schortte nogal wat aan de slotscène van The Spiral. De timing van de grootscheepse kunstroof kwam Dubois natuurlijk bijzonder goed uit maar je kon je ook afvragen waarom er op dat moment überhaupt vragen werd gesteld bij het werk van de cel kunstcriminaliteit. Even daarvoor had Dubois immers met gepaste trots bekend gemaakt dat ze de beduchte kunstcrimineel Arturo hadden kunnen klissen, een man die de Europese belastingbetalers al miljoenen euro’s had gekost én die in zijn laatste guerrilla-actie bijna perfect nagemaakte bankbiljetten had rondgestrooid. Als de cel al geen complimentjes krijgt wanneer ze zo iemand arresteert, wanneer dan wel?
Het einde kon echter symbool staan voor de zwaktes waar The Spiral in de hele eerste aflevering mee te kampen had: het scenario schoot veel te kort om de torenhoge ambities van deze reeks te dragen. De personages zijn van karton, de dialogen die ze moeten uitspreken zouden ook zonder het Engelse accent al erg gekunsteld overkomen en er zitten zoveel gaten in de plot dat je er gemakkelijk twintig schilderijen in kwijt kunt.
Toen Arturo bijvoorbeeld in het nieuws was gekomen met zijn stunt met de valse eurobiljetten, kon Dubois het hoofd van de cel valsmunterij niet eens aan te lijn krijgen – alsof er elke dag in Europa wel iemand perfect nagemaakte briefjes van 200 euro in het rond strooit. Haar nieuwe collega Juha had echter wel een rechtstreekse lijn naar de vrouw in kwestie, want hij had nog het bed met haar gedeeld. De experte wist dan te vertellen dat Arturo wellicht de hand had kunnen leggen op een oude drukpers van de Nederlandse centrale bank, een apparaat dat Juha even later op magische wijze terugvond toen hij even naar het toilet ging op een autokerkhof.
Dankzij het liefdesleven van Juha kon Arturo geklist worden, maar gelukkig had die vlak daarvoor aan zijn kompanen van The Warehouse verteld dat hij graag zes schilderijen wou stelen uit evenveel Europese musea. Zo’n uitgebreide operatie moet je heel grondig voorbereiden, zou je denken, maar niet in deze reeks: nadat Arturo afgevoerd was door de politie, zaten de overblijvende leden bij elkaar in een busje en besloten ze meteen dat de roof door kon gaan, want ‘het plan zit toch al helemaal in elkaar.’
Enfin, The Spiral wil kijkers over heel Europa zo gek maken om op de website mee op zoek te gaan naar schilderijen die de kunstdieven hebben buitgemaakt, maar slaagt er niet eens in om je mee te laten leven met het verhaal dat zich op het scherm afspeelt. Toen Dubois’ baas op het einde van de eerste aflevering het werk van de cel kunstcriminaliteit in twijfel trok, begonnen wij ons alvast te af te vragen in hoeverre deze Eurokrimi zijn budget waard zal zijn.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier