Dankzij ‘Pieces of Her’ is misdaadkoningin Karin Slaughter eindelijk eens verfilmd

© MARK ROGERS/NETFLIX

Ze heeft 40 miljoen boeken verkocht en tackelt al twintig jaar onderwerpen die we sinds kort onder de noemer MeToo plaatsen, maar toch markeert Netflix-serie Pieces of Her het schermdebuut van misdaadauteur Karin Slaughter.

Waarschuwing: de pilotaflevering van het achtdelige Pieces of Her is niet voor doetjes. In het plaatselijke restaurant van een anoniem stadje zit Laura (Toni Collette), een ergotherapeute die met oorlogsveteranen werkt, te eten met haar dertigjarige dochter Andy (Bella Heathcote). Als Laura – in wat de brutaalste scene is die u dit jaar al hebt gezien – een jonge psychopaat onschadelijk maakt, komt Andy tot het schokkende besef dat haar moeder niet de vrouw is die ze dacht. Terwijl Laura probeert te vluchten voor de schimmen uit haar verleden, gaat Andy er net naar op zoek.

Op papier lijkt dat uitgangspunt een beetje op dat van David Cronenbergs film A History of Violence (2005). Allebei draaien die om een gerespecteerd lid van een kleine gemeenschap dat na een heroïsche tussenkomst een dubbelleven blijkt te leiden. Maar de respectieve restaurantscènes die de actie in gang schoppen, konden haast niet verder uit elkaar liggen: tegenover het telegenieke geweld van Tom (Viggo Mortensen) in Cronenbergs meesterwerkje plaatst Laura in Pieces of Her haar moederinstinct. Tijdens de hele scène doet ze niks anders dan haar jong beschermen, tot ze er uiteindelijk voor moet doden – niet met flitsende actie, maar met één enkele, ijskoude haal van haar mes. Net dat gebrek aan sensatie maakt het geweld in Pieces of Her zo moeilijk om naar te kijken.

De pilotaflevering van het achtdelige Pieces of Her is niet voor doetjes. Maar Karin Slaughter-fans zullen er niet van schrikken.

Maar Karin Slaughter-fans zullen er niet van schrikken. Al twintig jaar plaatst de queen of crime vrouwen in toxische, gewelddadige situaties. Seksisme, huiselijk geweld, verkrachting, incest… De schrijfster wist al heel vroeg wat haar onderwerpen waren en waarom. ‘Mijn grootmoeder werd door mijn grootvader mishandeld’, heeft ze in verschillende interviews verteld. ‘Dat niemand in de familie daar ooit over durfde te praten, hielp haar niet vooruit – het hielp alleen hem. Daarom heb ik beslist over dit soort dingen te schrijven. Op een realistische manier.’

En dat heeft ze gedaan. De vrouwen in haar boeken zijn geen hulpeloze slachtoffers, net zoals niet alle mannen klootzakken zijn. Ze zijn ook niet altijd sympathiek. Maar ze lijden. En omdat haar boeken zich afspelen in het Amerikaanse zuiden, waar ze zelf opgroeide, komt er ook nog eens racisme bij. ‘Met een witte, zwangere vrouw die wordt overvallen hebben we weleens medelijden. Als het een zwarte vrouw is, rijst de vraag: “Wat deed ze eigenlijk in die buurt?” Dan is er toch iets grondig mis met ons?’

De 40 miljoen exemplaren die er van Slaughters 21 romans zijn verkocht, bewijzen dat er een groot publiek is voor haar harde maar realistische fictie. De verslavende plots en indringende milieu- en karakterschetsen maken haar werk bovendien uiterst geschikt voor verfilmingen. Als ze pakweg beschrijft hoe twee politieagentes in Atlanta de flat van een heroïnehoertje binnendringen, dan kun je de rotzooi ruiken. Toch duurde het tot augustus 2018 voor het blad Entertainment Weekly kon blokletteren dat Hollywood haar eindelijk ontdekt had. Plots waren er niet één, maar drie van haar boeken in ontwikkeling. Waarom toen ineens wel?

Het korte antwoord: MeToo. Van 2001 tot 2017 had Karin Slaughter van managers en producers te horen gekregen dat haar boeken te ‘female-centric’ waren, vertelde ze aan Entertainment Weekly. Ze had al gedesillusioneerd opgegeven toen de affaire-Weinstein ontplofte en haar thema’s in de ogen van tv-bonzen lucratief werden.

Cynisch? Niet meer dan autoproducenten die anno 2022 doen alsof ze de planeet gaan redden. Feit is dat vrouwen vóór MeToo vaak zelf moesten zorgen dat er eerlijke, genuanceerde verhalen over hen werden verteld. Denk aan Shonda Rhimes, die na het succes van Grey’s Anatomy haar macht precies voor dat doel aanwendde. Of aan Reese Witherspoon, die met haar bedrijf Pacific Standard zowat als enige vrouwelijke producente misdaadverhalen vertelde in de boekverfilmingen Gone Girl (2014) en Big Little Lies (2017-2019). De feministische thrillerauteurs achter die twee – respectievelijk Gillian Flynn en Liane Moriarty – zullen met plezier hun generatiegenote Slaughter aanwijzen als de eerste die met zulke lastige thema’s door het glazen plafond brak. Het is dan ook mooi dat Witherspoons toenmalige zakenpartner Bruna Papandrea nu mee haar schouders onder Pieces of Her heeft gezet. Ze ontwikkelde de reeks samen met tv-veteranen Lesli Linka Glatter ( Mad Men, Homeland), Charlotte Stoudt en Minkie Spiro, die alle afleveringen regisseert. Dat ‘dreamteam van vrouwelijke content creators’, aldus Papandrea, voert de mannen in Pieces of Her heus niet alleen op als onderdrukkers en seksuele roofdieren: er lopen minstens evenveel goedbedoelende sullen in rond. Wie de reeks niettemin te female-centric vindt, verwijzen we graag naar de zes reeksen van misdaadauteur Harlan Coben die Netflix de voorbije vier jaar heeft uitgebracht. Al zijn die wel minder goed.

Pieces of Her

Vanaf 4/3 op Netflix.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content