‘Lybaert slaagt er met De Columbus in geluk op een televisiescherm geloofwaardig te brengen’

‘Gelukkig is Wim Lybaert aards genoeg om niet te beginnen zweven in zijn bus’, schrijft Knack Focus’ tv-criticus Tine Hens over De Columbus.

Televisieprogramma’s waarin men beweert de pauzeknop in te drukken en men zich haast om in korte tijd zo veel mogelijk te onthaasten hebben iets contradictorisch. Vergelijk het met een groep milieuvrienden die in een rotvaart de wereld rondvliegt om op allerlei belangrijke conferenties te pogen het klimaat te redden. Het doel mag dan nobel zijn, het middel ondermijnt dat doel enigszins. Want onthaasten in het openbaar en met een camera voor je neus, hoe doe je dat precies? Wel, daarvoor moet je bij Wim Lybaert zijn. In zijn tot woning omgebouwde dieselbus, de Columbus, trakteert hij negen mensen die niet volledig saai en doordeweeks zijn en dus enigszins interessant genoemd kunnen worden op een reis naar ergens.

In de Columbus geldt een aantal regels die men vooral niet te ernstig mag nemen. Regel 1 is dat men niet weet waar men naartoe rijdt op het moment dat men op de bus stapt. De bestemming bevindt zich in een gekleurd plastic ei dat men met behulp van een euro uit een kauwgomballenbak draait. Het is het eerste moment van vrolijke opwinding aan boord van de Columbus. Lybaert is wel een man van de improvisatie, hij weet ook dat de verrassing het grootst is als ze tot in de puntjes is voorbereid.

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits kirde als een zestienjarig pubermeisje dat voor het eerst mag citytrippen toen ze het ei opende en een minivlagje van de ministaat Monaco in haar handpalm viel. Lybaert en zij vertrokken met het kompas strak op het zuiden gericht en botsten prompt op de volgende busregel: vermijd de snelweg. En dus tuurde Crevits met haar ene oog naar haar smartphone en met haar andere naar de kaart op haar schoot. Al was verkeerd rijden niet zo erg, want het plan was geen plan te hebben en te kijken waar de wegen waarop ze reden hen heen voerden. ‘Kijk, een buizerd’, zei Lybaert dan. Crevits legde haar smartphone weg en keek.

‘Loskoppelen’ heet dat, in het jargon van de zelfhulpboeken over digitale detox, mindfulness en andere. Gelukkig is Lybaert aards genoeg om niet te beginnen zweven in zijn bus. Nog voor de liberalen het gewone van doen ontdekten, was Lybaert daar allang mee bezig. Zijn eten koopt hij niet in supermarkten, maar vindt hij in de grond rondom zich, en dat leidt tot enigszins platgekauwde uitspraken als ‘de mooiste wegen zijn die die je niet dacht te nemen.’

Maar in de Columbus klopt dat. Hij en Crevits wijken voortdurend af van de route die nooit helemaal uitgestippeld was. Wanneer de zon zich vastklampt aan de horizon en haar laatste stralen over het land strooit, parkeert Lybaert de bus aan een op de tast gevonden meer en laat hij de oermens in zichzelf helemaal vrij. Er wordt vuur gestookt, vlees geroosterd en tot slot gemijmerd met de blote tenen in het natte gras. Over geluk bijvoorbeeld. Hoeveel punten op een schaal van tien hij dit moment zou geven, wil Crevits weten. 9,5, zegt Lybaert, omdat hij nooit een tien geeft. Ze zegt dat hij dat zo nu en dan moet doen, om zijn geluksschaal te herijken. Lybaert zegt dat het in het gezelschap van zijn vrouw een tien geweest zou zijn. Dat is mooi, antwoordt Crevits.

Het verschil tussen haar en zijn vrouw is een half punt. Ik ben wat in de war en weet ineens niet meer wie daar precies blij om moet zijn.

Gelukkig wordt het snel weer dag in de Columbus. En om die dag te beginnen heeft Lybaert een mobiele douche mee. Crevits mag dan minister zijn, diep in haar zit een flink ontwikkeld Chiromeisje. Monaco blijkt veel te ver voor hun manier van reizen, het genot van de trip is duidelijk gedeeld. En dat is wat De Columbus uitstraalt: puur geluk. Hoe kunstmatig ook op een televisiescherm, Lybaert slaagt erin dat geloofwaardig te brengen.