Xander De Rycke
‘Die Vlaamse Game Of Thrones komt er niet. Wees tevreden met Kulderzipken’
Comedian Xander De Rycke ergert zich aan het gebrek aan durf op de Vlaamse televisie. ‘Hebben we al genoeg fluffy filmpjes om de stilte van ons verveeld publiek te verstoppen?’
Maandag zat ik op een terras in Antwerpen met enkele collega-comedians. Het gesprek ging al snel over televisie. Alex Agnew had net uitgelegd dat hij nog maar eens een knuffelbeest naar het scherm had gegooid tijdens Liefde Voor Muziek, Jeroen Leenders zuchtte verveeld dat hij precies niets mist nu hij geen kabel meer heeft. Ik gooide het opiniestuk van KnackFocus.be-redacteur Jasper Van Loy op tafel richting Michael Van Peel, waarin hij pleit voor een Vlaamse versie van Last Week Tonight. ‘En? Leg het maar eens uit?’
Michael kon niets meer zeggen dan: ‘Tja, ik heb een pilootaflevering gedraaid, hé. Ze moesten het niet hebben, want ze willen geen budget geven aan een deftig schrijversteam op een late night-slot. En ik doe het niet zonder een goed schrijversteam.’ En daar stoppen onze discussies meestal.
Vaker dan je denkt spreken mensen een comedian over iets dat niet bij ons op de buis te zien is. En ons antwoord is eigenlijk vrij simpel: ‘Waarom iets niet op tv is? Vraag dat eens aan tv zelf?’ De pessimistische pseudo-tv-criticus in mij raadt je af om dit land te dromen over goede televisie. De kans is groot dat je lang mag wachten. En droom vooral niet te groot. Die Vlaamse Game Of Thrones komt er niet. Wees tevreden met Kulderzipken.
‘Die Vlaamse Game Of Thrones komt er niet. Wees tevreden met Kulderzipken.’
Op het vlak van entertainment lopen we altijd achter op het Nederland van mensen als Arjen Lubach, laat staan op de rest van de wereld. Om bij een Last Week Tonight of The Late Show With Stephen Colbert uit te komen, moeten we een gigantische inhaalbeweging maken, om nog maar te zwijgen over de crash course in kwaliteit die we het Vlaamse publiek nog moeten geven.
Laten we gewoon even schetsen waar we nu zijn in Vlaanderen op het vlak van humor, satire of harde vragen op tv.
Danira & gasten
Ondanks zijn vervroegd pensioen blijft Geert Hoste een vaste waarde op Eén. Of het een herhaling of een compilatie is, maakt niet uit, want er kijkt toch een klein miljoen Vlamingen. De discussie over wat Geert doet op een podium, ga ik hier niet starten, maar we kunnen er waarschijnlijk allemaal akkoord mee gaan dat er geen angel of mening aanwezig is. Geert speelt op veilig, de politici in de zaal knikken instemmend.
Intussen laten ze Michael Van Peel los op Canvas rond Kerst voor een vierde van het aantal kijkers dat Hoste haalt. Mijn liefde en respect voor Canvas, maar is een wissel van de macht nu niet op zijn plaats? Luiheid bestraffen, nieuw werk belonen?
Op VTM ging Tegen De Sterren op inspelen op de actualiteit. Ze geraakten niet verder dan een imitatie van zwaarlijvige Bart De Wever in 2017 en Sam Gooris die zonder duidelijke reden in het gekraakte huis in Gent zat.
Op Canvas ploegen de jongens en meisjes van De Ideale Wereld door met wisselend succes voor een wisselend aantal kijkers. Het schrijversteam is zo beperkt dat de makers in Amerika gek zouden worden verklaard. Iedereen spreekt over het programma, maar niemand kijkt ernaar.
