Ook seizoen twee van ‘Little America’ is kleine televisie met een groot hart

In Little America, ook in zijn tweede seizoen het meest hartverwarmende juweeltje op Apple TV+, blijken de migrantenverhalen bij nader inzien niet over migratie te gaan. Of toch niet helemaal.

Streamingzender Apple TV+ was nog maar een appeltje toen het ons begin 2020 voor het eerst deed opveren met de anthologiereeks Little America. Bedenkers Lee Eisenberg en het echtpaar Emily V. Gordon-Kumail Nanjiani plukten acht even waargebeurde verhalen van het journalistieke onlineplatform Epic. Heel uiteenlopende verhalen die één ding gemeen hadden: ze gingen over mensen van allochtone origine die in de Verenigde Staten hun eigen American dream najoegen.

Sindsdien is er veel veranderd. Nanjiani is, onder andere door zijn rol in Marvelfilm The Eternals (2021), een grote ster geworden en een andere betrokkene, Sian Heder, won met CODA eerder dit jaar compleet onverwacht de Oscar voor beste film. De reeks zelf oogstte dan weer zoveel lof dat verrassen er voor het tweede seizoen niet meer bij is. Little America kon alleen nog bevestigen, en dat doet het met verve.

De verhalen zijn opnieuw eenvoudig, pakkend en divers. Ze switchen tussen stad en platteland en spelen zich, met veel zin voor detail, afwisselend in de sixties, eighties of het heden af. Het resultaat is een veelkleurig mozaïek van Amerika door de ogen van de nieuwkomers. In Mr. Song, met een glansrol voor Phylicia Rashad (Claire Huxtable uit The Cosby Show), ontdekt een Zuid-Koreaanse jongen uit Detroit dat hij net als zijn moeder een geboren hoedenmaker is. Het door Nanjiani en Gordon geschreven The 9th Caller voert een jonge vrouw uit Sri Lanka op die in Texas deelneemt aan een car-kissing contest: wie bij een lokale autohandelaar zijn lippen het langst op een showroommodel gedrukt houdt, mag het geval mee naar huis nemen. En in Columbus Starlings LLC leidt de midlifecrisis van een Japanse migrante tot een eigen vrouwelijk baseballteam. Van de mooie begingeneriek tot het bijna onvermijdelijke happy end zijn de acht nieuwe afleveringen stuk voor stuk piekfijne miniatuurtjes. Ze klokken elk af op een halfuur en focussen net als in het eerste seizoen minder op de ellende waar de hoofdpersonen doorheen moeten dan op de zoete overwinning. Dat was, en is, een bewuste keuze: met min of meer dezelfde bouwstoffen kun je net zo goed een rauw realistische dramareeks afleveren.

Sinds het eerste seizoen is er veel veranderd. Little America kon alleen nog bevestigen, en dat doet het met verve.

Drie jaar geleden oogstte Little America precies daarom ook enige kritiek. De personages beantwoordden allemaal aan het cliché van ‘de goeie migrant’. Het waren hardwerkende, sympathieke figuren die hun happy end (en ons mededogen) ‘verdienden’. In deze jaargang valt dan weer op dat de sociale ongelijkheid, die sinds corona meer dan ooit als een gapende kloof de Amerikaanse samenleving verdeelt en migranten extra hard treft, nauwelijks wordt aangeraakt. De baseballende vrouw, de hoedenmaker en hun familie zijn lagere-middenklassers die bijdragen aan de economie in plaats van het Westen een aalmoes te vragen.

Daar komt bij dat dit seizoen veel minder dan het eerste migratie als voornaamste thema heeft. Het is er nog, maar eerder in de details: het alledaagse racisme waaraan migranten door de goedbedoelende locals onderworpen worden, een kind dat als tolk optreedt voor zijn ouders, de verwondering waarmee de personages naar westerse onzin (een autozoenwedstrijd?) kijken. Maar als je die vernislaag wegkrabt, blijken de nieuwe episodes in de eerste plaats over menselijke relaties te gaan. Die tussen een dochter en haar ontgoochelde vader (The Ninth Caller), of tussen moeder en zoon (Mr. Song). Space Door beeldt vooral uit wat de lange afstand met een liefdesrelatie doet, of de partners nu Russisch, Amerikaans of West-Vlaams zijn.

Wat is dan de aantrekkingskracht van deze alledaagse vertellingen, die het niet alleen zonder seks, geweld en ruimtereizen, maar ook zonder grote thema’s moeten stellen? Er is de verbindende factor: door het migrantenvraagstuk in deze migrantenverhalen naar de achtergrond te verschuiven toont Little America nog meer dan in het eerste seizoen dat we allemaal hetzelfde zijn. Maar meer nog gaat het over dat ene Japanse woord uit de episode Columbus Starlings LLC dat wij niet kunnen schrijven maar dat door het hoofdpersonage als volgt wordt omschreven aan haar Amerikaanse vriendinnen: ‘Het is iets wat het licht binnenin je ontsteekt.’ Dat is precies wat deze heel humane tv-reeks in donkere dagen opnieuw met de kijker doet.