Het tv-jaar van Adriaan Van den Hoof: ‘Laten we niet doen alsof we talkshows kunnen maken’

Adriaan Van den Hoof. © Debby Termonia
Kristof Dalle Journalist

‘Het kan dus: uit het raam geslingerd worden en zoals een kat op je pootjes terechtkomen. Terwijl ik ook heel andere ervaringen heb met defenestratie.’ 2017 was eindelijk nog eens een onvervalst boerenjaar voor Adriaan Van den Hoof, met een International Emmy voor Sorry voor alles als kers op de taart.

Zijn Tarantinomomentjes, noemt Adriaan Van den Hoof ze, die momenten waarop Amerikaanse douaniers hem eind november op de luchthaven telkens weer vroegen wat er in dat mysterieuze kistje zat dat de ploeg van Sorry voor alles zo angstvallig bewaakte. ‘Waarop ik zonder iets te zeggen het deksel opende en die gouden gloed op hun stomverbaasde gezicht zag. “Is that a real Emmy?”‘

Dat beeldje, de International Emmy voor beste niet-gescripte programma, staat thuis bij bedenker Kamiel De Bruyne te glimmen, maar Van den Hoof mocht ook plaats maken op zijn schouw. VRT heeft er eentje bijbesteld bij de organisatie van de Emmy’s. Al zouden de echte honneurs hem pas daags na ons gesprek te beurt vallen: voor het eerst in zijn carrière mocht hij handjes gaan schudden met Paul Lembrechts, de grote baas van de VRT. ‘De ploeg is uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Fijn, want je doet het minder voor de eer en toch vooral voor die wakke sandwich met krabsla.’

Ondertussen is Sorry voor alles terug. Eventjes dan toch. Na vier afleveringen verdwijnt de show alweer, om later in 2018 opnieuw op te duiken wanneer niemand het verwacht. Zodat we het hele jaar door bij elk bizar voorval naar verborgen camera’s zullen blijven speuren. De trailer van het nieuwe seizoen deed evenwel vermoeden dat we ons konden ontspannen, dat Van den Hoof vanaf nu zo patent zou zijn om elke kandidaat op voorhand op de hoogte te brengen en hem of haar zelfs een camera in de klauwen te drukken om een maand lang alle gekkigheid zélf te registreren. Slachtoffer Raf bleek na vier paranoïde weken echter een bliksemafleider voor de echte kandidaat, Margot. ‘Voor we Raf kozen, noemden we hem in ons scenario gewoon “de Jos”, als in “dik gejost”’, grijnst Van den Hoof. ‘Het moment dat we Raf uiteindelijk strikten, moet zowat het spannendste zijn dat ik ooit voor tv gedaan heb. Uren hebben we zitten wachten in een parkeergarage tot hij zou opdagen, terwijl Olivier Bisback, de stuntman, stond te popelen om in brand gestoken te worden en voorbij te lopen. Heerlijk moment: ik heb nog nooit iemand zo bleek zien worden als Raf toen.’

Ik sluit niet uit dat de beste Alleen Elvis blijft bestaan tot nu toe die met Bart De Pauw was.

Tijdens de ceremonie van de Emmy’s in New York viel je met enig gevoel voor dramatiek op je knieën. Er kwamen zelfs traantjes bij kijken.

Adriaan Van den Hoof: De tranen sprongen me uit de ogen. Een molotovcocktail van emoties en vooral ongeloof. ‘Gasten, wa is me dees ier allemaal?’ Wij zaten daar ook maar aan de nooduitgang, naast de Callboys van onze lauwe wijn te nippen, ons af te vragen wat we daar eigenlijk deden. Tot ze onze naam afriepen en er een nanoseconde stilte viel, gevolgd door die explosie van blijdschap. Ik ben toen op mijn knieën gegaan om de Emmy in ontvangst te nemen, zodat ik hem zo aan Kamiel kon overhandigen. Want ere wie ere toekomt. Al was dat achteraf bekeken misschien een tikje bombastisch. (lacht)

Eigenlijk trokken jullie naar New York met een vlucht vol judassen: de ploeg die het eerste seizoen maakte, verkaste na de opnames goeddeels naar VTM. Nefast voor de feestvreugde?

Van den Hoof: Ik was vooral blij hen terug te zien, en natuurlijk is het logisch dat zij in de lof deelden. Ik was destijds zeer geschrokken, maar het was hun goed recht om eieren voor hun geld te kiezen. Ik hoop oprecht dat ze daar iets geweldigs aan het maken zijn. Voor ons was het vooral een stimulans om een straffe nieuwe ploeg te vinden.

