‘Los Espookys’ en drie andere onderschatte reeksen met afleveringen onder de dertig minuten
Vier reeksen met afleveringen van onder het halfuur die net iets meer aandacht verdienen dan ze hebben gekregen.
1. Los Espookys
In het kort: Alsof Wes Anderson een Zuid-Amerikaanse remake van Scooby Doo zou maken
Voor fans van: Wes Anderson, The End of the F***ing World en Zuid-Amerikaanse new wave
Afleveringen: Twee seizoenen van telkens zes afleveringen
Streamingdienst: Streamz
Terwijl blockbuster-tv aan het uitzoeken is wat je met een miljard dollar (The Rings of Power) en afleveringen van tweeënhalf uur (Stranger Things) kunt doen, gebeuren er ook bijzonder fijne dingen in een iets bescheidener format: televisie van minder dan dertig minuten. Ooit stond die speelduur synoniem met comedy en sitcoms, maar in het streamingtijdperk bleek het ook een uitstekend vehikel voor persoonlijke verhalen (Fleabag), indie-tv (The End of the F***ing World) en experimentele vertelvormen (Russian Doll). Reeksen die school maakten: de jongste jaren worden we overspoeld door prima korte tv als Barry, Normal People, As We See It, Search Party, Abbott Elementary of Starstruck. Alleen: op uitzonderingen als Fleabag na durft het genre al eens in de algoritmes te verdwalen. Het moet zijn dat we prestigieuze fictie nog altijd met afleveringen van een uur associëren.
Een probleem waar ook Los Espookys, waarvan deze week het tweede seizoen begint, mee kampt. Seizoen één werd aan het begin van deze zomer geruisloos aan de Streamz-catalogus toegevoegd, ondanks unanieme lof van de recensenten uit de VS, waar de reeks drie jaar geleden al in première ging. Toegegeven, Los Espookys is een lastige reeks om te pitchen. Je zou het ‘Alsof Wes Anderson een Zuid-Amerikaanse remake van Scooby Doo zou maken’ kunnen noemen, ware het niet dat je de reeks al gezien moet hebben om je bij die beschrijving ook maar iets te kunnen voorstellen. Volstaat om te weten: het is surreëel. Het is quirky. En het is heel, heel goed.
Los Espookys, gemaakt voor HBO, speelt zich af in een niet nader genoemd Zuid-Amerikaans land en draait om vier late twintigers met een uitgesproken persoonlijkheid. De leider is Renaldo, een goth met een passie voor horror en visnetshirts die door zijn moeder onder druk gezet wordt om een echte job te vinden. Andres, de artiest in het gezelschap, is een blauwharige wees, geadopteerd door een miljonairsfamilie die hem in haar chocolade-imperium wil duwen. Voor het brein zorgt Ursula, een tandtechnieker die niet wil glimlachen. En dan is er Tati, die het gezelschap vervoegt nadat ze ontslagen is als manueel bediener van een ventilator. Als in: haar job was aan de zwengel draaien.
Samen richten ze een bedrijfje op dat artisanale horrordiensten levert. Iets waar – in de wereld van Los Espookys – een markt voor blijkt te bestaan. Hun eerste klant is een oude pastoor die een exorcisme in scène wil zetten om de jonge, populaire priester in zijn parochie uit de aandacht te krijgen. De tweede klus komt van een anonieme vrouw die een erfeniskwestie wil regelen door de erfgenamen één nacht in een haunted house te laten slapen. (‘Een klassieke spookhuiserfenis dus?’ reageert Renaldo. Alles is vanzelfsprekend in Los Espookys.)
Een actrice die Anne Hathaway speelt en niet eens op haar lijkt: tuurlijk. Alles houdt steek in Los Espookys, ook als het geen steek houdt.
Absurde televisie maken is makkelijk. Absurde televisie maken die volstrekt logisch overkomt, is moeilijk. En het is gelukkig in die tweede categorie dat Los Espookys excelleert. De visuele look – denk: geknutselde telenovella – is piekfijn uitgewerkt. De soundtrack van obscure Zuid-Amerikaanse cold en new wave is met zorg geselecteerd. Het tempo is snel, de toon is deadpan, de dialogen zijn to the point. (Vandaar de Wes Anderson-referentie.) Maar het indrukwekkendste is het aplomb waarmee Los Espookys zijn wereld introduceert. Alles houdt steek, ook als het geen steek houdt. Je stelt je geen vragen bij een subplot waarin Andres ontdekt dat er een waterdemon in hem huist die The King’s Speech wil zien en vervolgens twijfelt of hij de film op dvd zou bestellen dan wel illegaal downloaden. Een actrice die Anne Hathaway speelt en niet eens op haar lijkt: tuurlijk. Vergis u niet: dat is een kunst.
In de eerste aflevering van seizoen twee worden de Espookys ingehuurd om een misvormde lookalike van Shakira te leveren, in een poging van een kunstenaar om een mislukt standbeeld van de popprinses te maskeren. Later in het seizoen maken Yalitza Aparicio (die een Oscarnominatie kreeg voor Roma), Kim Petras (de hyperpopprinses achter Slut Pop) en Isabella Rossellini hun opwachting als respectievelijk de maan, de minister van Buitenlandse Zaken en Isabella Rossellini. Los Espookys lijkt op weg om iets bijzonders te worden. En het fijne: als het niks voor u is, bent u hoogstens 23 minuten van uw leven kwijt om dat te ontdekken.
2. Reservation Dogs
In het kort: Coming of age in een reservaat
Niet zozeer voor fans van: Reservoir Dogs
Wel voor fans van: Atlanta
Afleveringen: Eén seizoen van acht afleveringen, seizoen twee loopt momenteel in de VS
Streamingdienst: Disney+
Nog even over Los Espookys: de HBO-reeks is nagenoeg volledig Spaans gesproken en de vier hoofdpersonages zijn uitgesproken queer, maar de makers lijken daar geen punt van te willen maken. De reeks kreunt niet onder het gewicht van representatie. Het oogt vanzelfsprekend.
Iets wat ook bij Reservation Dogs opvalt, een FX-serie over vier jonge native Americans die proberen weg te raken uit het reservaat in Oklahoma waar ze opgroeiden. (Waarmee meteen ook de woordspeling in de titel is uitgelegd.) Reservation Dogs is evenwel niet het ernstige sociaal-realistische drama dat je je daar meteen bij voorstelt, maar lichtvoetige, licht surreële coming-of-agefictie van de hand van Taika Waititi (Thor: Ragnarok, Jojo Rabbit), de Nieuw-Zeelandse regisseur en Hollywoodweirdo, die voor Reservation Dogs samenwerkte met een ploeg native American schrijvers en acteurs.
Behalve de titel verwijst ook het promobeeld, waarop de vier tieners in kostuum richting de camera wandelen, naar Reservoir Dogs. Popcultuur is dan ook heel aanwezig in Reservation Dogs, maar toch is Tarantino niet de juiste referentie. De reeks drijft namelijk op een traag, schijnbaar doelloos tempo waaraan je een aflevering of twee moet wennen. Pas dan heb je door dat Reservation Dogs, net als Atlanta, zijn verhalen in de banalere momenten van het leven zoekt. In de wachtrij aan het ziekenhuis. Onderweg met een vage nonkel. Een beetje zoals het leven in het reservaat voor de tieners ook vooral uit wachten en doelloosheid bestaat.
Tussendoor speelt Reservation Dogs een amusant spel met de clichés omtrent native Americans. Uilen, die blijkbaar als een omen worden beschouwd in hun cultuur, worden onherkenbaar gepixeld. Er is een aflevering over een sjamaan die beweert ‘van het land te leven’, maar al snel verslaafd blijkt aan junkfood. Eén weerkerend personage is een geest van een voorouder, een te paard gezeten krijger in ontblote bast, die claimt te zijn gestorven in de slag bij de Little Bighorn. (Enfin, voor hij aan het gevecht kon deelnemen, is zijn paard in een put getrapt en op hem gevallen.) Of hoe de meest eigenzinnige televisie van het moment afklokt onder de 30 minuten.
