‘Bij te veel borsten zetten we de schaar erin’: de makers van ‘The Deuce’ over dé tv-serie van het moment

Knack Focus selecteerde de beste interviews van 2017. Een daarvan is het gesprek met David Simon en George Pelecanos, de tandem achter de uitstekende HBO-reeks The Deuce: ‘We hebben heel hard ons best gedaan opdat de seksscènes niet opwindend zouden zijn.’

We zijn er nu al gerust op dat The Deuce de tv-serie is die u dit najaar gezien moet hebben. David Simon en George Pelecanos, de excellente tandem die eerder al samen aanThe Wire werkte, storten zich daarin op de prille begindagen van de pornoindustrie in New York en leggen meer bloot dan edele delen.

Ruim veertig jaar geleden galmde Times Square nog niet van de hysterische toeristen. Het was een plek waar prostituees, pooiers en drugdealers elkaar voor de voeten liepen. Daar en dan situeert David Simon zijn nieuwe HBO-serie The Deuce (de bijnaam van de beruchte 42nd Street, met name in de buurt van Times Square), over de legalisering en de geboorteweeën van de adult-entertainment industry, met James Franco en Maggie Gyllenhaal in de hoofdrollen. Simon schreef The Deuce samen met romancier George Pelecanos, met wie hij ook aan The Wire werkte en Treme. Van alle series die Simon de afgelopen jaren heeft gemaakt (Generation Kill, Treme, Show Me a Hero), lijkt The Deuce het dichtst in de buurt van The Wire te komen: als u verder kijkt dan de blote piemels, dito borsten en de seventiesnostalgie, ziet u opnieuw een meeslepend, authentiek en door talrijke memorabele personages bevolkt drama over gewone mensen die het hoofd boven water trachten te houden in een Amerikaanse metropool waar criminaliteit, corruptie en misogynie welig tieren.

George Pelecanos: HBO-producer Marc Henry Johnson, die met ons aan Treme werkte, kwam een paar jaar geleden met dat idee. Hij stond erop dat we een man zouden ontmoeten die in de jaren 70 een bar op Times Square had uitgebaat, met ruggensteun van de maffia. Net de periode waarin de verkoop van seks en pornografie legaal werd. Marc zag daar een serie in. David en ik waren niet bijster enthousiast. Toen we die man uiteindelijk ontmoetten, stonden we perplex. De verhalen die hij vertelde, waren veel menselijker dan we hadden verwacht. Hij kende volk van alle slag: pooiers, pornoacteurs, politieagenten, advocaten, mensen van alle mogelijke seksuele overtuigingen…

David Simon: Of porno goed of slecht is, interesseerde mij evenmin als de vraag of drugs goed of slecht zijn ten tijde van The Wire. Wat mij wel boeide, waren die pioniersjaren, hoe menselijk vlees een miljoenenindustrie werd waar onze hele cultuur inmiddels van doordrongen is. Tegenwoordig kun je in de VS geen fles bier of geen Lincoln Continental meer verkopen zonder dat daar pornografisch getinte beelden bij horen.

Hoe vermijd je dat een serie over de geboorte van porno zélf een gratuite blootshow wordt?

Simon: We konden het op twee manieren verknallen. Inderdaad door zelf porno te maken onder het voorwendsel dat je porno bekritiseert, wat in Amerika vaak gebeurt – dat is gewoon exploitatie, dan ben je verkeerd bezig. Of door het té voorzichtig aan te pakken en onze ogen ervan af te wenden – zo ga je ook voorbij aan de essentie. We moesten dus een gulden middenweg zien te vinden.

En die is?

Pelecanos: We hebben ons door veel vrouwen laten omringen.

Simon: Op een professionele manier, welteverstaan. (lacht)

Pelecanos: Omdat we merkten dat het met alleen twee heteroseksuele mannen van middelbare leeftijd aan het roer niet zou werken. We wilden geen porno maken. We wilden het maken van porno maken. We hebben ook heel hard ons best gedaan opdat de seksscènes niet opwindend zouden zijn. Bij pornofilms uit die tijd was de belichting sowieso vaak heel onflatteus en lelijk. En alle acteurs zagen eruit alsof ze zich stierlijk verveelden. Als we vonden dat de camera iets te lang op een stel borsten bleef hangen, knipten we er gewoon een paar seconden van af.

De prostituees in The Deuce zijn minstens even kleurrijk en boeiend als hun pooiers. Is er meer appetijt voor vrouwelijke verhalen op tv?

Pelecanos: Hoe meer vrouwen je in het creatieve proces betrekt, hoe meer vrouwelijke verhalen je krijgt. Wat goed is. Ik las net dat het percentage vrouwelijke regisseurs in film en televisie nog steeds maar 15 procent bedraagt. Vijftien! Ik ben er trots op dat we veel vrouwen hebben ingehuurd voor The Deuce. Ik denk dat de reeks daar beter door geworden is.

Simon: Het probleem als je een reeks zoals deze wilt maken, is dat porno een jongensfantasie is, en dat element wilden we niet laten overheersen. De helft van onze regisseurs zijn vrouwen. Michelle MacLaran, die ook een tiental afleveringen van Breaking Bad regisseerde, heeft zich over de pilot en de finale ontfermd en zette zo de toon. George en ik produceren de reeks samen met Nina Noble, een echte aanwinst. Zij moest op de set iedereen op zijn gemak doen voelen bij de vele delicate scènes. Veel van de acteurs en actrices voelden zich comfortabeler bij Nina dan bij ons.

Eén van de memorabelste personages is Candy, een vrijgevochten prostituee met ondernemerszin die het probeert te maken in de pornowereld. Geen makkelijke rol. Hoe hebben jullie Maggie Gyllenhaal zover gekregen?

Simon: Ze had bevestiging nodig. Ze zei tegen mij: ‘Als ik dit doe, dan ga ik ervoor, maar dan moet ik wel weten dat ik het voor de juiste redenen doe.’ Ze drong erop aan om actief betrokken te worden bij de voorbereidingen van haar scènes. Ze heeft ook een credit als producer gekregen. Het is een geweldig moedige vertolking, en niet alleen vanwege de noodzakelijke naaktscènes. Wat we in The Deuce proberen te portretteren, zijn de wortels van een mysogyne cultuur. Hoe ga je daar als acteur, als mens, mee om? Dat is hard werken. Ik stond versteld van haar professionalisme en talent.

Is Candy gebaseerd op iemand die echt heeft bestaan?

Simon: Ze is een amalgaam van verschillende mensen. Er was effectief een Candy die die bareigenaar kende met wie we zijn gaan praten. Ze heeft zelfs een tijdje in zijn bar gewerkt. Maar er zitten ook facetten van andere personen in, sommige historisch, andere fictief.

Er zit veel humor in The Deuce. Ik herinner me een scène waarin twee acteurs, in vikingoutfits, op een pornoset sperma op basis van wittebonensoep op Candy’s gezicht sproeien.

Simon: Waar je ook gaat, of het nu in een drugswijk in Baltimore is, bij soldaten in Irak of muzikanten in New Orleans, overal, in elk milieu, zit er een soort humor en scherpte mee in hoe mensen hun leven leiden. Toen ik nog als reporter voor The Baltimore Sun naar het mortuarium ging, viel het me op dat de lijkschouwers daar ook hun eigen gevoel voor humor hadden. Als schrijver jaag je zoiets na, door met mensen te gaan praten en naar hun verhalen te luisteren.

Jullie zijn beiden opgegroeid in de buurt van Washington, DC. Herinneren jullie je nog iets van het New York van toen?

Simon: Ik was elf in 1971. Mijn herinnering van New York reikt niet verder dan het vrijheidsbeeld en het Museum of Natural History.

Pelecanos: Ik was er in die tijd zelfs nog nooit geweest. We hadden ook porno en prostitutie hier in Washington. (lacht) Ik was wel enthousiast over de New York-films van toen. Je weet wel, The French Connection (1971), Mean Streets (1973), The Taking of Pelham One Two Three (1974)… Ik ben later drie keer gaan kijken naar The French Connection. Niet vanwege de fameuze achtervolgingsscène, maar omdat het een tijdcapsule was naar een plek waar ik als kind nooit was geweest.

Simon: Later, in 1978, heb ik een tijdje een vakantiejob gedaan in de elektronicazaak van mijn oom op Long Island. Op dat moment was New York pas écht gevaarlijk. Het voelde alsof de stad de pedalen kwijt was. Ik herinner me nog hoe ik toen naar Tompkins Square ging, in de East Village, om wiet te kopen. Ik kreeg alleen maar oregano, maar dat was prima voor mij, omdat ik nog leefde. Ik was opgegroeid in suburbs met hegjes en realiseerde me toen dat er buiten die hegjes geen wetten bestaan. (lacht)

George, jij was naar verluidt de detailfreak met dienst. Zijn er historische flaters in de reeks geslopen?

Pelecanos: Nee, we hebben goed werk verricht. Zelfs de films die in de serie in de bioscoopzalen draaien, zijn de films die daar toen écht draaiden.

Ik geef toe: ik was behoorlijk geobsedeerd door de auto’s. Soms kwamen de mensen die de wagens voor ons huurden af met een wagen uit 1973 en zeiden ze dat die in 1971 was ontworpen. Ook had het kostuumdepartement soms de neiging de acteurs in kleren te stoppen die ze gespot hadden in oude tijdschriften, terwijl die magazines niet noodzakelijk kleren adverteerden die mensen daadwerkelijk op straat droegen, maar eerder wat verkopers op Madison Avenue aan het volk probeerden te verpatsen. Zulke dingen checkte ik voor we met de opnames begonnen. Op zulke momenten prijs ik me gelukkig dat ik een zestiger ben. Het is af en toe goed om een oude knar op de set te hebben. (lacht)

Ongetwijfeld is dit niet jullie laatste samenwerking. Wat brengt de toekomst?

Pelecanos: David en ik zouden graag een superheldenserie maken. (lacht)

Simon: Voeg daar maar een sarcasme-emoji aan toe. We zitten nu in de beginfase van een project over de Internationale Brigades die tijdens de Spaanse Burgeroorlog van de jaren 30 tegen het fascisme gingen vechten. Voorlopig zitten we nog achter geld aan, we hebben nog geen groen licht gekregen. We zien wel wat er van komt.

David, jij hebt al zo’n twintig jaar een goede verstandhouding met betaalzender HBO, maar voor het grote geld en de kijkcijfersuccessen houden ze je allicht niet in dienst: ondanks de consistent lovende kritieken heb je nog niet tot het grote publiek kunnen doordringen. Denk je daar met The Deuce verandering in te brengen?

Simon: Are you kidding me? Ik heb mijn koffer al gepakt, en ik verwacht om elk moment buiten te vliegen. Nu, als The Deuce toch zou aanslaan bij een groot publiek, dan weet ik dat het door de porno komt. Anders hebben we iets heel fout gedaan. (lacht)