Je hebt ze vast al zien passeren, de prachtige sfeerfoto’s die fotograaf Wouter Van Vaerenbergh op de zomerfestivals voor ons maakt. Als geen ander slaagt hij erin om de ziel van een evenement weer te geven in een enkel shot: je voelt, ruikt en ademt de ambiance haast wanneer je door zijn beelden scrolt. Maar hoe zorg je ervoor dat je de aandacht van zijn lens trekt?
“Het ergste dat een festivalfotograaf kan overkomen is dat mensen plots beginnen poseren wanneer ze merken dat je een foto van hen trekt”, aldus Van Vaerenbergh, die uitlegt dat datgene waar ze mee bezig waren vòòr ze plots de lippen tuitten eigenlijk de reden was waarom ze de aandacht van de fotograaf trokken. Als ze iemand zouden willen om bepaalde poses aan te nemen dan zouden ze het wel vragen. “Doe dus alsjeblieft gewoon je ding en lét niet op mij.”
Een festivalfotograaf wil immers een vlieg op de muur zijn, een ongeziene gast die tussen de massa doorglijdt en het gebeuren documenteert zoals het gebeurt.
“Daar is echt geen sprake meer van. Festivals zijn “belevenissen” geworden, mensen komen echt niet meer alleen voor de muziek. Ergens zijn die gebeurtenissen ook een soort van statussymbool en wil men laten zien: ik was erbij. Ik merk dat bijna niemand me vraagt voor welk medium ik foto’s trek en toch poseren ze allemaal even vlijtig.”
Authenticiteit sterft
Wanneer ik met hem over het festivaldomein wandel valt het meteen op: richt Wouter zijn flash dan schiet het onderwerp van zijn foto meteen in een verkrampte poseerhouding waarmee een stukje authenticiteit sterft. Sterker nog: als mensen spotten dat Wouter iemand voor de lens haalt, dan komen ze hem smeken of-ie van hen ook geen plaatje wil schieten – iets waar fotografen vaak snel aan toegeven om er maar vanaf te zijn. Of ze die foto achteraf daadwerkelijk gebruiken is nog maar de vraag.
“Everybody wants to be in the aftermovie hé”, lacht Van Vaerenbergh een beetje groen.
“Ik merk dat er een grote shift heeft plaatsgevonden. Een generatie omvat ongeveer 15 jaar en men zegt altijd dat je de laatste zeven jaar van die generatie in de gaten moet houden om te weten wat er komen zal. Happy word ik er niet van”, klinkt het. “Doorgaans ziet iedereen er hetzelfde uit – ik noem dat verbraving ook al is die look niet per sé braaf. Op Tomorrowland zie je af en toe nog wat vreemde snuiters, maar omdat ze beginnen te poseren worden ze òòk weer één met de massa”, zucht-ie.
Zijn strategie heeft hij de voorbijgaande jaren aangepast. Wanneer ik frontstage postvat dan blijf ik gewoon staan. En de eerste minuten zijn ze zich nog heel bewust van mijn aanwezigheid. Maar als ze écht opgaan in de muziek dan laten ze dat op een bepaald moment wel los. En dàn schiet ik in actie.”
Of om het met de woorden van de grote denker Marshall Mathers te schrijven:
You better lose yourself in the music, the moment you own it, you better never let it go. You only get one shot, do not miss your chance to blow. This opportunity comes once in a lifetime.
(KS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier