In Albatros verzamelen tien zwaarlijvige mensen in de Ardennen voor een opmerkelijke tv-reeks, die niet alleen in toon verschilt van wat u van een Vlaamse productie gewend bent. Een dikke aanrader.
‘Er is in zo’n fort van een lichaam meer aan de hand dan alleen maar iemand die een Bickyburger eet voor de tv’, zei acteur Dominique Van Malder onlangs in De Afspraak. Samen met regisseur Wannes Destoop is hij de bedenker van Albatros, waarin op zoek wordt gegaan naar de mens achter de ophaalbrug. Ze brachten daartoe een keur aan Rubensiaanse prachtacteurs samen in een kasteel in de Ardennen.
Onder anderen Benny Claessens, Isabelle Van Hecke, Ruth Beeckmans en Van Malder zelf zijn er op uitnodiging van dieetgoeroe Bart (Tom Ternest) en worden onderworpen aan de dingen die je op een vermageringskamp verwacht. Er zijn gezamenlijke weegsessies, vlottentochten, yogasessies en intensieve sportoefeningen, waarbij physical coach Jurgen (Joris Hessels) altijd klaarstaat met een botte opmerking. Er zijn ook goeie grappen, maar vooral veel tragiek.
In elke aflevering staan één of twee personages centraal, die met korte flashbacks van een achtergrondverhaal worden voorzien. Tijdens het interview naar aanleiding van de reeks vertrouwde Claessens ons toe dat die flashbacks er eerst niet waren, en dat de opnames van Albatros met een jaar werden uitgesteld om ze in het scenario te verwerken. In die periode verloor de volledige cast een pak kilo’s, wat bij Destoop voor een lichte paniek zorgde – ‘zijn dikkerdjes waren zijn dikkerdjes niet meer’.
u003cemu003eAlbatrosu003c/emu003e kon om het even waar gemaakt zijn, maar het komt van bij ons.
Het was het waard, want die flashbacks maken het af. Het zijn prachtige oefeningen in zelfbeperking, uit een groter geheel geknipte stukjes waarin ons een snelle blik op de bagage van de kampgangers wordt gegund. Je komt bijvoorbeeld te weten dat het onuitstaanbare gedrag van Claessens’ personage Geoffrey niks meer dan een schild is. Of waarom Didier geobsedeerd is door de werking van zijn fluit en waarom Martine zoveel aandacht nodig heeft.
Licht verteerbaar zijn de flashbacks niet, en ook in het kamp zelf is het drama vaak te snijden. Je lacht in Albatros zoals in het leven zelf: tussen de ellende door. De reeks put intussen grote schoonheid uit de kleine momenten van troost, de moeizame weg naar herstel of de manier waarop Wannes Destoop en cameraman Dries Delputte vorm en inhoud op elkaar laten aansluiten. Ze geven de op het eerste gezicht bescheiden productie een internationale allure, die ook door scenario en acteerwerk wordt ondersteund. Albatros kon om het even waar gemaakt zijn, maar het komt van bij ons.
Even recapituleren. Van dichtbij is Albatros een tragikomische Vlaamse reeks over tien zwaarlijvige mensen die in de Ardennen op vermageringskamp gaan. Zet één stap achteruit en het wordt een serie die mensen met obesitas van de stereotypen verlost en hen opnieuw een eigen identiteit geeft. Bij de laatste stap naar achter – wel uitkijken voor die afgrond – blijkt ze iets universeels te zeggen over de individualiteit van iedereen die we dag in dag uit gemakshalve bij deze of gene groep indelen.
Niet meer doen dus, lange!