3. Abbott Elementary
In het kort: Dé nieuwe Amerikaanse sitcom
Voor fans van: The Office US
Afleveringen: Eén seizoen van dertien episodes, seizoen 2 begint volgende week
Streamingdienst Disney+
De golf korte fictie mag dan voornamelijk inzetten op arthouse-tv, dat wil niet zeggen dat er geen sitcoms meer gemaakt worden voor een breed publiek. Sinds The Office US zich, jaren na de laatste aflevering, tot een onverwacht streamingkanon heeft ontpopt, is zowat elk platform op zoek gegaan naar een opvolger. Dé grote kanshebber lijkt dit Abbott Elementary, een sitcom die zo ongegeneerd mainstream is dat het retro overkomt.
Abbott Elementary, gemaakt door ABC en sinds juli in het aanbod van Disney+, is een mockumentary die het reilen en zeilen op een ondergesubsidieerde basissschool in Philadelphia volgt, het soort plek waar de tapijten naar pipi ruiken, de lampen in de gang flikkeren en het cynisme over de leraarskamer heerst. (Bedenker en hoofdrolspeler Quinta Brunson baseerde de reeks op de ervaringen van haar moeder, die veertig jaar lesgaf in Philadelphia.) Geen papierbedrijf dus, al is The Office US nooit heel ver weg. De wel-of-nietromance tussen Janine, evenveel positivo als naïeveling, en Gregory, de interim die twijfelt of hij wel in het onderwijs wil staan, lijkt een variatie op Jim en Pam. De incompetente, maar charismatische baas heet deze keer niet Michael Scott, maar wel Ava Coleman, een directrice die de leerlingendossiers ordent op ‘sexiest dads’ en zichzelf in de eerste plaats als regisseur van virale video’s ziet.
Dus ja, Abbott Elementary voelt verrassend herkenbaar, ook voor wie nooit in het onderwijs heeft gestaan. Voeg daar nog de callbackgrappen en wholesome eindes aan toe en je beseft dat Abbott Elementary alles in huis heeft om de nieuwe comfort-tv te worden, het soort reeks waarvan je voor het slapengaan een random aflevering opzet. Alleen het wereldwijde miljoenenpubliek ontbreekt nog.
4. Never Have I Ever
In het kort: Sex Education, maar dan korter
Voor fans van: high-schoolkomedies
Afleveringen: Drie seizoenen van telkens tien afleveringen.
Streamingdienst: Netflix
Wie van Sex Education houdt, maar de afleveringen nét iets te langdradig vindt, verwijzen we graag naar Never Have I Ever. Tieners, hormonen, woke inzichten, oprechtheid en heel veel love triangles: de twee reeksen zijn uit dezelfde elementen gebouwd. Al voegt Never Have I Ever daar twee dingen aan toe. Eén: de voice-over wordt verzorgd door John McEnroe. De tennisser. (Het duurt een half seizoen voor uitgelegd wordt waaróm.) Twee: Never Have I Ever speelt zich af in het Indiaas-Amerikaanse gezin van de zestienjarige Devi Vishwakumar, wat een blik oplevert op een cultuur die we zelden op tv te zien krijgen. (Het valt op hoeveel korte fictie vanuit een nieuw perspectief verteld wordt. Zo had ook As We See It in deze lijst kunnen staan, een Amazon-reeks over een groep neurodivergente huisgenoten.)
Never Have I Ever komt uit de koker van Mindy Kaling, Kelly uit The Office US, die de reeks schreef ‘in de geest van mijn jeugd’ en met The Sex Life of College Girls ook een serie ‘in de geest van mijn studentenjaren’ heeft lopen. Kaling werpt zich daarmee op als beschermer van misschien wel het meest onderschatte tv-genre: korte tv-series die misschien niet perfect zijn, maar waar je graag naar kijkt. Never Have I Ever kampt soms met enige houterigheid en leunt net iets te vaak op liefdesdriehoeken als plotvehikel, maar twee maanden na het derde seizoen, dat deze zomer verscheen, vragen we ons wel nog altijd af waarom Devi in godsnaam iets met Ben zou beginnen als Paxton ook een optie is. (Serieus. Hoe heet is Paxton?) Dan ben je íéts goed aan het doen.
Los Espookys
Seizoen 2 is vanaf 17/9 beschikbaar op Streamz.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier