Geert Zagers mag het een zomer lang hebben over de dingen die hem fascineren.
In de Amerikaanse pers wordt er al een paar jaar gedebatteerd over het nut van negatieve recensies. ‘Shh, let people enjoy things’, luidt de kritiek. Het is niet omdat een hype niet voldoet aan jouw ideeën van wat goede film, tv of muziek is, dat je het daarom slecht moet vinden. Het is een lastige discussie, maar op zich geen onzinnige. Wat is het punt van Love Actually afbreken omdat de film voorspelbaar, klef en visueel saai is als dat precies de kwaliteiten zijn waarom romcomliefhebbers het een meesterwerk vinden? Laat mensen gewoon van dingen genieten. Klinkt logisch.
Alleen krijg je dan op een dag kinderen, ontdekken die kinderen Paw Patrol en botst ook die houding op haar limieten.
Laat mensen gewoon van dingen genieten. Klinkt logisch. Alleen krijg je op een dag kinderen en botst ook die houding op haar limieten.
Het is een fase waar elke ouder door moet. Zodra je kinderen de televisie ontdekken, neem je jezelf voor dat jij het anders gaat doen. Jij gaat hen gidsen naar de mooie, kwalitatieve en rustgevende televisie. Sesamstraat op NPO. Ridder Muis op Ketnet. Misschien zelfs La linea op YouTube, toch ergens de Italiaanse arthouse onder de kinder-tv. Maar wat je op dat moment nog niet beseft, is dat kinderbreinen anders werken. Kinderbreinen blijken namelijk metéén na het wakker worden volledig actief te zijn, terwijl volwassen hersenen minstens tien minuten nodig hebben om op te starten. De makkelijkste oplossing om die tien minuten te overbruggen is de kinderen in de zetel te zetten en te laten kijken wat ze willen. En wat ze willen, dat is Paw Patrol.
Geef je één keer toe, dan worden die tien minuten in het weekend een half uur. Ook ’s avonds. Paw Patrol als zij moe zijn. Paw Patrol als jij moe bent. En voor je het weet, loop je weken rond met ‘Paw Patrol, niets is te dol’ in je hoofd en kun je Marshall, Rubble, Chase, Rocky, Zuma en Skye in volgorde opnoemen. (Er is een volgorde.)
Het klinkt hardvochtig om een kinderreeks te haten over een jongetje en zijn team van pups die de wereld willen verbeteren, maar: het gaat niet anders. Om te beginnen speelt het zich af in een universum waarin honden kunnen praten en kippen niet, wat een totaal gebrek aan interne coherentie is. Paw Patrol heeft op dat vlak ook geen enkel scrupule. Vanaf seizoen zeven duiken er plots dino’s op in Avonturenbaai. Houdt nul steek, maar het is wat kinderen willen. Seizoen acht: robotdino’s.
Paw Patrol is ook een van de weinige reeksen die volstrekt geen moeite doen om de ouders te paaien. Er valt niks te leren voor kinderen. De enige les die de reeks wil bijbrengen, is dat, of er nu een taartenwedstrijd in het honderd loopt of een bal bij de buren is gewaaid, je vooral niks zelf moet proberen op te lossen maar een team van pratende honden moet bellen. Het enige meisje in het team is overigens Skye, een pup die van kop tot poot in het roze is gekleed en opvallend weinig mag doen, als je er eenmaal op begint te letten.
Maar de grootste reden waarom de reeks zo enerveert, is: waarom Paw Patrol? Er zijn vandaag minstens zes kinderzenders. Je hebt een volledige Netflix voor kinderen, je hebt Disney+ en YouTube. Er is keuze uit grofweg tweehonderd tv-programma’s. Dus waarom wil elk kind dan elke ochtend en elke avond Pa’patol?
Shh, let people enjoy things?
Mwa.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
