Willis Earl Beal + Blood Red Shoes @ Les Nuits Botanique

Wie tijdens Les Nuits Botanique van het ene podium naar het andere pendelt, krijgt soms met hoogst contrasterende sferen te maken. De primitieve blues en soul van Willis Earl Beal was nog niet bezonken, of daar werden we al overspoeld door de grungy punkpop van Blood Red Shoes.

DA GIG: Willis Earl Beal en Blood Red Shoes tijdens Les Nuits Botanique, Brussel op 20/5

IN EEN ZIN: Het nonchalante primitivisme van Willis Earl Beal was zo intrigerend dat het optreden van Blood Red Shoes ons achteraf teleurstellend eendimensionaal in de oren klonk.

HOOGTEPUNTEN: ‘Swing On Low’ en ‘Evening’s Kiss’ (Willis Earl Beal); ‘You Bring me Down’ en ‘I Wish I Was Someone Better’ (Blood Red Shoes).

DIEPTEPUNTEN: de momenten waarop Blood Red Shoes op automatische piloot leken te vliegen, zoals in ‘Cold’.

BESTE QUOTE van Willis Earl Beal, nadat hij ‘Evening’s Kiss’ had aangekondigd en één enkele toeschouwer herkenningsapplaus gaf: “Ha, ik heb al een fan, hier. Goed, het is er slechts één, maar wie het kleine niet eert… Ik doe er voorlopig maar beter aan nederig te blijven.”

Het onwaarschijnlijkste succesverhaal van dit jaar staat voorlopig op naam van Willis Earl Beal, een 28-jarige Afro-Amerikaan uit Chicago die lange tijd op straat leefde. In muzikaal opzicht is hij een autodidact: tijdens een lang verblijf in Albuquerque schreef hij, met behulp van huisraad en afgedankte instrumenten, zijn eerste songs die hij vastlegde met een microfoon van de vlooienmarkt. Vervolgens verspreidde hij flyers met de belofte dat hij een liedje zou zingen voor iedereen die hem persoonlijk opbelde. Zo trok hij de aandacht van het XL-label, bekend van Radiohead en Adele, dat hem onlangs de gelegenheid gaf een plaat uit te brengen.

‘Acousmatic Sorcery’, geput uit de vele cd-R’s die Willis Earl Beal de jongste jaren had volgespeeld, klonk zo lofi als een oude field recording van Alan Lomax: slordig gezongen en begeleid door ontstemde instrumenten, alsof de man tijdens het schrijven, uitvoeren en opnemen alle geldende regels overboord had gegooid. Niettemin zorgde Beals rauwe, expressieve stem, verwant aan die van Tom Waits en Screaming Jay Hawkins, ervoor dat je geïntrigeerd bleef luisteren.

In Brussel manifesteerde deze vreemde vogel zich als een geboren performer, die met een mengeling van bescheidenheid en arrogantie op het podium stond. Hij begon zijn set met een gedicht van Charles Bukowski, stortte zich a capella op ‘Wavering Lines’ en kwam met songs op de proppen die het midden hielden tussen soul, gospel en deltablues. Opvallend trouwens hoe Beal zijn beperkingen systematisch in zijn voordeel wist om te buigen. Toen hij in ‘Evening’s Kiss’ een elektrische gitaar ter hand nam die hij horizontaal op zijn knieën legde, kwam hij niet verder dan enkele rudimentair gespeelde open akkoorden. Het resultaat klonk niettemin pakkend.

De meeste backingtracks werden afgespeeld op een ouderwetse bandopnemer en varieerden van industriële junkyard beats tot krakkemikkige synthgeluiden, maar Beal zong er overheen met de overgave en overtuigingskracht van een straatpredikant. Nu eens klom hij op een stoel, dan weer sloop hij rond als een briesend roofdier of verzocht hij het publiek om voor het worksongritme te zorgen in ‘Same Old Tears’. Goed, het zou ons niet verwonderen dat Beals theatrale nonchalance in werkelijkheid zeer bestudeerd is, maar zijn op louter attitude drijvende concert was zo onalledaags dat het geen moment verveelde. Een beetje zoals de solo-performances van Jamie Lidell in de tijd toen die nog echt cutting-edge was.

Van le Salon de Concert naar le Châpiteau is op Les Nuits slechts een kleine stap, maar na Willis Earl Beal klonk het optreden van Blood Red Shoes ons plots ontstellend eendimensionaal in de oren. Het grungepopduo uit Brighton bracht onlangs met ‘In Time to Voices’ zijn meest ambitieuze en ook meest gestroomlijnde cd uit, zonder rekening te houden met de vraag of het die nieuwe nummers nog wel live zou kunnen spelen. Blijkbaar was het stel er nog niet helemaal uit, want slechts vijf van de zeventien nummers in de set waren nieuw en ze behoorden beslist niet tot de piekmomenten.

De sound van Blood Red Shoes steunt op de energieke, metalige gitaarriffs van Laura-Mary Carter, het stormachtige drumgeroffel van Steve Ansell en de wat schreeuwerige samenzang van beiden. De songs van het tweespan zijn echter niet zo sexy als die van The Kills, niet zo overrompelend als die van The White Stripes en niet zo catchy als die van The Black Keys. Live konden de nummers van Blood Red Shoes ook best wat meer reliëf gebruiken, want in de Botanique dreigden ze te vaak onderling verwisselbaar te worden. Het vaakst werd er geput uit ‘Fire Like This’, maar eigenlijk kwamen de meest overtuigende en catchy songs nog altijd uit hun debuut-cd ‘Box of Secrets’: het melodieuze ‘This Is Not For You’, het afgekloven ‘You Bring me Down’ en het overrompelende ‘I Wish I Was Someone Better’. Zo explosief en opwindend werd het helaas slechts af en toe, zodat we kunen concluderen dat er stilaan sleet op de formule komt.

Blood Red Shoes? Er valt nog net mee te lopen, maar als u het ons vraagt wordt het hoog tijd voor een ander kleurtje.

Dirk Steenhaut

SETLIST BLOOD RED SHOES: It’s Getting Boring by the Sea / Don’t Ask / Cold / Say Something, Say Anything / Heartsink / In Time to Voices / When We Wake / Down Here in the Dark / Light It Up / This Is Not for You / Keeping It Close / You Bring Me Down / Lost Kids / I Wish I Was Someone Better // It Is Happening Again / Colours Fade /Je Me Perds.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content