‘Een verwende puber die huilt om een paper cut, dat zijn we samen geworden’

‘Er zijn enkele maatschappelijke debatten ontstaan die disproportioneel veel plaats opeisen,’ vindt P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden.

Later zullen we deze periode bestuderen. Dan zullen we zien dat, terwijl de wereld aan het vergaan was, de mensen met de beste posities en opleidingen om dat tegen te houden bezig waren met verwende pseudoproblemen.

‘Hoe kon dat toen zo gebeuren?’ zullen wij ons afvragen. En niemand zal het weten. Het internet zal de schuld krijgen, ga daar maar van uit. De technologie om alle informatie over de hele wereld met elkaar te delen, gaat de schuld krijgen van een generatie schadelijke navelpeuteraars.

Er zijn enkele maatschappelijke debatten ontstaan die disproportioneel veel plaats opeisen. Natuurlijk alles wat met islam te maken heeft. Maar ook bijvoorbeeld het feminisme en blanke privileges.

Voor ik iedereen op Twitter plus hun nonkels en tantes over me heen krijg en naar een anoniem adres in het hoge noorden moet verhuizen: de conversaties over geloof en gender zijn natuurlijk heel erg belangrijk voor een samenleving als de onze. Mijn punt is dus niet dat we daar minder aandacht aan moeten geven.

Mijn punt is wel dat we tegelijk meer aandacht aan andere zaken moeten geven. Voornamelijk zaken die iets verder van onze eigen belevingswereld liggen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat nieuwsmedia in de eerste plaats omgaan met opinies in functie van de populariteit ervan.

Jammer, temeer omdat er in de kringen waar die discussies gevoerd worden, eigenlijk nog maar weinig mensen overtuigd moeten worden van het belang van bijvoorbeeld gelijke rechten en evenwaardige behandeling van geslachten of seksuele voorkeuren. Het is een kerk waar iedereen om de beurt mag preken, terwijl de deuren van de kerk gesloten blijven. Maar buiten, onder aan de trappen, is het gewoon markt. En daar is zo veel lawaai dat de discussies niet gehoord worden. Laat staan dat er interesse voor is.

Onlangs verscheen een artikel – ik geloof in De Morgen – over het blijkbaar grote nieuws dat ook vrouwen geile beesten kunnen zijn. Niet alleen mannen en stieren, dus. Neenee. Ook vrouwen. Zo, zo!

Ik denk dat dat gezien werd als een soort van emancipatie, en geen gram twijfel over de goede bedoelingen erachter, maar je kunt toch niet anders dan denken: is dit Suske en Wiske en zijn we – Eeeek! – teruggekeerd naar het jaar 1959?

In dezelfde krant stond overigens een artikel over het grote onrecht dat vaders wordt aangedaan door te weinig aandacht te krijgen op Moederdag.

Nee, echt.

Op Moederdag.

Of nog: een debat van De Groene Amsterdammer deze maand in Amsterdam: ‘Hoe is het om man te zijn in een gefeminiseerde wereld?’

O, is dat wat deze wereld is? Wel … Redelijk goed, eigenlijk, bedankt. Volgende vraag? Niemand meer? ‘Hoe is het om als blanke man een hond te hebben in een wereld die steeds meer op katten gericht is?’ Debatje, iemand? ‘Hoe is het om als rijke middenklasser soms geconfronteerd te worden met superrijken, en hoe ga je daarmee om?’ Interesse voor? Laat deze kans tot klagen niet schieten!

Een verwende puber die huilt om een paper cut, dat zijn we samen geworden.