Recensie: Scheire en De Schepping

De eerste aflevering van de nieuwe quizshow Scheire en De Schepping was vooral leuk dankzij de bizarre weetjes die Lieven Scheire opdiepte.

Wie sinds het einde van Tomtesterom vorige week aan Tom Waes-afkickverschijnselen begon te lijden, zat goed bij Scheire en De Schepping. De durfal maakte in de eerste aflevering van deze nieuwe humoristische spelshow immers – samen met Bart De Pauw, Henk Rijckaert en Bert Gabriëls – deel uit van het panel dat voor grappig commentaar moet zorgen bij de weetjes over de wondere wereld die presentator Lieven Scheire opwerpt. Geheel onvoorbereid en spontaan, want zoals u op voorhand uitgebreid hebt kunnen lezen, gaan de makers er prat op dat er in dit programma geen enkele van de grappen op voorhand wordt uitgeschreven. Nu betekent improvisatie natuurlijk nog niet dat de humor automatisch van een hoog niveau is, anders zouden we tijdens een uitzending van pakweg Blokken strijk moeten liggen.

Scheire en De Schepping begon ook redelijk flauw, met enkele ‘jongens onder elkaar’-grapjes over hoe Henk Rijckaert eigenlijk de echte vader was van Bert Gabriëls’ dochters en een mop met een lange baard van Tom Waes over de toelatingsproef van de Gay Games – iets met een douche en een stuk zeep.

Daarna werd de show iets beter, al moeten we zeggen dat dat niet zozeer kwam door de spitse opmerkingen van de panelleden maar eerder door de interessante weetjes en filmpjes die Scheire opdiepte, over Palestijnse zelfmoordterroristen die zichzelf te vroeg hadden opgeblazen omdat ze geen rekening hadden gehouden met het zomeruur of over de herkomst van het gezicht van de oefenpop van het Rode Kruis. Op die momenten wierp Scheire en De Schepping zich op als een lokale variant van QI, de Britse quizshow waarin Stephen Fry vragen stelt over allerlei eigenaardige feiten en bizarre fenomenen.

De panelleden beperkten zich tussendoor meestal tot wat geplaag heen en weer, soms met grappige resultaten, soms ook niet. Onaangenaam om naar te kijken was het allerminst, maar ik kan me toch geen enkel moment voor de geest halen waar ik echt om heb moeten lachen. Het probleem was ook dat de vraagstukken die De Pauw en co moesten oplossen zelden uitnodigden tot geïnspireerd ouwehoeren: als je bijvoorbeeld door ja/nee-vragen te stellen moet achterhalen wat een onbekende professor heeft uitgevonden, blijft er weinig ruimte tot grappen maken meer over. Kortom: goed maar niet geweldig, en zoals de echte schepping met nog heel wat ruimte voor verbetering.

Stefaan Werbrouck