Het mangelde De Ridder in de matige eerste aflevering aan spankracht en – vooral – aan verhalen. Maar er is nog hoop.
De Ridder
Elke zondag, één **
Een kleine voorspelling: rond De Ridder, de nieuwe advocatenreeks van de VRT op zondagavond, zal er veel minder te doen zijn dan rond voorganger Albert II. Niet alleen omdat de thematiek minder gevoelig ligt dan die van het koningsdrama en er – alvast in de eerste aflevering – niemand een hoer wordt genoemd, maar ook omdat de serie in haar geheel niet zo hard opvalt. De Ridder moet voor de VRT de reeks worden die de leemte kan opvullen die Witse heeft nagelaten, en zo voelt ze bij het begin ook aan: als een serie op maat van het grote publiek, onschadelijk en voorspelbaar, zonder al te veel scherpe kantjes.
Clara Cleymans speelt de ambitieuze advocate Helena De Ridder, een jongedame die weliswaar in dienst is van een groot advocatenkantoor maar toch nog altijd rebelse trekjes heeft. Ze durft namelijk wel eens rechtstreeks van het nachtleven naar de rechtbank te rijden en daar een smoesje te verzinnen over een aangereden hondje om haar laattijdigheid goed te praten. Het is natuurlijk een poging om het centrale personage wat kleur te geven, maar eerlijk gezegd is ‘de vrouw met een woelig privéleven die excelleert in haar beroep’ de afgelopen jaren een even groot cliché geworden als de norse rechercheur die Witse was.
Maar het grootste probleem van de eerste aflevering van De Ridder was het gebrek aan spankracht en vooral aan verhalen. Helena kreeg van haar baas een zaak toegewezen over een bekende ex-voetballer die ervan beschuldigd wordt een minderjarige te hebben verkracht. Een erg gevoelig thema maar er wordt zeer weinig mee gedaan. De advocate gaat op onderzoek uit, spreekt met het vermeende slachtoffer en met een man die de ex-voetballer heeft proberen te chanteren en ze probeert daarbij waarheid van leugen te onderscheiden. Het is allemaal wel netjes gedaan, maar het blijft niet hangen en ik zat voortdurend te wachten tot er eens wat body zou komen. In een tijd dat een Amerikaanse advocatenreeks als The Good Wife erin slaagt om elke aflevering naadloos een handvol verschillende verhaallijnen door elkaar te weven – over het gerecht, over de politiek, over het bedrijfsleven, de privésituaties van de advocaten… – voelde dit gewoon veel te licht aan.
Pas helemaal op het einde kwam er wat leven in, toen de gebeurtenissen een tragische wending namen die ook een effect zal hebben op het hoofdpersonage. Er is dus nog hoop dat De Ridder kan uitgroeien tot een serie met iets meer inhoud dan Witse, tenminste, als een deel van het non-conformisme van het hoofdpersonage ook bij de makers is terechtgekomen.
Stefaan Werbrouck