De opvallendste nieuwkomer is misschien wel Wannes Deleu, de stumper die vorige winter nog als dakloze in Antwerpen leefde. Voor de Eén-docureeks Op straat, welteverstaan.

Van den Hoof: Wannes is met voorsprong de excentriekste eindredacteur die ik al ontmoet heb: hij kent werkelijk géén zelfcensuur. En dus is hij een fantastische aanvulling voor het team. Wannes is de kerel die, wanneer iemand een idee opwerpt dat sowieso al bizar is, zegt: ‘Da’s tof, maar als we hem nu ook nog eens in de fik steken?’ Maar wat verwacht je ook van iemand die vrijwillig een maand als clochard gaat leven. In december.

Het format van Sorry voor alles is voorlopig enkel aan Nederland verkocht, waar Jan Smit de eerstelijnshulp voor verraste kandidaten verzorgt. Vreemd genoeg lijken onze noorderburen er niet echt warm voor te lopen. Is er iets verloren gegaan in de vertaling?

Van de Hoof: Ik heb nog maar een kort stukje gezien, maar naar verluidt is de Nederlandse versie vrij rommelig en mist ze wat warmte. Sorry voor alles vraagt een delicaat evenwicht: je kan met dat format ook heel snel de mist ingaan. Daar vreesde ik zelf eerlijk gezegd ook voor toen ze me twee jaar geleden vroegen of ik niet wilde meewerken aan ‘iets met verborgen camera’. Ik heb er aanvankelijk vriendelijk voor bedankt. Gelukkig hebben ze me toen aan Kamiel voorgesteld. Die heeft me, in al zijn bevlogenheid, kunnen overtuigen. Ik was vooral bang dat ze me een bril en een snor zouden aanmeten om dan een kandidaat te verrassen: ‘Tadaa! Dat had je niet door, hé!’

'Op de knieën gaan om die Emmy in ontvangst te nemen, dat was achteraf gezien misschien een tikje bombastisch.'
‘Op de knieën gaan om die Emmy in ontvangst te nemen, dat was achteraf gezien misschien een tikje bombastisch.’© DEBBY TERMONIA

Bart Cannaerts, bedenker van jouw zomerquiz Switch, vond dat je steeds meer groeide in de rol van presentator annex ‘meelever’. Dat vat het aardig samen, ook in Sorry voor alles: Adriaan Van den Hoof, professioneel meelever.

Van den Hoof: Het draait niet om mij, ik moet er gewoon voor zorgen dat onze kandidaat kan shinen.

Shinen?

Van den Hoof:Big time shinen zelfs. Op het einde moet onze kandidaat een held zijn, da’s mijn enige taak. (denkt na) Voor Switch heb ik trouwens ook eerst gepast, tot Cannaerts en Tom Lenaerts me uitnodigden om het spel eens te spelen. Een quiz was op dat moment het laatste wat ik wilde doen.

Je laat je graag het hof maken?

Van den Hoof: Ik ben vooral voorzichtiger geworden. Vooral omdat ik aan genoeg programma’s heb meegewerkt die genadeloos afgemaakt zijn. De ene dag ben je een held, de volgende besta je niet meer, en ik was stilaan wel verzadigd op het gebied van publieke stenigingen. (dun lachje) 2017 is op dat vlak een wonderjaar geworden: 105 theatershows die goed ontvangen zijn, die Emmy, een tweede seizoen van Sorry voor alles, en van Switch kun je zeggen wat je wilt, maar ik merk dat kinderen en bejaarden er in de zomervakantie graag naar kijken. En ik mocht naar Zuid-Afrika voor Die huis. Het kan dus: uit het raam geslingerd worden en zoals een kat op je pootjes terechtkomen. Terwijl ik ook heel andere ervaringen heb met defenestratie. (lacht)

Het huis werd dit jaar Die huis en verkaste naar Zuid-Afrika. Zeg eens eerlijk, had die wissel van decor een interviewtechnische meerwaarde?

Van den Hoof: Je bent vijftien uur onderweg, enigszins ontheemd en zonder houvast, maar of dat een straffer interview oplevert? Geen idee.

Je liet er alvast het achterste van je tong niet zien.

Van den Hoof: Er valt daar ook weinig te vinden. Ik heb geen moeilijk leven gehad en tors ook geen noemenswaardige trauma’s. En je kunt dan wel beelden van mijn grootvader (Bert Leysen, eerste programmadirecteur van de nationale omroep, nvdr.) laten zien, maar ik heb hem nooit gekend. Dan kun je moeilijk verwachten dat ik meteen volschiet, toch?

We leerden vooral dat je bijwijlen sombert. Hoort bij zulke momenten aangepaste televisie?

