Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Facebook is al een tijdje een stervend medium waarop het algoritme zijn best doet om je zo oninteressant mogelijke content en advertenties voor te schotelen. Toch heb ik nog twee belangrijke redenen om Mark Zuckerberg niet definitief de rug toe te keren. Ten eerste blijft het handig om concertzalen te volgen en mezelf aanwezig te zetten op interessante evenementen. Nog belangrijker zijn de boomergroepen, platformen waar hoofdzakelijk zestigplussers hun favoriete plaatjes delen.
Nergens vind je Kitsch met een grotere K terug. Geen spreuk is te melig om in een leuke-plaatjesgroep te worden gezwierd. Ik heb er genoeg schattige diertjes gezien om Planckendael tien keer te vullen. En wanneer een gepensioneerde vrouw zichzelf weer eens in een pastorale ansichtkaart met zonsondergang fotoshopt, blijft het net zo oogverblindend als toen ik voor het eerst zo’n afbeelding zag.
Bovendien verbaast het me altijd voor hoeveel momenten per dag deze mensen een plaatje klaar hebben zitten. Elke ochtend zijn er tientallen katten en hondjes die me een goeiemorgen wensen. Daarbij wordt telkens expliciet de weekdag genoemd, waaruit blijkt dat deze mensen minstens zeven mapjes vol kleffe foto’s klaar hebben staan. Ook elke avond wordt me op die manier een fijne nachtrust gewenst. De echt hardcore plaatjesdelers wensen je ook nog eens een fijne middag of vooravond. En op zondagavond krijg ik vooral trieste aapjes te zien die morgenochtend de wekker niet willen horen afgaan.
Het is makkelijk om deze sentimentele kitsch met een laatdunkend oog te bekijken. Toegegeven, in het verleden heb ik mezelf ook vaak schuldig gemaakt aan die ironische, neerbuigende blik. Maar de laatste tijd is mijn attitude veranderd.
Een kitscherig goeiemorgenplaatje is een radicale daad van naastenliefde.
Elke ochtend en avond wanneer mijn vriendin en ik niet bij elkaar zijn, sturen we elkaar een leuk plaatje om goedemorgen of slaapwel te zeggen. Toen we elkaar net leerden kennen, was dat vooral een manier om te tonen dat we hetzelfde gevoel voor humor hadden en dus goed bij elkaar pasten. Mettertijd zijn mijn gevoelens daarover veranderd, en nu kijk ik oprecht uit naar welk diertje of gezegde er in mijn inbox terecht zal komen. Van mijn kant is het zorgvuldig uitkiezen van het leukste boomerplaatje dat ik die dag kan vinden dan weer een daad van liefde geworden, een licht ironische manier om iemand oprecht te laten weten dat ik aan haar denk.
En ineens word ik ontroerd door de vele boomergroepen waarin ik geïnfiltreerd ben. Dag in, dag uit nemen deze tientallen mensen meerdere momenten per dag hun tijd om iedereen een fijne ochtend of avond te wensen. Tussen alle geadverteerde onzin op mijn Facebookfeed zijn dit de enige posts die nog vanuit echte, menselijke emoties geplaatst worden. Van goede smaak kan je de plaatjesdelers misschien niet beschuldigen, maar in tijden waarin mensen elkaar steeds minder toelachen op straat, is een kitscherig goeiemorgenplaatje een radicale daad van naastenliefde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
