‘Het leugenpaleis’ is terug: ‘In tijden van crisis wordt iedereen socialist’

‘Humor is het beste medicijn tegen soms donkere dagen’, schrijft onze recensente.

John Crombez is niet de man van de grote successen, maar deze keer heeft hij toch een vreugdesprongetje kunnen maken. Ik weet niet of hij de eerste was, maar hij was alleszins de luidste. We waren amper vier dagen verplicht in ons kot of John voelde de nood aan solidariteitsacties al opborrelen – je bent socialist of je bent het niet. Voor singles, voor al wie alleen op een appartement zit, voor mensen die er gisteren nog aan dachten te scheiden en nu noodgedwongen het dak met hun halve trouwboek blijven delen, voor iedereen die geen tuin, geen hond, geen hobby heeft, lanceerde John een meer dan hartverwarmende oproep.

Ongewone omstandigheden vergen ongewone maatregelen, nood breekt wet. Op 17 maart schreef Crombez op Twitter dus: ‘Kunnen we niet in groten getale aan Bart Peeters en Hugo Mathyssen vragen dat ze in deze tijden dagelijks met Het leugenpaleis op de radio komen? Ik ben er zeker van dat we dan beter door deze crisis raken.’ Steun gevraagd, voegde hij er met een uitroepteken aan toe.

Het bericht werd meer dan zevenhonderd keer geliket. Dat gebeurt zelden met politieke ideeën die John publiek maakt, maar deze keer schaarde de samenleving zich dus achter hem. In tijden van crisis wordt iedereen naar het schijnt socialist. John voelde zich gesterkt en schakelde vanuit zijn kot een versnelling hoger. Hij richtte zijn oproep rechtstreeks aan de VRT: ‘Er is veel vraag en bijval en enthousiasme hiervoor, make it happen!’

Soms worden wonderen werkelijkheid. Want kijk, vanuit hun respectieve koten pikten Peeters en Matthyssen het signaal van de vele burgers op. Ze keerden terug naar waar ze er ooit mee begonnen: het tuinhuis waar ze in de jaren negentig Het leugenpaleis in elkaar timmerden. Iedere dinsdag en vrijdag brengen ze nu – en hopelijk zolang als de pandemie aanhoudt De Itegemse cronakroniek. ‘Niet om van het gezaag af te zijn,’ meldde Bart Peeters op Instagram, ‘maar omdat jullie gelijk hebben.’

Helpt nostalgie in tijden van stress en onzekerheid? Onze zonen hebben Friends ontdekt en nu we ook nog Het leugenpaleis op de radio horen, lijken de jaren negentig met hun zorgeloosheid, hun fun, hun hits en hun geföhnde kapsels helemaal terug. De vraag is altijd of wat vroeger goed was bestand blijkt tegen de tand des tijds. Ooit bezorgde een verre vriend ons alle opnames van Het leugenpaleis. Nooit stapten we vrolijker in de wagen voor de lange rit naar onze vakantiebestemming: we hadden Het leugenpaleis om naar te luisteren en we zouden onze kinderen eens laten horen hoe grappig en absurd onze jeugdjaren wel waren.

Op de achterbank begrepen ze er niets van. We kregen ook niet uitgelegd wie Cas Goossens was. (Wat is een afgevaardigd bestuurder van de openbare omroep?) En ook bij ons knaagde het. Er lag een verrassend dikke stoflaag op de personages die Het leugenpaleis bevolkten.

Maar toen ik vorige week Cas Goossens en Eugène Flagey de weldaad van de afzondering hoorde bezingen in het musicalnummer Ik zit zo gère in me kot, moest iedereen hier even hard lachen. Dit was fris, dit was goed, dit was heerlijke nonsens.

Alleen, vijf minuten is zo kort. Twee keer per week is zo weinig. Daarom wil ik hier even een johncrombezke doen. Kunnen we er niet voor zorgen dat Het leugenpaleis dagelijks op de radio komt? Humor is het beste medicijn tegen soms donkere dagen. #MakeItHappen #TousEnsemble.