Het vlijmscherpe antwoord op ‘Girls’: waarom u naar indiereeks ‘Search Party’ moet kijken

Veel hype hangt er niet rond Search Party, maar het zou spijtig zijn als u deze kleine fijne indiereeks, na vijf jaar voor het eerst bij ons te zien, aan u laat voorbijgaan. Vier redenen om te kijken.

1. Het is een kruising tussen Columbo en Girls

Een halve aflevering lang lijkt Search Party een hipsterpastiche. Er is hoofdpersonage Dory, een late twintiger uit Brooklyn die het gevoel heeft dat ze vastzit in haar leven maar geen idee heeft wat ze dan wél wil. Er is haar lief, Drew, die zo graag een nice guy wil zijn dat hij niet doorheeft dat hij een passief-dominant beta-mannetje met een ukelele is. Er zijn hun vrienden Elliott en Portia, een queer man die een luxemerk mineraalwater op de markt wil brengen en een aspirant-actrice van rijke komaf die uit gelijke delen naïviteit en narcisme bestaat. Het helpt niet dat de helft van de scènes zich in brunchbars, tijdens yogalessen en op rooftopparty’s in Williamsburg lijkt af te spelen. Alles in Search Party ademt Avocado Toast: The Series.

Maar dan blijkt Search Party behalve een ironische hipsterkomedie ook een ernstig bedoelde detectivereeks te zijn. Dory raakt geobsedeerd door de verdwijning van Chantal, een vage kennis, en trekt zelf op onderzoek, waarna Search Party een onverwachte bocht neemt richting hitchcockiaanse paranoia.

Half Columbo, half Girls dus, zoals The Guardian het noemde. Een bizarre premisse, maar net dat blijkt een van de sterktes van Search Party. Door de voortdurende switch van toon en genre weet je nooit waar de reeks naartoe gaat, een onvoorspelbaarheid die verfrissend aanvoelt. ‘Hoe ernstig moet ik dit precies nemen?’ is een vraag die u het hele eerste seizoen zal bezighouden.

2. Het heeft een cultstatus in de VS

Search Party heeft er lang over gedaan om ons land te bereiken, maar ook in de VS is de reeks lang onder de radar gebleven. Seizoen één verscheen er in 2016 bij betaalzender TBS, die vooral bekendstaat om zijn sportprogrammering. De serie leek na twee seizoenen stilzwijgend afgevoerd te worden, maar met een gat van drie jaar werd ze alsnog hernieuwd en opgepikt door HBO Max. Momenteel is het vijfde seizoen in de maak.

Die reddingsboei uit de streamingwereld had veel te maken met de cultstatus die de reeks ondertussen had verworven. Hoe meer tijd erover ging, hoe nadrukkelijker Search Party een critical darling werd. ‘Een briljant, verknipt portret van een nieuwe lost generation‘, noemde The New Yorker het. The Guardian had het over ‘De scherpste tv-satire in jaren’. ‘Alles wat Big Little Lies probeerde te doen, maar beter en grappiger’, schreef Vox. Het leverde Search Party een vaste plek op in lijstjes van meest onderschatte tv-reeksen van het moment. Het is niet de Grote Belangrijke Reeks, maar wel de fijne, kleine indiereeks die het van haar scherpte en intelligentie moet hebben. Niet toevallig komt Search Party uit de koker van Sarah-Violet Bliss, Charles Rogers en Michael Showalter, drie mensen die ook een hand hadden in Wet Hot American Summer, een tv-reeks die vooral bij popculturele nerds leefde.

3. Het is een vlijmscherpe millennialsatire

Eén stukje context is in die vijf jaar vertraging wel verdwenen. Toen Search Party in 2016 zijn debuut maakte, was dat enkele maanden voor het laatste seizoen van Girls verscheen. Op veel vlakken voelt Search Party dan ook als een antwoord op die reeks. Search Party lijkt namelijk wél te beseffen hoe geprivilegieerd de ennui is van vier hoger opgeleide witte twintigers die in New York een degelijk appartement kunnen betalen.

Het is waar Search Party op zijn best is: in vlijmscherpe observational comedy. Wanneer Dory haar vrienden over Chantals verdwijning vertelt, lijken ze nauwelijks te weten over wie het gaat, wat hen er niet van weerhoudt een Instagram-post te schrijven, #thoughtsandprayers, over hoe ze in shock zijn. Het is ook al snel duidelijk dat Dory niet geïnteresseerd is in Chantals verdwijning uit oprechte bezorgdheid, maar om een doel in haar eigen leven te hebben. Kortom, andermans leed als middel tot self-actualisation, om een millennialbuzzwoord te gebruiken.

Niet dat Search Party cynisch is: het is vooral millennialzelfspot. En hoe meer de reeks vordert, hoe meer ze een slimme analyse wordt van de tijdgeest. Die mag dan een klein beetje gedateerd voelen nu generatie Z het alweer heeft overgenomen van de millennials, het blijft herkenbaar. Of toch voor wie vrienden heeft die in hun twintigerjaren naar Brussel zijn verhuisd, sindsdien alleen nog op Instagram posten hoe blij ze zijn dat ze in een échte stad wonen, maar wel na elf uur niet meer naar de nachtwinkel durven.

4. Maeby uit Arrested Development speelt de hoofdrol

Weinig bekende namen in de cast, maar één gezicht (foto boven) gaat u misschien kennen: dat van Alia Shawkat, de sproetige Maeby Fünke uit Arrested Development. Toen ze in die sitcom haar debuut maakte was ze 14, ondertussen blijkt ze 32 te zijn.

Het is een fijn weerzien. Na Arrested Development dook Shawkat vooral op in bijrollen. De laatste keer dat ze écht over zich deed spreken, was toen ze vorig jaar, amoureus gelinkt werd aan Brad Pitt en zelfs hln.be zich plots afvroeg wie ze was. (Het bleek niet te kloppen. ‘We zijn geen koppel. We zijn gewoon vrienden’, verduidelijkte Shawkat na maanden speculatie.) Met Search Party, waarin ze Dory speelt, toont ze opnieuw dat ze een uitstekende actrice is. De reeks teert op haar charisma. Zeker vanaf het tweede seizoen, wanneer haar personage gelaagder wordt, lijkt ze de rol van Maeby definitief te ontgroeien.

Het volgende project zit al in de pijplijn: samen met Natasha Lyonne, bekend van Orange Is the New Black en Russian Doll, is ze voor Amazon Desert People aan het schrijven, een reeks over Iraakse immigranten in Palm Springs, losjes gebaseerd op haar eigen ervaringen. (Shawkat is half-Iraaks.) Klinkt als een reeks die wij willen zien.