De eerste aflevering van scripted reality-reeks De waarheid was een soort Zuid-Amerikaanse telenovela die zich toevallig op een Vlaamse steenweg afspeelde.
De waarheid ****Elke weekdag, Vitaya
Eerst even dit, voor de mensen die enkel zijn blijven doorlezen omdat ze geschrokken waren van het aantal sterren hierboven. Ik heb niets tegen trashtelevisie, integendeel, ik hou zelfs van trashtelevisie. Op voorwaarde dat het goed gemaakte trash is, want vaak blijkt het even moeilijk te zijn om mooie rommel te maken dan om hoogstaande kwaliteit af te leveren. Goede trash is televisie die niet probeert te verhelen dat ze niet hoogstaand is, maar het lage niveau net omarmt en uitbuit ter vermaak van de kijker. En volgens dat criterium was de eerste aflevering van De Waarheid uitstekend.
De nieuwe Vitaya-reeks is een inlandse versie van Achter Gesloten Deuren, de Nederlandse scripted reality-reeks over de toch iets grotere drama’s in het leven van de modale man en vrouw in de straat. Het is een van die gevallen waarin scripted reality zijn nut heeft, want je kunt je niet voorstellen dat de mensen die de verhalen uit Achter Gesloten Deuren daadwerkelijk hebben meegemaakt zin hebben om alles nog eens voor de camera na te spelen. Enfin, er zullen er wel zijn, maar niet genoeg om een heel seizoen te vullen.
In de eerste aflevering van De waarheid maakten we kennis met Natascha en David, een ogenschijnlijk heel gelukkig koppel dat met blijdschap de komst van hun eerste kindje tegemoet zag. Maar er was een probleem: de toekomstige moeder was, toen haar partner op een short ski was, na een feestje met een collega in bed beland en nu wist ze eigenlijk niet zeker of David wel de vader was. Of, zoals de commentaarstem meedeelde: ‘Natascha draagt al maanden een geheim met zich mee’.
Eigenlijk zat in dat ene zinnetje de hele kracht van De Waarheid vervat, de manier waarop de makers werkelijk geen enkele gelegenheid voorbij lieten gaan om de tragedie nog eens extra in de verf te zetten en alles uit te vergroten. David was natuurlijk een dolgelukkige vader in spe, die bij elke afspraak met de gynaecoloog paraat stond omdat hij ‘geen moment wil missen van de zwangerschap’ en ’s ochtend vroeg zijn vrouw een vers fruitsapje gaf – omwille van ‘de vitamientjes’. Davids nemesis, Natascha’s collega Robin, bleek dan weer een smeerlap eersteklas, die toen Natascha bij hem aanklopte de jongedame droogjes wandelen stuurde met de mededeling dat ‘er nog wel andere kandidaten zullen zijn’. O ja, dat Natascha bij hem aan de deur stond, kwam doordat haar werkelijk geniale plan om ’s nachts bij David een DNA-staal af te nemen en zo het mysterie omtrent het vaderschap op te lossen in de praktijk moeilijk uitvoerbaar bleek. Door Robins afwijzing kon ze ook niet anders dan alles op te biechten aan David, iets wat heel toepasselijk gebeurde op de tonen van Zeg me dat het niet zo is van Frank Boeijen.
Eigenlijk was de eerste aflevering van De Waarheid een soort Zuid-Amerikaanse telenovela die zich toevallig op een Vlaamse steenweg afspeelde, compleet over the top en bovendien met een happy end – want Natascha en David beslisten uiteindelijk om ‘het verleden achter zich te laten’. Maar wel geweldige trash.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier