Hoe Camilla uit ‘The Crown’ de vrouw achter ‘Killing Eve’ werd

Hoewel ze nog maar 35 is, was Emerald Fennell al showrunner van Killing Eve en actrice in The Crown, en scoorde ze vorig jaar op Sundance met haar regiedebuut Promising Young Woman. Portret van een grande dame in wording.

Het tweede seizoen van Killing Eve, dat nu op Canvas loopt, verschilt op het eerste gezicht niet zo gek veel van het eerste. MI6-agente Eve Polastri en huurmoordenaar Villanelle pikken hun kat-en-muisspel weer op in het Parijse appartement waar de spectaculaire slotaflevering van de vorige jaargang eindigde. Sandra Oh (Eve) en Jodie Comer (Villanelle) stelen opnieuw de show en de mannelijke castleden worden andermaal tot speelbal, voetnoot of hinderlijk detail herleid. Maar achter de schermen vond een wissel van de wacht plaats: Emerald Fennell, tot nog toe vooral bekend van haar rol als de jonge Camilla Parker Bowles in The Crown, nam de fakkel als showrunner over van Phoebe Waller-Bridge.

Omdat wij haar voorgangster sinds dat eerste seizoen van Killing Eve én Fleabag blindelings vertrouwen, roepen wij PWB op als karaktergetuige in onderstaand portret.

‘Ze is de meest stijlvolle persoon die ik al heb ontmoet. Niet alleen in haar werk en uiterlijk, maar ook in de manier waarop ze spreekt, zich gedraagt – in haar spirit.’ – PWB

Die stijl heeft Emerald Fennell van thuis uit. Ze werd in 1985 in Londen geboren als de dochter van Theo en Louise Fennell. Haar moeder schrijft tegenwoordig boeken, vader ontwerpt juwelen en trofeeën voor bijvoorbeeld de Italiaanse Grote Prijs Formule 1 en verschillende Britse celebrity’s. Haar zus Coco is een modeontwerpster die onder anderen Jameela Jamil (The Good Place), Kylie Minogue en Pixie Geldof heeft gekleed. In dat gezin, waar Elton John, Keith Richards en Andrew Lloyd Webber weleens te gast waren, groeide Emerald niet echt op in bittere armoede. Ze zat op dezelfde school als Kate Middleton en ging daarna Engels studeren in Oxford, waar ze tijdens een schoolvoorstelling door een agent werd ontdekt. Tussen 2006 en 2013 speelde ze wat bijrollen in politieseries, sitcoms en lang vergeten films, tot haar eerste bescheiden doorbraak in het populaire BBC-drama Call the Midwife, waarvoor de blondine zichzelf een nieuwe, rosse look aanmat: ‘Ik dacht dat het voor één aflevering was, maar ik bleef drie seizoenen plakken.’

‘Ze werkt als een paard. Sinds ik haar ken, is ze altijd met tien projecten tegelijk bezig.’ – PWB

Waller-Bridge en Fennell leerden elkaar kennen op de set van de film Albert Nobbs (2011), waarin ze allebei een klein rolletje hadden. Sindsdien zijn ze vriendinnen, maar het verhaal dat Fennell de job van showrunner bij Killing Eve heeft overgenomen toen Waller-Bridge ermee stopte, klopt niet helemaal. Ze werd bij het begin van het tweede seizoen in het schrijversteam opgenomen en na een proefweek al tot head writer gepromoveerd. Dat zegt veel over haar ongelofelijke drive. En haar talent.

De actrice is altijd al een schrijfster geweest. Ze was pas 23 toen ze door Madeleine Lloyd Webber, de derde vrouw van haar ouders’ huisvriend, gevraagd werd om het script voor een romantische komedie te pennen. De film werd nooit gemaakt, maar het verhaal, over tieners die een stelletje rijkelui uitdagen voor een polowedstrijd, getuigde al van haar wilde fantasie en uitmuntende gevoel voor humor.

