‘Keep it simple, stupid’, zei de VRT tegen zichzelf en daar is De drie wijzen weer. ‘Het is niet het grappigste programma op de Vlaamse tv. Maar het is wel wat het wil zijn.’
Op een okselfrisse lentedag als zondag 10 april valt het andermaal op hoe veel minder okselfris de tv-gids in Vlaanderen oogt. De voorbije weken hebben we vooral gepraat over de rebooths van De Mol en Temptation Island, The Band is weinig meer dan The Voice en het behaagde de Vlaamse tv-zenders om op diezelfde 10 april twéé programma’s vanonder het stof te halen: Peking Express en De drie wijzen.
Die laatste opfrisbeurt beloofde zonder twijfel de interessantste te worden. Terwijl De drie wijzen, waarin twee kandidaten moeten uitmaken wie van hun drie bekende medemensen liegt, vroeger zowat het enige grappige panelprogramma in Vlaanderen was, is het spelletjes-spelen-met-BV’s vandaag een genre op zich geworden. Een zanger, acteur of sportman met de nodige witzen achter de hand mocht de voorbije jaren onder andere wetenschap bedrijven (Scheire en de schepping), zijn kennis over de actualiteit botvieren (De quiz van het jaar), met dierenweetjes goochelen (Het zijn net mensen) of zich gewoon amuseren als een kind in het ballenbad van de McDonald’s (Is er wifi in Tahiti?). En dan is er nog De slimste mens ter wereld, dat niet alleen BV’s opvoert, maar ze gewoon creëert.
Kobe Ilsen is in zijn schik als de vlotte presentator die strak in het pak de kandidaten verwelkomt en belangstelling toont voor hun tattoo’s en liefdadigheidsacties.
De drie wijzen 1.0 had wel een streepje voor op De slimste mens: spontaneïteit. Tussen figuren als Jacques Vermeire, Walter Grootaers en eeuwig kneusje Gerty Christoffels heerste een chemie die je vandaag nog maar zelden op televisie ziet. Met twee elftallen aan A-listers – 21 wijzen en presentator Kobe Ilsen – ter beschikking zijn er voldoende scharreleieren en olie aanwezig, maar zou dat volstaan om de mayonaise te doen pakken, ook al is die sinds 1999 niet meer bereid?
Wel, dat bleek mee te vallen. Om te beginnen verloopt alles al wat sneller en dynamischer dan twintig jaar geleden. Het decor, met wat retroaccenten, oogt fris. Ilsen is in zijn schik als de vlotte presentator die strak in het pak de kandidaten verwelkomt, belangstelling toont voor hun tattoo’s en liefdadigheidsacties en de wijzen af en toe een veeg uit de pan geeft. Voor de eerste aflevering waren dat Jeroen Meus, Tine Embrechts en Sven De Leijer: drie incarnaties van het concept sympathie en een van de best denkbare combinaties om De drie wijzen nieuwe stijl van een gulle lach en maffe verhalen te voorzien.
Hoewel, maffe verhalen? Af en toe voel je je als kijker een beetje onderschat. Dat een snoepje dat je negatief laat blazen als je dronken bent vrij mag worden verkocht in België, gelooft geen kat, net als dat de halve Vlaamse regering zich was gaan bezatten in de living van Sven De Leijer. En voor wie het zich nog mocht afvragen: het woord avocado heeft niks te maken met advocaat.
De drie wijzen was geen grensverleggende televisie in 1990, laat staan in 2017. Het is niet het grappigste programma op de Vlaamse tv. Maar het is wel wat het wil zijn: goed gemaakt, complexloos entertainment, waar het hele gezin zichzelf voor kan zetten zonder al te veel moeten nadenken over wie nu de boel saboteert of wie het nu met wie doet. Kortom, een televisiemonument is met stijl opgeblonken.