Van den Hoof:Mad Men kon mij destijds wel zeer neerslachtig maken. Dat was zo straf dat ik tegen het hoofdpersonage begon te praten. ‘Don, nee! Stop daarmee, je gaat er niet beter van worden!’

Ik vraag me af waarom ik niet graag naar Gert Late Night kijk en toch élke aflevering gezien heb.

Elizabeth Moss, Peggy uit Mad Men, schitterde dit jaar in The Handmaid’s Tale, goed voor acht Emmy’s. Gezien?

Van den Hoof:(verontschuldigend) Ik loop soms wat achter: ik heb ook nog maar pas Stranger Things ingehaald. Ik weet niet of ik dat goed vond, maar ik heb er heel graag naar gekeken, al bleef ik bij het tweede seizoen met hetzelfde gevoel achter als bij de reboot van Twin Peaks dit jaar. Ongebreidelde fantasie, allemaal goed en wel, maar heel af en toe moet er toch iemand zijn die zegt: ‘Top jongens, maar is dat toch niet een beetje té raar?’ Ook tegen iemand als David Lynch, ja.

Wat heeft je op internationaal tv-vlak nog geraakt?

Van den Hoof: The Get Down van Baz Luhrmann op Netflix. Het eerste seizoen was top, het tweede was helaas iets te veel ‘Hiphop, the musical’. Maar het strafste dat ik dit jaar op Netflix zag, was misschien wel Jim & Andy: The Great Beyond – Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton.

Over hoe Jim Carrey drie maanden in personage bleef voor Man on the Moon, een film waarin hij entertainer Andy Kaufman neerzette, en daar eigenlijk nooit helemaal van gerecupereerd is.

Van den Hoof: Wie die docu nog niet heeft gezien, kijkt als opwarming het best eerst naar de al behoorlijk vreemde aflevering van Jerry SeinfeldsComedians in Cars Getting Coffee met Jim Carrey. Om er wat in te komen. Want mannekes… Die bebaarde Carrey bloedserieus en openhartig over zijn leven horen vertellen is al raar. Gooi daar de setbeelden van Man on the Moon tussen, en het wordt zéér raar.

Laten we nog even naar Vlaanderen terugkeren. Productiehuis Shelter, met Benidorm Bastards en Wat als? goed voor die andere twee Belgische Emmy’s, kwam dit najaar ook met een nieuwe variant op verborgen camera: Hoe zal ik het zeggen?

Van den Hoof: Geweldig programma, al dachten mijn kinderen weliswaar dat ze Sorry voor alles gekopieerd hadden. (grijnst) Wat uiteraard niet het geval is: Shelter zocht ook gewoon de volgende stap in het verborgencameragenre, en dan is het logisch dat er overlappingen zijn. Alleen die politie-uniformen had ik persoonlijk in de kast gelaten, want als er onverwacht twee mensen in uniform aanbellen, denk je meteen dat er iets met je kinderen of je vrouw gebeurd is. Ik krijg al hartkloppingen als ik agenten langs de kant van de weg zie staan, laat staan dat ik ze aan mijn deur wil. Toen Hoe zal ik het zeggen? Rik Verheye en Bruno Vanden Broecke zoiets lapte, heb ik de tv moeten uitzetten, want ik kromp echt in elkaar. Dat gezegd zijnde: presentator Jens Dendoncker is voor mij de televisiefiguur van het jaar. Die kerel heeft geen spatje ego en stelt zich altijd onderdanig op, in dienst van het programma. De toon zit heel juist, en ik weet zelfs niet of Hoe zal ik het zeggen? zou werken met een andere presentator. Alleen al hoe hij op het einde telkens knullig naast een wildvreemde gaat staan en nog even Garage Berends en de andere sponsors bedankt, dat is een programma op zich waard. Ik zou kijken.

Drie series tastten in 2017 de grenzen van de Vlaamse fictie af: Tabula rasa, Beau Séjour en Generatie B.

Van den Hoof:Beau Séjour vond ik de moeite, Generatie B moet ik nog bekijken, en van Tabula rasa zag ik ook nog maar de eerste twee afleveringen. Het ziet er knap uit, maar als je net Stranger Things hebt gezien, dan heb je wel stranger things gezien.

Het tv-jaar van Adriaan Van den Hoof: 'Laten we niet doen alsof we talkshows kunnen maken'
© DEBBY TERMONIA

Daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar moeten we op zijn minst niet voorbij de klassieke fictie mikken? Voorbij de marginalen in de miserie en boze mensen die ruziën in een melaminekeuken, om Xander De Rycke te parafraseren.

