Dat een al bij al modaal team bijna in de voetbalhemel raakte, had vooral te maken met de strijd tussen de trainer en de voorzitter.
Belga Sport
Elke maandag, 21.10 – Canvas ***
Net zoals de term ‘food cost’ in het nieuwe seizoen van Mijn Restaurant te pas en te onpas wordt opgeworpen, was ‘chantage-negotiatie’ het woord van de eerste aflevering van de vierde reeks van Belga Sport. De twee hoofdrolspelers in Royal Antwerp FC – Met ruzie naar Wembley konden het begrip echter met reden in de mond nemen, want zowel trainer Walter Meeuws als voorzitter Eddy Wauters bleken niet vies van een beetje armworstelen om hun zin te krijgen.
Met ruzie naar Wembley reconstrueerde de zegetocht van voetbalploeg Antwerp tijdens de succesvolle Europese campagne van 1993. De oudste club van het land, die het jaar voordien de Belgische beker had gewonnen, kon daarin doorstoten tot de finale van Europacup II, na onder meer Steaua Boekarest en Spartak Moskou te hebben uitgeschakeld. In die finale, die gespeeld werd op de heilige voetbalgrond van Wembley, moesten Cisse Severeyns en co het uiteindelijk afleggen tegen het Italiaanse Parma, maar desondanks blijft die verloren match een hoogtepunt. In de geschiedenis van de club, die sindsdien in een sukkelstraatje is beland, én in die van het hele Belgische voetbal, want na 1993 heeft geen enkele ploeg nog een Europese finale kunnen bereiken.
Dat een al bij al modaal team bijna tot in de voetbalhemel raakte, had met twee factoren te maken: een flinke dosis geluk, en de strijd tussen trainer Meeuws en voorzitter Wauters die een verlengstuk kreeg op het veld. Meeuws en Wauters gingen heel vaak met elkaar in de clinch – over zijn contractverlenging, premies voor de spelers, mogelijke transfers, zelfs over het feit of de vrouwen mee op hotel mochten voor de finale… – en die animositeit sloeg over op de groep.
Meeuws slaagde erin om Wauters bij zijn spelers als de baarlijke duivel te verkopen, en door die gemeenschappelijke vijand werden ze tot nieuwe hoogtes gedreven. Wie het gelijk aan zijn kant had, was een vraag die de documentaire in het midden liet, wellicht omdat ze niet te beantwoorden is. Ook al deden zowel Meeuws als Wauters heel hard hun best om de vermoorde onschuld te spelen, ze leken allebei boter op hun hoofd te hebben.
Een Belga Sport-grand cru was Met ruzie naar Wembley niet, maar de documentaire bevatte meer dan genoeg sappige anekdotes en verhalen om moeiteloos de aandacht vast te houden. Over Wauters’ eigengereide gedrag bijvoorbeeld: doelman Ratko Svilar, die de match tegen Parma op de bank had doorgebracht, mocht bijvoorbeeld als enige speler een premie incasseren, omdat de voorzitter geloofde dat de ploeg de finale wel had gewonnen met hem in het doel.
Het mooiste verhaal was echter dat over de reis naar Roemenië, waar Antwerp de kwartfinale moest spelen tegen Steaua Boekarest. Een getuige noemde die trip ‘de meest vijandige verplaatsing uit de geschiedenis van de club’ en al vlug bleek waarom: de hele nacht voor de match werden spelers wakker gehouden door blaffende honden, de bus werd op weg naar de wedstrijd bekogeld door oude dametjes(!) en tijdens de rust kreeg spits Alex Czerniatynski in de catacomben te horen dat ‘als jullie zo blijven spelen, iemand jullie benen komt breken’. Als het op ‘chantage-negotiatie’ aankomt, dan hebben de Roemenen blijkbaar nog weinig lessen te leren.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Belga Sport? Laat het weten!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier