Paul Baeten

‘Ik dacht oprecht dat de online kritiek op Ariels huidskleur in de nieuwe Disneyfilm een grap was’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – Twee zomers is momenteel te zien op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

We zeggen wel eens van kinderen die veel meemaken dat ze te snel volwassen zijn moeten worden. Wat we minder vaak zeggen maar een even groot en vaker voorkomend probleem stelt, zijn volwassenen die te lang kind blijven.

Soms biedt de moderne cultuur hier pijnlijk perfecte voorbeelden van. Dat was het geval toen Disney de trailer van de nieuwe live-actionversie van The Little Mermaid op de wereld losliet.

Hoewel de fel witte belichting – de zon die door het donkere water schijnt, het zal wel toeval zijn, zeker? – op het gezicht van Halle Bailey het nauwelijks merkbaar maakt, is zeemeermin Ariel van huidskleur veranderd ten opzichte van de geanimeerde versie uit 1989. Die laatste was overigens de eerste film die ik in een cinemazaal zag en die ik zoals elk ninetieskind een keer of 7000 op VHS herbekeek. Ik was gek op die film en de muziek en ook op Ariel.

Sommige mensen zijn zo verwend dat ze nooit volwassen moeten worden.

Toen ik hoorde dat er online kritiek was ontstaan omdat de huidskleur van Ariel in deze nieuwe film niet ‘authentiek’ zou zijn, dacht ik oprecht dat het om een grap ging.

En toen zette het besef aan. Hetzelfde besef dat je botten en gemoed zwaar maakt als je volwassen mensen zich ziet opwinden over een Zwarte Piet meer of minder.

Sommige mensen zijn zo verwend dat ze nooit volwassen moeten worden. Of, dit kan ook: hun volwassen levens zijn zo onvervuld gebleven dat ze opgehoopte frustratie ergens kwijt moeten, en dat is in een soort regressie naar de laatste zekerheden die ze ooit hadden – die van een kind: Sinterklaas is lief, Ariel is een witte met rood haar. Hun eigen gelijk of idee is daarin de enig denkbare standaard: een deprimerende mix van domheid en privilege.

De filmversie van Disney als standaardwerk beschouwen voor een sprookje, is alsof je Pizza Hut zou aanduiden als de standaard voor de Italiaanse keuken.

Het valt op hoe groot de spreidstand is tussen waar de critici op links zich bevinden (‘Was de schilder in de reeks wel echt een schilder, of was het maar een witte cisgenderman die deed alsof hij een schilder was en zo meer macht aan het patriarchaat gaf?’) en waar de conservatieve massa zich bevindt (‘Als ik een ‘roetpiet’ zie, vergaat alles waar ik voor sta en komen ze mijn job, mijn grond en mijn vrouw afpakken’).

Met de kwestie-Ariel en het compleet waanzinnige idee ‘eeeuhh hallo, iedereen weet toch dat zeemeerminnen niet zwart zijn???’ heeft de rechterzijde weer even het extreemste geval van idiotie en schaamteloos racisme naar zich toe getrokken. Benieuwd hoe links gaat reageren. Het zou me niet verbazen als zij straks willen dat zeemeerminnen enkel door echte zeemeerminnen gespeeld worden.

Als iedereen van legale meerderjarigheid even zou kunnen opgroeien tot effectieve volwassenen en dat rotverwende, wereldvreemde ideetje dat hun kinderlijke herinnering aan een bedrieglijk eenvoudige, dominant witte en commercieel vereenvoudigde versie van een wereld die niet bestaat de norm is zou kunnen begraven? Dat zou de max zijn. Correctie: dat zou het minimum zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content