Disenchantment, seizoen 2: ‘Zo wreed kan zelfs Matt Groening niet zijn’

‘Het geweldige talent van Matt Groening is dat hij maatschappijkritiek altijd weer zo verpakt dat die zelden zurig smaakt en niemand discrimineert’, schrijft onze tv-recensente Tine Hens.

De vreugde was groot bij de jonge heren in het huishouden: daar was hun favoriete prinses weer. Alleen al daarvoor ben ik Matt Groening dankbaar: dat ik mijn zonen nu kan plagen met hun liefde voor een tekenfilmprinses, waarop zij, met een intensiteit die alleen pubers gegeven is, met hun ogen rollen.

De drinkende, nooit gehoorzamende, vloekende, luidop boerende, enigszins stuntelige, maar altijd heldhaftige Bean heeft in tegenstelling tot ieder ander meisje hun harten gestolen. Jongens willen zelden prinsessen zijn, maar voor die van Groening maken ze graag een uitzondering. Zeker als ze zoals in dit tweede seizoen weer verenigd wordt met de goedhartige demon Luci en de best intelligente elf Elfo.

Officieel is Disenchantment niet meer dan een hobbyproject van de man achter The Simpsons. Dreamland, het koninkrijk op een rots waar het om draait, lijkt inderdaad verdacht veel op de mancave van een tekenaar die graag de duistere krochten van de humor aftast. Het geweldige talent van Groening is dat hij maatschappijkritiek altijd weer zo verpakt dat die zelden zurig smaakt en niemand discrimineert. Iedereen wordt te kijk gezet. De goed- en de slechtbedoelende mens. De natuurliefhebbers en de -vernietigers. De machthebbers en de onderdanen. Uiteindelijk, lijkt de visie van Groening, zijn weinige van de universeel menselijke trekjes elk van ons vreemd. Allemaal hebben we wel wat machtswellust, geldingsdrang, ijdelheid en nog van dat fraais in ons.

En zo kan het gebeuren dat je sympathie voelt voor Zog, de behoorlijk tirannieke koning van Dreamland en de vader van Bean. Wie op zijn tenen trapt – zowel letterlijk als figuurlijk – wordt met een eenvoudige zwiep van de bijl onthoofd. Verder is hij vooral traag van begrip. ‘Wacht eens even’, roept hij terwijl hij naar een varken met een kroon op de kop staart. ‘Ben ik dat?’ Hoog in zijn kasteel is hij wel vaker de spreekwoordelijke keizer zonder kleren.

Ondertussen worstelt Bean in dit tweede seizoen met een identiteitscrisis van formaat. Ze moet ermee in het reine zien te komen dat haar moeder, koningin Dagmar, niet de droomvrouw is die ze zou willen maar vooral een grote nachtmerrie die er niet voor terugdeinst de voltallige bevolking van Dreamland in steen te veranderen. Hoeft het te verwonderen dat Bean, na ook nog een ontmoeting met een oom en tante die opgetrokken zijn uit pure wraak en venijn, begint te twijfelen aan haar erfelijke materiaal? ‘En ik die dacht dat Oona de slechterik was’, zucht ze.

Die Oona, de tweede vrouw van Zog, is een kruising tussen vrouw en hagedis. In dit seizoen scheurt ze haar kleed af tot boven de knieën, kust ze haar zoon vaarwel, scheidt ze van de koning en kiest ze voor het leven van vrije vrouw als piraat.

Ingewikkeld? Vermoeiend? Bovenmatig absurd? Ja, dat alles is Disenchantment ook een beetje. Er zal zeker ergens een verhaallijn zijn, maar die is minstens even chaotisch en kronkelig als de meeste wegen in het verboden bos dat aan Dreamland grenst. In Disenchantment heeft Matt Groening besloten lak te hebben aan de meeste regels. Hij doet gewoon zijn zin. De ene aflevering werkt dat al beter dan de andere. Eén ding is alvast glashelder: er komt een derde seizoen. Of beter: dat hopen de zonen uit het diepst van hun hart, want dit einde voor hun droomprinses? Nee zo wreed kan zelfs Groening niet zijn.