Gert Late Night: ‘Alles is toegelaten op het schip van kapitein Verhulst, zolang het maar nergens over gaat’

Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

De eerste uitzendingen van Gert Late Night zijn intussen achter de rug. Tijd voor een evaluatie van onze tv-redactrice en -criticus Tine Hens. ‘Het moet vooral plezant blijven. Het is tenslotte een plezierjacht, die boot.’

Gert Late Night, vanaf 1/5 op Vier

Nog steeds vragen historici zich af hoe de bemanning van de Titanic erin geslaagd is alle mogelijke alarmsignalen te negeren en regelrecht op een duidelijk zichtbare ijsschots af te stevenen. Waren ze collectief verdwaasd? Is er een verband tussen het aantal dagen dat men op een boot doorbrengt en verzwakte hersenactiviteit? Dat laatste lijkt belachelijk en vergezocht, maar als je een week lang elke avond naar Gert Late Night kijkt, vind je het plots een zeer aannemelijke hypothese. Doelloos dobberen tast het intellectuele vermogen aan.

Tenzij het aan het programma zelf ligt dat elke vorm van inhoud en niveau angstvallig vermeden wordt. Want zoveel is duidelijk: alles is toegelaten op de Evanna, het schip van kapitein Gert Verhulst, bijgestaan door trouwe tweevoeter James Cooke, zolang het maar nergens over gaat.

Gert Verhulst sprak Bart De Wever aan met meneer de burgemeester, op een toon alsof hij Gert van Samson en Gert was, wat hij natuurlijk ook is – meteen de dubbelste bodem die op de boot te vinden was

Iedere maandag heten beide heren drie gasten welkom die een werkweek lang blijven logeren. Dat samenzijn moet allerlei spontane en spannende – om het met de woorden van James te zeggen – ‘dingskes’ opleveren zodat er tegen de avond een televisieprogramma gemaakt kan worden, waarin men dan met z’n allen terugblikt op de eigen dag en ook een beetje op wat er in een straal van maximaal zeventig kilometer rond de boot is gebeurd. Dat laatste noemt men de actualiteit van de dag, die men ’s ochtends bij een collectieve leesstonde uit de verschillende kranten heeft geplukt. Verder moet het vooral plezant blijven. Het is tenslotte een plezierjacht, die boot. De sofa waarin de gasten wat ongemakkelijk wegzinken, roept herinneringen op aan allerlei feestjes en aan een bepaald soort films dat in deze setting perfect tot zijn recht zou komen.

Een van de vaste gasten de voorbije week, Kobe Ilsen, verklapte bij aankomst dat hij onder de naam Kobi Cabana ooit dj geweest is op zo’n feestje. Hij zei dat zonder te blozen, op zich al een prestatie. James knuffelde hem dan ook, waarop Kobe aan James vroeg of hij zijn tanden had gebleacht. Dat heb je met spontane televisie. Dan gebeurt er allerlei spontaans dat verder totaal oninteressant is.

De andere vaste gasten waren Bart De Wever en Maaike Cafmeijer. De eerste werd door Gert systematisch aangesproken met meneer de burgemeester, op een toon alsof hij Gert van Samson en Gert was, wat hij natuurlijk ook is – meteen de dubbelste bodem die op de boot te vinden was. De tweede was uitgenodigd omdat ze een vrouw was en de programmamakers geen zin hadden in critici die schrijven dat ze alleen maar mannen op hun boot willen. Het was ook handig om een vrouw aan boord te hebben, want dan konden ze makkelijker vrouwengrapjes maken. Zoals ‘amai, die zaagt’, of ‘brengt dat geen ongeluk, vrouwen aan boord?’

Om ervoor te zorgen dat iedereen zichzelf kan zijn op de Evanna reserveert Gert de eerste twintig minuten voor een kennismakingsrondje. Kobi Cabana flapte eruit dat hij altijd naakt sliep. We kregen ook foto’s van zijn kat te zien. Daar werden voor de hand liggende grapjes over gemaakt. Ook burgemeester Bart was openhartig over zijn huisdieren: een haan, kippen, een hamster, een schildpad en een vis die nu dood is. Dat laatste vond iedereen dieptreurig. Verder was er ook een robot die niet helemaal deed wat James vroeg. Men vond dat grappig. John Crombez kwam ook langs. Dat was minder grappig maar vooral bedoeld om critici de mond te snoeren die beweren dat de burgemeester van Antwerpen, die tevens partijvoorzitter en volksvertegenwoordiger is, misschien wel wat beters te doen heeft dan in een amusementsprogramma te zitten. Ooit was er trouwens een partij die meende dat politici hun werk moesten doen in het parlement en niet in spelletjesprogramma’s. Die partij was de N-VA. In 2002. Het lijkt ineens allemaal lang geleden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content