De eerste aflevering van het vernieuwde Man Bijt Hond op VIER bevatte twintig minuten van de beste televisie die wij in lange tijd hebben gezien.
Elke donderdag, VIER ****
Quote: ‘Ik zou nog tegen een paal praten.’ De postbode van het appartementsgebouw geeft zijn visie op zijn werk. We hebben het hem niet in de praktijk zien doen, maar we geloven hem op zijn woord.
Adembenemend. Een andere term kunnen we niet bedenken voor de eerste aflevering van Man Bijt Hond, dat in zijn nieuwe gedaante vanaf nu wekelijks op televisie komt. Dan hebben we het vooral over de 20 minuten weergaloze tv halverwege, waarin de makers een dag lang het leven in een appartementsblok aan de dijk van Oostende registreerde.
24 Uur, zo heet die nieuwe rubriek, en op zich leunt hij dicht aan bij vroegere ManBijtHond-klassiekers als Het Dorp of Wordt Vervolgd. Maar doordat de makers ditmaal de verhalen veel meer ademruimte kunnen geven, werd het resultaat iets helemaal anders: een intimistisch, bijna impressionistisch portret van enkele gewone mensenlevens, met een toon die niet aanschurkte tegen de ironie, zoals vroeger vaak gebeurde, maar altijd heel gevoelig en eerlijk bleef.
Het oudere koppel dat samen een brief naar de koning opstelde om te vragen of de vrouw ooit eens het paleis zou mogen schoonmaken of de bejaarde dame die zichzelf een betere weersvoorspeller vond dan Frank Deboosere, het zijn personages die voorheen snel in de categorie ‘excentriekelingen’ waren terechtgekomen. Maar hier bleven ze ontroerend echt.
Het meest indringende verhaal was echter dat van een vader en zijn ongeneeslijk zieke zoon, een jongetje dat nu nog kind is maar wellicht nooit ouder dan 30 zal worden. Als uw hart niet brak tijdens de scène waar de man in de kelder van het gebouw even een sigaret ging roken omdat je ‘als papa nooit je verdriet mag tonen aan je kind’, dan hebt u er gewoon geen.
De rest van de aflevering was meer Man Bijt Hond old school, met rubriekjes waarin Stijn Meuris met een schetsboek langsgaat bij kunstenaars, mensen een foto insturen van de palmboom in hun tuin of hun verzameling tuinkabouters of een piano op straat wordt gezet en de gevolgen worden gefilmd. Daar zag je echter ook dat door de extra tijd die de makers hebben het resultaat meer diepte kreeg.
Als dagelijks magazine zou deze Man Bijt Hond wellicht nooit kunnen werken, want het is zeker voor de primetime te traag en intiem, maar in deze vorm is het het beste programma van het najaar.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier