De reis door het regenwoud lijkt zich toch op heel bekend terrein af te spelen: dat van de reality-tv.
Missie Amazone heeft een concept waarvan je denkt: Waarom is dit nog niet eerder gedaan? Negen vaders of moeders die samen met een van hun kinderen de Amazone opvaren en onderweg in contact komen met alles wat er in en rond het regenwoud leeft – van de stammen tot de insecten – het lijkt het recept voor uitstekende reality-tv, een mix tussen Peking Express en Brazilië voor Beginners.
Bovendien heeft het programma een redelijk positief uitgangspunt: bij Missie Amazone kunnen er wel mensen afvallen, maar de deelnemers hoeven elkaar niet weg te stemmen. De lokale begeleiders maken onderweg immers uit wie de beproevingen van de tocht niet (meer) aankan en welke duo’s wel verder mogen reizen.
De verwachtingen waren dus hoog, maar in de eerste aflevering werden die niet ingelost. Daar waren twee redenen voor. Ten eerste lijkt Rob Vanoudenhoven een beetje fout gecast. Niet zozeer als expeditieleider: zijn stunteligheid en nerveuze gedrag zorgen er eigenlijk voor dat de gevaren van de reis nog beter uit de verf komen, en we vermoeden dat de veiligheid van de kandidaten ook niet alleen in zijn handen lag.
Alleen is de keuze om hem ook de commentaarstem te laten inspreken een beetje vreemd: Missie Amazone is een programma waarin gewone mensen hun grenzen verleggen, en het is moeilijk om daar als kijker emotioneel echt bij betrokken te worden als iemand bijvoorbeeld het vertrek naar ‘de uitdaging van je leven’ becommentarieert met ‘En wijle weg!’
De tweede reden waarom Missie Amazone tegenviel, was dat de reis door het regenwoud zich paradoxaal genoeg toch op heel bekend terrein leek af te spelen. Misschien hebben wij de afgelopen tien jaar gewoon veel te veel reality-tv gezien, maar het kwam allemaal heel voorspelbaar over. Het moeizame begin, de eerste discussies, het vegetarische tienermeisje dat kokhalzend moet toekijken hoe er een kip geslacht wordt, het duo dat bijna naar huis moet maar na een extra zware proef op het nippertje toch nog mag blijven: we hebben het al eens gezien.
Er wordt dan wel niemand weggestemd, de trucjes die de makers gebruiken om de spanning op te drijven, komen toch gewoon uit hetzelfde handboek. En net daar zit de achilleshiel van het programma. De deelnemers lijken mensen met interessante achtergronden en verhalen, en de keuze om via homevideobeelden uit de weken voor het vertrek de verhoudingen tussen de ouders en hun kinderen te schetsen, werkt wel. Door de spelelementen kwam dat echter allemaal te weinig uit de verf.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Missie Amazone? Laat het weten!
