‘Lost Luggage’ over de aanslagen kan een indigestie van wanhoop en miserie veroorzaken

Tien dagen na de aanslagen van 22 maart 2016 op de luchthaven van Zaventem krijgt politieagente Samira Laroussa, gespeeld door Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers, de opdracht zich te ontfermen over een berg achtergelaten bagage. De eigenaars van de bebloede valiezen zijn omgekomen tijdens de terreurdaad of liggen gewond in het ziekenhuis. Aan Laroussa om wat achterbleef te verenigen met wie achterbleef. Met een bijna messiaans verantwoordelijkheidsgevoel smijt Laroussa zich op de taak. Het contrast met haar collega Glen (Mattias Van de Vijver) kan nauwelijks groter zijn. Als hij oog in oog staat met dit mausoleum van spullen in een hangar op de luchthaven, oordeelt hij dat dit grotendeels ‘gewoon rommel’ is en propt hij een tiental vuilniszakken vol. Diep verontwaardigd over zo veel gebrek aan respect dwingt Laroussa hem die vuilniszakken weer uit de afvalcontainer te halen waarbij hij met spartelende benen in de container duikelt.

Ik herinnerde me hoe mijn vader vroeger verwees naar films en series van Vlaamse makelij. ‘Cinema miserie’ noemde hij ze.

Het levert een flauwe glimlach op. Eentje om te koesteren, want het is een van de zeldzame momenten dat er geglimlacht kan worden in deze reeks waarin pijn en verdriet overheersen.

De hardnekkigheid waarmee Laroussa zich op haar nieuwe taak smijt, maakt al snel duidelijk dat het over meer gaat dan het terugbezorgen van verloren voorwerpen. Ze is een bezwaarde vrouw die haar eigen demonen te temmen heeft. Er is het onverwerkte trauma van de aanslagen – ze dronk buiten een koffie toen de eerste bom ontplofte, haar collega verloor een been – maar dat is slechts het topje van een ijsberg van onverwerkt verdriet. Onder de waterlijn gonzen een getroebleerde relatie met haar vader, een miskraam, een balsturige broer. Een mens zou voor minder met een verbeten trek rond de mond door de wereld denderen. Dat is precies hoe Chedraoui haar speelt. Minimalistisch en afgemeten. We zijn dat ondertussen zo gewend van tal van politievrouwen in allerhande misdaadseries dat me heel snel het gevoel bekroop dat ik het allemaal al eens gezien had. Niet het verhaal, wel het soort personages. De vrouwelijke agent die zich als een pitbull in een missie vastbijt om vooral niet haar eigen problemen in de ogen te kijken. Om dat archetype nóg eens neer te zetten, moet het echt wel goed zijn. Ik vrees dat de makers van Lost Luggage ‘goed’ verward hebben met ‘een grote rugzak vol emotionele bagage’.

Terwijl ik keek hoe Laroussa zich in de eerste aflevering het lot aantrok van een oude scoutsrugzak, herinnerde ik me onbewust hoe mijn vader vroeger verwees naar films en series van Vlaamse makelij. ‘Cinema miserie’ noemde hij ze omdat ze volgens hem al te vaak wegzonken in een moeras van verdriet en ongeluk. Lost Luggage is op alle vlakken onderkoeld gefilmd. Er wordt minimaal in geacteerd, emoties worden zelden uitgeschreeuwd, problemen worden vooral niet benoemd, iedereen worstelt met zichzelf en dobbert machteloos rond op een oceaan van verdriet. Nee, een mens wordt er allesbehalve vrolijk van.

Blijkbaar kreeg actrice Tiny Bertels, die het scenario schreef, het idee voor deze reeks toen ze niet lang na de aanslagen in de krant een interview las met de politieagente die verantwoordelijk was voor alle schijnbare betekenisloze spullen die over de vertrekhal verspreid lagen. Het verhaal raakte haar en inspireerde haar om er – aldus de perstekst – ‘een psychologische dramareeks’ over te maken ‘over hoe mensen in de zwaarste momenten toch solidariteit, liefde en hoop kunnen vinden’. Dat is allemaal goed en wel, maar een drama wordt er zelden sterker op door alleen maar dramatisch te zijn. Er bestaat ook zoiets als een indigestie van miserie en tragedie. Lost Luggage kan dat effect op mensen hebben.