Van den Hoof: En wat is er mis met boze mensen, roepend in een melaminekeuken? Ik heb deze maand Van vlees en bloed integraal herbekeken: zo straf. Daar zitten scènes in die tegelijkertijd verschrikkelijk en hilarisch zijn. Ik heb mijn zware fictie het liefst met wat subtiele humor, en dat mis ik in Tabula rasa. Denk ook aan Fargo, dat je minstens twee keer per aflevering luidop doet lachen om de grootste ellende.

Nog Vlaamse programma’s die je dit jaar konden bekoren?

Van den Hoof:Ge hadt erbij moeten zijn, waarin straffe verhalen van BV’s nagespeeld worden door acteurs. Want hoe kan Ruth Beeckmans die Pascal Braeckman imiteert nu geen toptelevisie zijn? De ideale wereld mag gerust nog een vermelding krijgen: die woordvoerder is echt een geweldige vondst, waar je alle kanten mee uit kunt. En ik sluit niet uit dat ik dit jaar de beste aflevering van Alleen Elvis blijft bestaan heb gezien, en wel die met Bart De Pauw, waarin de mix van highbrow bedenkingen en humor perfect was.

Moeten we het over de zaak-De Pauw hebben in een tv-jaaroverzicht?

Van den Hoof: Ik vond het vreemd, de manier waarop hij zich als begenadigde, intelligente televisiemaker toch zo geëxposeerd heeft, met dat filmpje. Maar verder weet ik van de zaak heel weinig af.

Heb je je ook geërgerd aan bepaalde programma’s?

Van den Hoof: Niet geërgerd, maar ik heb wel met grote ogen naar Gert Late Night gekeken.

Of de Stranger Things van Vier. Een hoog what-the-fuckgehalte, terend op tv-nostalgie. Er doet zelfs een figuur uit een andere dimensie in mee.

Van den Hoof: Kijk, het is een heel goed idee om gasten te laten overnachten op die boot, en ook interviews in bed te doen. Bovendien valt er niets op te merken aan Gert Verhulst als gastheer, en zijn er blijkbaar heel veel mensen die James Cooke hilarisch vinden. Ik vraag me alleen af waarom ík er niet graag naar kijk. En vooral: waarom ik toch élke aflevering gezien heb. (lacht) Ik heb trouwens hetzelfde met Van Gils & gasten. Ik hou van Lieven Van Gils, je ziet een combinatie van tafelgasten die wel gensters móét geven en dan valt het toch nog op zijn gat. Vorig jaar zat ik er om Sorry voor alles aan te kondigen en we hebben iets gedaan dat hij niet had zien aankomen. Je zag aan zijn gezicht dat elke vorm van controle plots wegviel, dat hij niet wist hoe hij daarmee moest omgaan. Dát vond ik zeer interessante tv.

Ik ben voorzichtiger geworden. Vooral omdat ik aan genoeg programma’s heb meegewerkt die genadeloos afgemaakt zijn

Als je de kinderen van een talkshowhost moet ontvoeren om emotie los te weken, ligt het misschien aan de talkshowhost?

Van den Hoof: Voor alle duidelijkheid: we hebben zijn zonen gewoon een nacht uit racen gestuurd met Kris Wauters. Vlaanderen heeft altijd moeite gehad met talkshows. Misschien moeten we gewoon stoppen met te doen alsof we het wel kunnen? Zo’n dagelijkse show maken en die ook interessant houden, is van het moeilijkste wat er is. Dat heb ik zelf mogen ervaren toen ik in 2015 meewerkte aan Bart & Siska. Of misschien zijn we gewoon te verwend door The Tonight Show met Jimmy Fallon, The Graham Norton Show of Jimmy Kimmel Live!, waarin toch vaak iets geweldigs gebeurt, iets waarvan je achteraf blij bent dat je het gezien hebt. (denkt na) Of misschien kijk ik gewoon kritischer naar tv de laatste tijd? Vroeger zapte ik veel makkelijker naar bagger.

Wanneer heb je voor het laatst naar bagger gekeken?

Van den Hoof: Oké, gisteravond heb ik mogelijk voor de tweede keer de Comedy Central Roast van Justin Bieber gezien. Maar is dat werkelijk bagger? Als ik daar iemand tegen Snoop Dogg hoor zeggen dat hij eruitziet als het skelet van Shaquille O’Neal, dan rol ik uit de zetel van het lachen.

Dit is het coverinterview van de Knack Focus-editie van 20 december 2017. Verder in dit nummer: het jaaroverzicht 2017.

Het tv-jaar van Adriaan Van den Hoof: 'Laten we niet doen alsof we talkshows kunnen maken'
© Knack Focus

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content