Recensie: Exotische liefde

Programma’s als Exotische Liefde bestaan alleen om als kijker je superioriteitsgevoel te onderhouden tegenover mensen die met hun ogen open in hun ongeluk lopen.

Je moet het Exotische Liefde nageven: bij sommige zogezegd nieuwe programma’s van dit najaar hebben we het gevoel dat we ze een paar jaar geleden al eens gezien hebben, al dan niet in een licht andere vorm, maar dit is de enige reeks die doet denken aan de televisie van een paar decennia terug. De docusoap over enkele Vlamingen die in het buitenland op zoek zijn gegaan naar de liefde, lijkt namelijk heel hard op de reportages die Paul Jambers ooit maakte en waarin enkele Vlaamse mannen probeerden een bruid te versieren via postorder of contactadvertenties.

Dankzij het internet is de wereld vandaag natuurlijk heel wat kleiner dan vroeger, en volgens de makers van Exotische Liefde gaan daardoor steeds meer mensen in exotische oorden hun geluk beproeven, in die mate zelfs dat je van een heuse trend kunt beginnen te spreken. Of dat zo is, kunnen we niet zeggen, maar de verhalen waar in de eerste aflevering mee uitgepakt werd, leken in ieder geval uit de oude doos te komen.

Er was Johny, een man van 56 die naar eigen zeggen niet alleen kan blijven, en daarom een Russische jongedame had gezocht op het internet. Zijn nieuwe geliefde was bloedmooi en had tegelijk krek dezelfde hobby’s als haar toekomstige, namelijk biljarten en postzegels verzamelen – hoeveel geluk kan een mens hebben.

Johny, die een paar jaar eerder al eens opgelicht was door een Braziliaanse, had al duizenden euro’s overgeschreven om de vrouw naar hier te krijgen en slikte de leugens over hoe ze toch niet was kunnen komen omdat de douane haar had tegengehouden als zoete koek.

De man was het beste bewijs dat liefde misschien niet blind maakt – Johny vroeg wel telkens eerst een foto van zijn toekomstige – maar je wel van al je verstandelijke vermogens berooft. En vervolgens, als je pech hebt, van al je geld.

De twee andere verhalen waren iets positiever, zij het dat ze ook een ranzig kantje hadden. De 69-jarige Willy was samen met de 50 jaar jongere Nisa, een jongedame uit Thailand, en het grootste deel van het jaar zat hij dan ook daar. Bijna terloops vermeldde hij dat die 19-jarige dame eigenlijk een ‘ladyboy’ was, een jongen dus. Nisa had wel borsten laten inplanten, maar omdat die ingreep zo pijnlijk was geweest, was het daarmee gestopt. ‘Maar voor de rest is ze wel een en al vrouw’, voegde Willy er enigszins enigmatisch aan toe.

Het ‘detail’ over het geslacht van zijn nieuwe geliefde had Willy overigens nog niet aan zijn familie verteld: hij kon dan wel via de nieuwe media in contact blijven met zijn jongedame, om gevoelige informatie over te brengen naar zijn kinderen vertrouwde hij toch maar op de oude media.

De derde hoofdrolspeler was een vijftiger uit Diksmuide, Daniël, die een paar maanden voordien gehuwd was met een Filipijnse en zijn bruid ging ophalen op de luchthaven. Glend kwam ook daadwerkelijk aan op Zaventem – zucht van opluchting – en werd daarna meegenomen naar zijn huis in de Westhoek. Een woning die hij zo had volgestouwd met eten dat het leek alsof hij zich niet had voorbereid op de komst van zijn kersverse vrouw maar op een nucleaire winter.

In zijn heel eigen Engels leidde Daniël haar rond, toonde haar de ‘sparre’ in de tuin en het vele werk dat hij had gedaan ‘for you to make happy’, en legde hij uit hoe de afstandsbediening van de tv werkte. Het was een redelijk smaakvol tafereel, al zat er ook een ’too much information’-moment in toen de man enkele sexy nachtkleedjes bovenhaalde.

Er zullen vast wel mensen zijn die Exotische Liefde maatschappelijk relevante televisie durven te noemen, die zullen zeggen dat het verhaal van bijvoorbeeld Johny anderen zal waarschuwen tegen oplichterij op het internet. (Aangezien de negen maanden ellende die Johny heeft meegemaakt met zijn Braziliaanse vrouw heeft hem ook geen knijt wijzer hebben gemaakt, vrezen we dat het op dat vlak nog wel zou kunnen tegenvallen.)

Maar we moeten daar eerlijk in zijn: dit soort programma’s bestaat alleen om als kijker je superioriteitsgevoel te onderhouden tegenover mensen die met hun ogen open in hun ongeluk lopen, of om geshockeerd te kunnen toekijken. En op dat vlak zijn we de voorbije jaren al zodanige ‘verwend’ geweest, dat we er eigenlijk ook mee hadden kunnen leven als Exotische Liefde niet gemaakt was geweest. You know, for me to make happy.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Exotische Liefde? Laat het weten!