Paul Baeten
‘Laten we aanvaarden dat agressie deel van ons is, maar het enkel gebruiken waar gepast’
Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – Twee zomers is momenteel te zien op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.
Je kan dat spijtig vinden, maar agressie en geweld zijn deel van onze natuur en in sommige situaties zijn het de enige middelen die begrepen worden.
Omdat we lang geen agressie nodig hadden, zijn we vergeten wat het is en waarvoor het (niet) dient. Rechts – al dan niet extreem – heeft daar gebruik van gemaakt door een claim te leggen op alles wat zij ermee associëren: hardheid, militarisme, conservatieve ‘waarden’, machismo… Noem maar op. Dat imago past in hun puberale propaganda à la Schild & Vrienden/Vlaams Belang, alsook in hun hopeloos achterhaalde visies op klassieke structuren in gezin en maatschappij. Ze lijken erop te kicken om domme uitspraken te doen, vermomd als patserige no-nonsense standpunten. Dat scoort bij een groep ontheemde mannen die zich in de veranderende mores en verwachtingen soms wat verloren voelen. Het slechtste wat je met die mensen kan doen, is onbegrip tonen. Het is waar dat de wereld verandert, het is dus ook niet bespottelijk dat mensen zich een plaats moeten zoeken in dat nieuwe evenwicht.
Links is helaas ook ergerlijk in de eigen clichu0026#xE9;s: celebrity’s die een oorlog willen tegenhouden door Imagine van John Lennon in hun frontcamera te kwelen.
Ik wil onder andere daarom graag af van het idee dat links denkende mensen per definitie soft en volgzaam zijn en rechtse mensen stoer en confronterend. Dat is veel, maar echt veel te veel eer voor die rechtse blazers en instagrambo’s (ja zeg, ik wil ook wel eens een gooi doen naar het woord van het jaar).
Ik ben links, maar als iemand mijn geliefden bedreigt of pijn doet, I choose violence. Dat heeft echter niks te maken met het ongelooflijk puberale gezwets van mensen zoals Dries Van Langenhove of Vladimir Poetin. Want gasten, echt waar, hou jullie hemden aan. Doe niet alsof ‘een sterke man zijn’ wil zeggen dat je weinig empathie toont. En je moet in de fitness ook je benen trainen, niet enkel je borstspieren. Met je benen sta je gegrond, die borstspieren zijn vooral goed voor op het strand of selfies.
Links is tegelijk helaas ook ergerlijk in de eigen clichés: celebrity’s die een oorlog willen tegenhouden door Imagine van John Lennon in hun frontcamera te kwelen of radio’s die overal Give Peace a Chance spelen. Dat zijn toch momenten dat je hoopt dat het om een Comic Relief-actie gaat, maar nee, hoor. Ten eerste: dat zijn twee heel slechte nummers, McCartney was het genie, stop met die hippierommel te spelen. Ten tweede: wie o wie denken die mensen dat ze zijn? De arrogantie. De domheid. De cringe. Het absolute gebrek aan ook maar de minste schijn van klasse, menselijkheid en perspectief: waw.
Agressie gaat voor mij over een afschrikmiddel om kleineren en zwakkeren te beschermen. Daarvoor dient dat biologisch gezien ook. Of om jezelf te verweren. In een heerlijke maar ook erg selectief-blinde droom van pacifisme zijn we dat hier vergeten. Agressie is niet: hard optrekken met je auto, stoer doen op café, groteske uitspraken op social media posten onder een laf pseudoniem of electoraal proberen te scoren met racisme of populisme. Laten we aanvaarden dat geweld en agressie deel van ons zijn, maar het enkel gebruiken waar gepast. Of wanneer een bekende kop nog één keer Imagine begint te zingen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier