Amerika’s saaiste acteur Steve Carell heeft met Space Force eindelijk een schandaal te pakken

Voor de ruimtekomedie Space Force hees Netflix de beste commandant aan boord die een streaminggigant zich wensen kan: Steve Carell. Een portret in pasteltinten van de populairste komische acteur in Amerika.

In de zomer van 2018 lanceerde Donald Trump het idee voor een ruimtemacht als nieuwe, zesde tak van de Amerikaanse defensie. Hij kreeg er de lachers mee op zijn hand, maar de United States Space Force is sinds 20 december 2019 wel een feit. Dat is een halfjaar sneller dan de parodie die meteen na Trumps aankondiging in het hoofd van schrijver en tv-producent Greg Daniels begon te rijpen. Voor Space Force – naar de naam hebben ze niet lang gezocht – bundelde hij de krachten met Steve Carell, die hij nog kende van hun tijd bij de Amerikaanse versie van The Office (2005-2013). Netflix gooide terstond zo’n grote zak geld naar hun hoofd dat ze hun idee niet eens meer bij een andere zender hebben gepitcht.

Met Space Force bereikt het loon van Carell volgens bronnen van The Hollywood Reporter ook ijle hoogten: méér dan de 1 miljoen dollar per aflevering die bijvoorbeeld de hoofdrolspelers in het laatste seizoen van The Big Bang Theory kregen. Carell moet er voor zijn geld wel de rol van executive producer bij nemen én hij heeft de show samen met Greg Daniels bedacht. De eerste aflevering hebben ze ook samen geschreven, maar het blijft schandalig veel geld. En maar goed ook, want als het Steve Carell de afgelopen twintig jaar aan iets ontbrak, waren het wel schandalen.

Steve Carell is namelijk saai. Hij gebruikt geen drugs. Pleegt geen overspel. Laat zich niet uit over politiek – of het zou in een sketch van Saturday Night Live moeten zijn. Hij is al vijfentwintig jaar getrouwd met dezelfde vrouw, en de manier waarop ze elkaar hebben ontmoet, is ook al om bij in slaap te vallen. Dat was tijdens een workshop improvisatie. Hij was weliswaar haar leraar, maar ze was niet eens minderjarig. Steve en Nancy Carell hebben twee kinderen, een meisje en een jongen – natuurlijk. Annie en Johnny.

De echtelieden komen allebei uit Massachusetts, een staat waarvan naast hoofdstad Boston alleen de schrijfwijze enige opwinding veroorzaakt. Hij wilde advocaat worden, tot zijn ouders (!) zeiden: ‘Waarom geef je dat acteren niet een kans?’ Hij brengt nog elk jaar met zijn gezin de zomervakantie in Massachusetts door en heeft, net als vele Hollywoodsterren voor hem, ook een bijverdienste opgestart. Alleen gaat het bij Carell niet om een kledinglijn of een hippe eettent, maar een kruidenierszaak. Geen keten, maar één enkele winkel naast het postkantoor van Marshfield, een plaatsje met 25.000 inwoners. Zijn schoonzus is er de manager. De reden: ‘Er verdwijnen zoveel van die winkels, ik vond dat we er eentje moesten redden.’

Het is duidelijk: wie over Steve Carell wil praten, moet het over zijn werk hebben.

Ambiguously Gay

De workshop waar Carell zijn vrouw ontmoette, werd georganiseerd door The Second City, een befaamd theatergezelschap in Chicago waar op dat moment ook de latere talkshowhost Stephen Colbert aan verbonden was. In 1995, het jaar waarin hij en Nancy trouwden, deden ze allebei auditie bij Saturday Night Live. Nancy haalde het, en zou één seizoen in de populaire sketchshow meedraaien. Steve werd in 1996 samen met Colbert opgevist voor The Dana Carvey Show. Hij was vertrokken, zij het aan een bescheiden tempo.

Dana Carvey, een oudgediende van SNL, was in 1996 een wereldster dankzij de rol van de schlemielige Garth in Wayne’s World (1992). Zijn eigen sketchshow hield het slechts één seizoen vol, maar het is merkwaardig hoeveel talent er gedurende die korte periode om hem heen verzameld was. In het schrijversteam zaten zowel Louis C.K. als Charlie Kaufman (die later Being John Malkovich en Eternal Sunshine of the Spotless Mind zou schrijven). Carell en Colbert maakten er naam als de stemmen achter The Ambiguously Gay Duo, een reeks onnozele animatiesketches over twee homoseksuele superhelden die na het verscheiden van The Dana Carvey Show onderdak vond bij Saturday Night Live.

In 1999, twee jaar na Stephen Colbert, ging Carell aan de slag bij de satirische talkshow The Daily Show, nog zo’n fameuze kweekvijver van talent. Hij combineerde zijn taken als correspondent – een soort fake reporter die ‘verslag’ uitbracht aan host Jon Stewart – met rollen in sitcoms en films die stukje bij beetje aan tekst en belang wonnen. Hij werd in onze contreien – Amerikaanse talkshows werden hier toen nog nauwelijks bekeken – voor het eerst gesignaleerd in Bruce Almighty en Anchorman: The Legend of Roy Burgundy, respectievelijk uit 2003 en 2004. Maar 2005 werd zijn wonderjaar.

Bij ons is Steve Carell tot op vandaag namelijk de man van The 40-Year-Old Virgin, waarmee regisseur Judd Apatow een sindsdien door duizend voetstappen uitgesleten middenweg vond tussen puberale lol en alternatieve comedy. Weinig mensen weten dat Carell naast de rol van Andy, de veertigjarige maagd uit de titel, ook een deel van het scenario voor zijn rekening nam. Het succes van de film, die op 19 augustus 2005 in de States in première ging, zorgde ervoor dat zender NBC tegen beter weten in een vervolg breide aan een nieuwe sitcom waarin Carell toen de hoofdrol speelde.

De eerste jaargang van de Amerikaanse versie van The Office had eerder dat jaar namelijk matige kijkcijfers laten optekenen. Volgens critici was het een overbodige remake, ‘gemaakt door een kopieermachine die haar beste tijd heeft gehad’, van de Britse succesreeks van Ricky Gervais. Het tweede seizoen, dat oorspronkelijk net als het eerste zes afleveringen zou tellen, ging van start op 20 september, een maand na de release van The 40-Year-Old Virgin, en trok meer en meer kijkers naarmate de ster van Carell de hoogte in schoot. NBC bestelde extra afleveringen, en dan nog een keer, waardoor de tweede jaargang in totaal tweeëntwintig afleveringen telde toen hij in het voorjaar van 2006 op zijn einde liep. De laatste episode, Casino Night, werd geschreven door Carell en geldt nog altijd als een van de beste van de reeks.

Het origineel van The Office telde twee seizoenen van telkens zes afleveringen en een dubbele kerstaflevering en werd een legende. De Amerikaanse versie zong het negen seizoenen uit en groeide uit tot een monument. Het kenwijsje is in de VS even bekend als dat van Cheers. In 2008 werd de aflevering Stress Relief, die net na de Super Bowl werd uitgezonden, door 23 miljoen mensen bekeken. In 2018 – vijf jaar na het einde van de oorspronkelijke uitzendingen – werd door de 58 miljoen Amerikaanse Netflix-abonnees gezamenlijk 52 miljard minuten naar The Office gekeken. Daarmee was het de populairste show op de streamingdienst, vóór Friends en Grey’s Anatomy.

Begin 2021 verkast The Office naar NBC, een gevolg van de open oorlog tussen de grote streamingdiensten. Het is dus niet zo gek dat Netflix Greg Daniels en Steve Carell uit alle macht aan zich probeert te binden.

Carell de grote

Toen Steve Carell in 2011 na zeven seizoenen opstapte bij The Office, was hij een monument. Daarna is hij gewoon blijven werken. Hij is de stem van Gru in de populaire Despicable Me-trilogie. Hij heeft een film met Woody Allen gedraaid (Café Society), kroop in de huid van Donald Rumsfeld voor Vice (2018) en kreeg een Oscarnominatie voor Foxcatcher (2014). In 2015 creërde hij met zijn vrouw de satirische politiereeks Angie Tribeca en vorig jaar nog zat hij met Reese Witherspoon en Jennifer Aniston in The Morning Show, het paradepaardje waarmee Apple zijn eigen streamingkanaal Apple TV+ op gang trok. Ergens daartussen kocht hij die een kruidenierswinkel. Als je het lijstje overloopt, merk je dat hij niet eens de tijd heeft om vreemd te gaan of drugs te gebruiken.

Carell heeft niet het rubberen gezicht van Jim Carrey, het sexappeal van Ricky Gervais of de charme van Bill Murray. Hij is geen homo universalis zoals Hugh Laurie, maar een hardwerkende Amerikaan wiens beroep toevallig acteur is. Een man die leeft voor zijn vak en nooit te laat op de set komt – behalve die ene keer in 2007, toen hij tijdens de staking van de Writer’s Guild of America weigerde om de set van The Office te betreden. Zijn betrouwbaarheid is een van de twee redenen waarom hij in zijn thuisland zo populair is. De andere is zijn talent. Of het nu komedie of drama is of iets tussenin: Steve Carell is altijd goed.

Onze landgenoot Felix Van Groeningen, die met Carell samenwerkte voor zijn Beautiful Boy (2018), deed diens kwaliteiten in een interview met dit blad haarfijn uit de doeken: ‘Hij is een ongelofelijk goede acteur. Ik was enorm onder de indruk van zijn metamorfose in The Big Short (2015). Zelfs al is zijn personage een grote klootzak, hij slaagt er altijd waanzinnig goed in om het toegankelijk te maken. Maar er was meer. Ik heb heel wat interviews met hem bekeken en gelezen en vermoedde dat mijn film hem ook als mens zou liggen. Steve is een heel toegewijde vader. Hij heeft iets heel sereens en eerlijks over zich.’

Misschien wordt hij op een dag nog eens president!