Laten we vooral niet vergeten dat we nog steeds geen deftige talkshow in dit land hebben, waardoor de gemiddelde Vlaamse tv-kijker geen idee heeft van wat een goed gesprek in primetime kan inhouden. Op Eén kijken we tegen wil en dank nog steeds naar nonkel Van Gils die zijn best doet om zijn kaartjes spontaan voor te lezen, op Canvas probeert Bart Schols de angst uit zijn ogen te wrijven en op Vier kan je naast professioneel sweaterdrager James Cooke gaan liggen op de dertiende maand van Gert Verhulst. Iemand die een pak slimmer is dan ik, zei me ooit: ‘Tv durft geen risico’s te nemen en tv heeft vooroordelen.’ Alle programma’s die ik net noemde, illustreren die stelling. En er zijn er nog meer.
Onze John Oliver staat ergens op een deur te kloppen, klaar om op televisie te gaan. Nu nog die deur durven openen.
We durven onbekende gezichten geen kans te geven op het scherm, want stel je voor dat ze niet eerst de route langs de nodige quiz- en panelshows hebben afgelegd. Het liefst hebben we blanco mensen, zodat we zelf kunnen vormen. We kicken op iemand met een kleurtje of een vrouw die niet op haar mond is gevallen, maar als het er echt op aankomt, zijn we nog niet klaar voor Danira & gasten.
We scripten een talkshow tot op de letter, want stel je voor dat iemand off script gaat en een spitsvondige vraag stelt. We weten dat een goed gesprek goede televisie maakt, maar we dumpen Alleen Elvis blijft bestaan liever in een onderbelicht hoekje van Canvas. Dat terzijde, hebben we al genoeg fluffy filmpjes om de stilte van ons verveeld publiek te verstoppen?
Humor? Die mag zeker plat of seksistisch zijn, maar dan wordt die best gebracht door een van onze glimlachende ideale-schoonzoon-schermgezichten. En we gaan toch geen politiek getinte mop maken, zeker? Want anders kleurt de VRT weer rood, zoals menig intelligent commentaarvak vandaag beweert.
Humor? Die mag zeker plat of seksistisch zijn, maar dan wordt die best gebracht door een van onze glimlachende ideale-schoonzoon-schermgezichten.
Fuck de bomma!
In de voorbereiding van de paar tv-projecten waaraan ik meewerkte, hoorde ik minstens één keer de vraag ‘wat de bomma daarvan zou denken.’ Keer op keer zei ik hetzelfde: ‘Fuck de bomma!’
Beste tv-zenders, het is niet jullie job om maar alleen exact te maken wat de mensen willen. Het is jullie job om ons te onderwijzen, te verrassen en zelfs af en toe uit onze comfort zone te lokken. Jullie hebben een half miljoen kijkers die toch nergens heen gaan. Maak daar misbruik van. En ja, ze gaan klagen en tegenstribbelen. Misschien komen er zelfs een paar kwade tweets.
Maar er is niet alleen weerstand tegen vernieuwing, er is ook ruimte voor. De Vlaming keek en masse naar Beau Séjour, waarin Blinker seks had met een spook, en zag Koen Crucke naar Nederland rijden voor drugs in Sorry voor alles. Onderschat uw publiek niet. Durf.
‘Als je je dat zo aantrekt, waarom doe je er dan niks aan?’ hoor ik vaak.
Wel, ik zie meer en meer generatiegenoten langzaamaan grijpen naar YouTube. Naar de wekelijkse rant van John Oliver, de Closer Look van Seth Meyers en de steeds scherper wordende monologen van Stephen Colbert. Tegelijk zie ik onze tv-bonzen iedere drie maanden schreeuwen dat ze geen vat meer hebben op de jonge tv-kijkers.
Daarom kaats ik de beschuldigingen terug: als je je dat zo aantrekt, beste tv-bonzen, waarom doe je er dan niks aan? Onze John Oliver staat ergens op een deur te kloppen, klaar om op televisie te gaan. Nu nog die deur durven openen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier