‘Wie wil leren over menselijke relaties, moet “Love on the Spectrum” bekijken’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – recent nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Weken heb ik met verbazing naar berichten over Amber Heard en Johnny Depp zitten staren. Ongelooflijk en shocking, maar op zich ook heel interessant, dat mensen dit soort dingen willen zien.

Wie wie nu precies wat heeft aangedaan en waarom en hoe: ik moet het niet weten. Twee gekken hadden een gekke relatie en deden allebei gekke dingen en nu weet iedereen dat ze gek zijn dankzij deze gekke wereld. Johnny is geen engel, Amber is geen heks, Johnny is geen moordenaar, Amber is geen heilige. Zo.

Het was wel een mooie showcase van wat voor rotzooi mensen elkaar aandoen, inclusief natuurlijk die rechtszaak zelf, hoogmis der oversharing.

Een week na de uitspraak begon ik op een eenzame zondagochtend (Grapje. Al mijn zondagochtenden zijn eenzaam. Hahaha. Ik lach wel, maar het is triest. Hahaha.) naar Love on the Spectrum te kijken. Een programma dat mensen op het spectrum volgt in hun zoektocht naar liefde, en hen daar tegelijk ook in bijstaat.

Ik werd geboren zonder dieptezicht. Los van het feit dat ik nooit Roland Garros kan winnen, is dat niet erg. Vooral niet omdat de menselijke hersenen het krachtigste instrument in het universum zijn en mijn natuurlijke gebrek vanzelf hebben gecompenseerd. Veel mensen die zonder dieptezicht geboren worden, zijn daarom op den duur vaak beter in afstanden inschatten dan mensen van wie de ogen gewoon op natuurlijke wijze werken – het gaat misschien een beetje trager en we lopen weleens tegen een muurtje, maar we raken er ook wel.

Zo voelde het min of meer wanneer ik vele mensen in het programma hoorde praten over gevoelens en dating. Misschien is het hele sociale gebeuren voor hen minder aangeboren, maar net omdat ze het moeten bestuderen, zijn hun methoden en analyses vaak scherp en confronterend. Na twee seizoenen kon ik besluiten dat bijna alle mensen in dit programma veel volwassener en menselijker omgaan met liefde en relaties dan mensen die neurotypisch zijn.

Zo zijn ze bijvoorbeeld niet beschaamd om hulp te vragen of te zeggen wanneer ze in de war zijn of last hebben van zenuwen. Zowel hun openheid als het begrip voor elkaar is vaak diep ontroerend. Weet je wat ze zeggen als het daten niet echt lukt? ‘We kunnen ook gewoon vrienden zijn.’ Of als de breuk toch pijn doet: ‘Ik voel me eerlijk gezegd een beetje triest.’ En dan: ‘Dat hoort erbij, zeker?’

Vergeet instagramwijsheden, youtubecoaches en zelfhulppodcasts. Wie wil leren over menselijke relaties, moet dit programma bekijken. Zo vat een van de deelnemers van het programma samen wat belangrijk is op een date: ‘Goede gesprekken en oogcontact.’ Ook wordt er een best sterke case gemaakt voor het aanvaarden van gebeurlijke protten en boeren op het eerste afspraakje.

Met alle respect voor de uitdagingen die gepaard gaan met het leven op het spectrum, kan ik wel zeker zeggen: tussen hen en Amber en Johnny weet ik heel goed wie er niks van begrepen heeft. Kijk en leer, en vul je hart nog eens – het zal je deugd doen.