Paper Trails was stimulerende televisie, in de goede betekenis van het woord.
‘Ik vind televisie erg stimulerend’, zo zei de Amerikaanse komiek Groucho Marx ooit. ‘Telkens als iemand het toestel aanzet, ga ik naar de kamer ernaast om een boek te lezen.’ We hadden hetzelfde gevoel tijdens de eerste aflevering van Paper Trails, met dat verschil dat we met plezier tot het einde hebben gewacht om een boek vast te nemen.
Paper Trails is een zesdelige reeks waarin Arsenal-muzikant Hendrik Willemyns op zoek gaat naar het verhaal achter zes boeken, in de eerste aflevering Tender is the Night van F. Scott Fitzgerald. De keuze van titels is heel persoonlijk maar Willemyns blijft in de reportage zelf helemaal op de achtergrond, en laat anderen het woord. Zo kwam er rond Tender is the Night een Franse journalist praten over het leven in de jaren 30 aan de Côte d’Azur, waar het boek zich afspeelt, werden we rondgeleid in het geboortehuis van Fitzgerald in Minnesota en vertelde een biograaf (die er, gezeten in een zetel aan een hardvuur, helemaal uitzag zoals je van een Fitzgerald-biograaf zou verwachten) over het leven van de schrijver.
Het was opmerkelijk hoeveel informatie je op een halfuur tijd kreeg, en hoe divers die was: het ene moment ging het over de opkomst van de strandcultuur in Saint-Tropez, daarna trokken we naar de literaire salons in Parijs en even later stond de fascinatie van Fitzgerald voor geld én alcohol centraal. Maar Paper Trails was toch op zijn best als Willemyns het boek voor zichzelf liet spreken, in videoclipachtige fragmenten waarin een passage werd voorgelezen op muziek van Arsenal en bijpassende beelden. Het was op die momenten dat je je als kijker voornam om Tender is the Night te (her)lezen.
Niet alles zat even goed in de eerste aflevering – we waren ook tevreden geweest zonder de interviews met de Amerikaanse literatuurprofessor / hiphopartiest in de Parijse straten – maar stimulerend was Paper Trails zeker.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Paper Trails? Laat het weten!