Tussen de draaiperiodes van Call the Midwife begon Fennell ook boeken te schrijven. Shiverton Hall is een uit slechts twee delen bestaande kinderboekenreeks rond een enge kostschool waar de leerlingen door hun ingebeelde vriendjes worden achternagezeten. Daarna pende ze voor (jong)volwassenen Monsters, waarin twee naargeestige twaalfjarigen hun eigen moordonderzoek voeren. In 2016 schreef ze mee aan enkele afleveringen van de cultsitcom Drifters, waar ook PWB materiaal voor leverde.

‘Emerald is een badass.’ – PWB

In oktober 2018 werd ze gecast als Camilla Parker Bowles in The Crown, een rol waar ze naar eigen zeggen al lang op aasde. ‘Ik vind dat Camilla niet altijd even fair behandeld werd’, vertelde ze aan Vogue. ‘Ik hou van haar. En ik ben blij dat mijn tienertijd me zo goed heeft voorbereid op het spelen van een kettingrokende stoeipoes met een bloempotkapsel.’

Een al even opmerkelijke benadering vind je in haar bewerking van het Assepoester-sprookje voor de musical Cinderella van Andrew Lloyd Webber, die eind april in première zou moeten gaan. ‘Toen hij me vroeg, dacht ik: wat kun je daar nog mee aanvangen?’ vertelde ze aan The New York Times Magazine. ‘Tot ik me de bedenking maakte: wat als Assepoester een normale vrouw was die gedwongen werd in een sprookjeswereld te leven? We kennen het verhaal van het meisje dat gered wordt doordat ze een make-over krijgt, maar wat als dat nu net eens het slechtste was dat haar kon overkomen?’ En dus gaat haar versie over een vrouw die niet inzit met wie ze is, tot ze daartoe gedwongen wordt.

Badass, inderdaad.

‘Het was nooit de bedoeling dat Emerald zou herhalen wat we met Killing Eve al hadden gedaan. En dat heeft ze ook niet gedaan: ik kan er duidelijk haar stem in horen, en dat geeft de reeks nieuwe energie.’ – PWB

Wie goed naar het tweede seizoen van Killing Eve kijkt, zal inderdaad merken dat de serie een onsje minder lichtvoetig is geworden. De onthechte spot van PWB is vervangen door een sardonische grijns, en de mannen komen er nog bekaaider van af – als ze het al overleven. Die gemene ondertoon ligt in de lijn van haar andere schrijfsels, die in het stuk in The New York Times Magazine ‘furieuze fabels van vrouwelijke wraak’ werden genoemd (in het Engels allitereert het nog beter) en vorig jaar culmineerden in haar zelfgeschreven regiedebuut Promising Young Woman. De in snoeproze uitgevoerde wraakthriller ging vorig jaar in première op Sundance en komt, als de pandemie het toelaat, binnenkort ook bij ons in de zalen.

Centraal staat een jonge vrouw op de dool (Carey Mulligan) die bij haar ouders woont en zich ’s avonds schijnbaar stomdronken laat oppikken door allerhande mannen. Zodra ze haar op hun bed hebben gelegd en van de situatie gebruik willen maken, gaat ze rechtop zitten en confronteert hen met hun gedrag. Het is zowel visueel als inhoudelijk de perfecte showcase voor Fennells stijl en talenten: de film ziet er net als Killing Eve heel speels en kleurrijk uit, tot ze plots het doek wegtrekt en de kijker met lastige vragen bestookt. ‘Het gevoel waar ik voor ging was: je bent op de beste date van je leven, je hart trilt, je denkt: dit is het! Tot je meegaat naar het appartement van je date en vaststelt dat de deur achter je gesloten wordt en je niet meer weg kunt.’

Emerald Fennell was zeven maanden zwanger toen ze Promising Young Woman begon te draaien. Drie weken nadat de film was ingeblikt, kreeg ze haar eerste kind. Nog een paar weken later was ze alweer aan het monteren en tussendoor had ze het tuinhek geverfd. Dat heet: werken als een paard.