‘Niks is zo eenzaam als een relatie die niet werkt’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Single zijn is leuk. Dat was ik vergeten. Min of meer van mijn vijftien tot mijn veertig was ik nooit langer dan een paar maanden alleen. Je vergeet na een tijd hoe het is om alleen te zijn en je gaat denken dat het heel moeilijk is, haast onmogelijk zelfs. Tot dus blijkt dat het eigenlijk heel plezant en vooral ook supergemakkelijk is.

Je mag namelijk doen wat je wil, wanneer je wil, en dat zonder te moeten uitleggen waarom. Getrouwde mensen moeten dat misschien nog eens lezen, als ze mogen van hun partner: wat je wil.

Wanneer je wil.

Zonder. Uitleg.

Alle getrouwde mannen denken nu: SEKS, HIJ BEDOELT SEKS! HOHOHO! Rustig rustig, boys, ik bedoel films kijken overdag en je gewichten in de living laten liggen. Trouwens, alle koppels weten dat seks alleen maar fijn is met iemand die je al vijftien jaar kent. Bijna zo fijn als alleen gaan mountainbiken, hé, boys?

En dan is er nog iets: single zijn is lang niet hetzelfde als alleen zijn. Wanneer ik onder de mensen wil zijn, ben ik dat, met het extra voordeel dat de mensen ook weer verdwijnen na een tijd. En intussen ken ik zo veel mensen die wel in koppel leven maar tegelijk heel alleen zijn. En ik weet uit ervaring hoe ellendig dat kan voelen. Niks is zo eenzaam als een relatie die niet werkt.

Natuurlijk heb ik geen enkel probleem met getrouwde mensen. Ik was er zelf lang een. Onnodige verbouwingen doen, een iets te kleine badkamer delen, elk woord dat de ander zegt dag na dag meer gaan haten: een tof pakket op zich, ik snap de aantrekkingskracht volledig. Koppels zijn de max!

En ik sta niet alleen met die mening. Heel de samenleving is afgestemd op koppels en gezinnen. Wat toch raar is, want ik ken heel veel koppels. Eigenlijk bijna alleen koppels. Honderden koppels. Duizenden, misschien. En hoeveel daarvan zijn er gelukkig? Drie. En ik zeg drie want ik heb drie vrienden die dit lezen, maar ik bedoel eigenlijk twee, inclusief mijn grootouders.

En toch: de overheid beschouwt alleen zijn au fond vooral als een reden om fiscaal te worden afgestraft. Bedrijven willen precies ook liever dat je een gezin hebt – behalve als je kinderen wilt, natuurlijk, hahaha, ‘snoepers’! En ook sociaal is single zijn, toch eens je pakweg de vijfentwintig voorbij bent, niet evident.

Singles zorgen er namelijk voor dat het aantal gasten niet perfect door twee te delen is en dat is heel, heel erg vervelend. Als alle topfeesten in de geschiedenis iets gemeen hebben, dan wel een even aantal aanwezigen. Oplossing: een andere single uitnodigen want dan vormen die twee samen een KOPPEL SINGLES. En die moeten dan maar, ja, verliefd worden, zeker? Of minstens kussen of zo want de traiteur was niet goedkoop en twee gasten extra, dat telt bij. Hoezo, ze vinden elkaar ‘niet leuk’? Ah wel ‘leuk’, maar net leuk genoeg om direct in de vestiaire elkaar tegen de muur te duwen. Pfff. Flauw! Flauw, flauw, flauw. Laatste keer dat we singles uitnodigen! Dat ze het dan maar alleen uitzoeken.

Guess what, baby: dat is wat we heel de tijd doen, en het lukt prima.