De eerste aflevering van de nieuwe feelgoodreeks Danni Lowinski bevatte enkele leuke vondsten maar had – zoals het hoofdpersonage zelf – te weinig om het lijf om echt te boeien.
Elke donderdag, vtm *
Recensie: Danni Lowinski
De jonge, blonde en vrijgevochten kapster Danni Lowinski jaagt haar droom na om advocate te worden en behaalt in avondschool haar diploma. Omdat haar look en haar gedrag nogal onconventioneel zijn, is er echter geen enkel kantoor dat haar een kans wil geven – tenzij ze als secretaresse wil beginnen. Dus zet ze een tafeltje op in het winkelcentrum waar haar beste vriendin werkt. De verworpenen der aarde kunnen bij Lowinski voortaan juridisch advies krijgen tegen het gunsttarief van één euro per uur, en indien nodig sleept de omgeschoolde coiffeuse de booswichten die hen schade hebben berokkend voor de rechter.
Het is een niet onaardig uitgangspunt voor een serie, en het was in ieder geval al positief dat Danni Lowinski meteen de koe bij de horens vatte, zonder lange aanloop: in de eerste scène kreeg het hoofdpersonage haar diploma in handen gedrukt en een kwartiertje later kon ze al met haar eerste zaak beginnen. De rest van de eerste aflevering was zo voorspelbaar als een haarspoeling met zuurstofwater, met Lowinski die zich in haar eerste optreden voor de rechtbank belachelijk maakt en door de ‘echte’ advocaat in de zaal meewarig wordt bekeken, maar later door haar vindingrijkheid toch de hele zaak weet redden. Zodat ze tegen het einde opnieuw trots maar nog steeds in minirok haar tafeltje en de toekomst tegemoet kan stappen, want het maakt niet uit hoe je er uitziet maar wat je doet, weet u wel.
Eigenlijk hebben we het hele uur lang een dubbel gevoel gehad bij de reeks. Er waren momenten waarop Danni Lowinski beloftevol leek te worden – vooral dan tijdens de scènes tussen Danni en haar verlamde vader, dankzij de licht oneerbiedige toon. Maar soms ging het scenario zodanig uit de bocht – het gevecht om het oud papier komt ons weer voor de geest – dat we ons begonnen af te vragen of er nog wel een weg terug was. Als u iemand bent die bij elk cliché in een tv-serie ‘Objection, your honour’ begint te roepen, hebt u aan de eerste aflevering ook vast een schorre stem overhouden. Van de boertige Lowinski zelf over de arrogante advocaat die haar wou binnendoen tot de Turkse fietsenmaker in het winkelcentrum, ze waren allemaal met grove borstel en in heel brede strepen geschilderd.
Het enthousiasme waarmee Nathalie Meskens Lowinski neerzette, kon de lichtheid van haar personage nog verdoezelen, en voor de advocate en de mensen rond haar is er misschien beterschap in zicht in de volgende weken. Maar voor de karakters die slechts één keer de revue passeren, zullen de scenaristen toch echt betere dingen moeten bedenken dan de hitsige Poolse tuinman of het schichtige burgervrouwtje uit de openingsaflevering.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Danni Lowinski? Laat het weten!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier